Σταύρος Τορνές-Η έκφραση ως μέσο

Έχουν περάσει πάνω από είκοσι χρόνια που «ξεστράτισε» ο Σταύρος Τορνές, μια ξεχωριστή προσωπικότητα από το χώρο της τέχνης. (Δεν ονομάζω τον Τορνέ κινηματογραφιστή για ευνόητους λόγους.)

Η προσωποποίηση της «arte povera» στον κινηματογράφο, ένας άνθρωπος με ανάγκες που τις εκμυστηρευόταν κάνοντας ταινίες.

Σπασμένες ψηφίδες, κούτσουρα αφημένα στον αγρό, φαγωμένα από το σαράκι, ξυπόλυτοι αλαλάζοντες άνθρωποι ακαθόριστου φύλου, τραγιάσκες που πέφτουν, πουλιά βαλσαμωμένα, ποίηση που δεν εκφέρεται, ντροπή φανερωμένη, όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα, ατάκτως (και ευτάκτως) ερριμμένα, σκόρπια, μαζί, δημιουργικά στρεβλωμένα, εσωκλείονται, τυπώνονται, ζυμώνονται και ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μας.

Αναρχική τέχνη, τέχνη εκ του μηδενός, παράδοση ιδιότροπη; Όχι, δεν εξαντλείται o Τορνές ούτε εντάσσεται σε κάποια κατηγορία, κίνημα, νόρμα ή οτιδήποτε άλλο.

Στο μυαλό μου έρχεται ο Δαμιανός, ίδιος και διαφορετικός, άλλος μεγάλος σκηνοθέτης, αν και απαρνιόταν τον τίτλο. Τον ρώτησαν κάποτε αν επαγγέλλεται σκηνοθέτης και αποκρίθηκε: «Κάνω ταινίες γιατί το αγαπώ. Αν ό,τι αγαπάς το κάνεις επάγγελμα, αυτό λέγεται πορνεία». Μια ρήση που ταιριάζει απόλυτα και στον Τορνέ. Άνθρωποι και οι δύο με αγάπη γι’ αυτό που έκαναν, χωρίς να λογαριάζουν το κόστος.

Θέλω να πω πολλά για τον Σταύρο Τορνέ, αλλά νομίζω πως έχει τις ταινίες του. Θα επανέλθω όμως, γιατί είναι επιτακτική η ανάγκη να ανακαλύπτεις και να ξαναβλέπεις πράγματα που είναι μοναδικά από κάθε άποψη, ελπιδοφόρα, γεμάτα αίμα, κόκαλα, που σφύζουν από ζωή, με ένα μοναδικό ύφος από έναν –πραγματικά– μοναδικό δημιουργό.

Ταινίες και έργα του δεν προτείνονται. Στην εποχή του Internet ζούμε, διάολε, ψάξτε και κάτι θα βρείτε!

Φανείτε γενναιόδωροι απέναντι στο έργο του και δείτε με τα μάτια της καρδιάς.

                                                                                                                           

by

Leandros – old dog - D