Με αποφάσεις των Συγκλήτων διακόπτονται οι εξετάσεις!

Αιφνιδιασμένοι από τη μεγάλη πλειοψηφία με την οποία εγκρίθηκε ο νόμος για τα Πανεπιστήμια, απομονωμένοι πολιτικά και ηθικά, πλείστοι των πρυτάνεων εναποθέτουν πλέον στις κινητοποιήσεις των φοιτητικών παρατάξεων τις τελευταίες ελπίδες για τη μη εφαρμογή του. Έχοντας αποτύχει να αναστείλουν τη ψήφισή του και μετά την κοινωνική αποδοκιμασία της αμετροεπούς απόφασης της Συγκλήτου του Αθήνησι για τη μή εφαρμογή του, αναζητούν πλέον άλλους δρόμους διαφύλαξης του status quo. Περιφρονούν προφανώς τη βούληση της μεγάλης πλειοψηφίας των εκπροσώπων του Ελληνικού λαού, θεωρώντας τα Πανεπιστήμια κάτι ξέχωρο και πέραν των θεσμών και των νόμων της Ελληνικής Δημοκρατίας . Σε κάποιες άλλες εποχές, αν αυτό το έκαναν συνταγματάρχες θα το λέγαμε πραξικόπημα. Σήμερα, πως θα έπρεπε να το πούμε;

Δρομολογούν λοιπόν οι καλοί μας Πρυτάνεις συνεδριάσεις των Συγκλήτων για αναβολή ή και διακοπή των εξετάσεων - πολλά ΑΕΙ οι εξετάσεις έχουν ήδη ξεκινήσει- για να έχουν τον … χρόνο οι φοιτητές να αποφασίσουν κινητοποιήσεις! Όλα αυτά φυσικά, γιατί οι ίδιες οι φοιτητικές παρατάξεις φοβούμενες , εν μέσω εξεταστικής περιόδου, την αποδοκιμασία της μεγάλης πλειοψηφίας των φοιτητών, διστάζουν να προχωρήσουν από μόνες τους στη διακοπή των εξετάσεων και το κλείσιμο των πανεπιστημίων. Εδώ λοιπόν έρχονται οι Πρυτάνεις αρωγοί των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Με άλλα λόγια: αφού δεν το κλείνουν οι φοιτητές από μόνοι τους, ας τους δώσουμε μια χείρα βοηθείας να το κάνουν . Κάπως έτσι σκέφτονται προφανώς οι ταγοί των Ανωτάτων Ιδρυμάτων μας, αυτοί δηλαδή, οι οποίοι ως κύριο καθήκον έχουν την υπεράσπιση της ελευθερίας του ακαδημαϊκού και διδακτικού έργου στα Ιδρύματα των οποίων προΐστανται. Κατάχρηση εξουσίας και υπέρβαση των αρμοδιοτήτων των διοικητικών οργάνων για τη διευκόλυνση προσωπικών, πολιτικών και κομματικών επιδιώξεων: η πλήρης συναλλαγή σε όλο της το μεγαλείο!

Ξεχνούν όμως, Πρυτάνεις και παρατάξεις ότι με τον τρόπο αυτό προσφέρουν, τόσο νωρίς, την πλήρη δικαίωση σε όσους από την αρχή επέμεναν ότι κάθε μεταρρύθμιση στα Πανεπιστήμια θα έπρεπε να ξεκινά από την αλλαγή του συστήματος διοίκησης. Ότι η συνδιοίκηση μετεξελίχθηκε, δυστυχώς, σε συνδιαλλαγή. Ότι οι εμπειρίες του Ν. 1268/82 σε αυτόν τον τομέα ήταν απολύτως αρνητικές. Ότι οι φοιτητικές - κομματικές παρατάξεις δεν έχουν θέση σε ένα σύγχρονο Πανεπιστήμιο.

Το σημερινό αυτό αλισβερίσι Πρυτάνεων και παρατάξεων ας είναι το τελευταίο. Σε αυτό τουλάχιστον το σημείο ο νέος νόμος εγγυάται μια νέα πραγματικότητα.

Ο κ. Στέλιος Δ. Κατρανίδης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.

Πηγή: http://www.tovima.gr

Ποίηση

Αλητισμός του Τεύκρου Ανθία (1904-1968)
		«Τι τρομερός, τι τρομερός, πούναι κι αυτός ο αλητισμός!» Τέτια μιλώ, παραμιλώ, την κάθε μέρα και γελώ με τον ανόητο εαυτό μου,
πόχει πιστέψει στη ζωή και την ερμιά του κόσμου.
		«Σήμερις έχουμε ψωμί, κι αν δεν υπάρχει, θα βρεθεί!» Με τέτια σκέψη τριγυρνώ εδώ κι εκεί κι όλο περνώ πάντα μες τ΄ όνειρο, στην πλάνη,
και το κουφάρι μου γερνά, κοντεύει να πεθάνει.
		«Κάποιαν αγάπη καρτερώ και θάρθει σύντομα, θαρρώ». Φτωχή καρδιά, καρδιά τρελή, πόχεις πεποίθηση πολλή στα μαδημένα τα φτερά σου,
είν΄ ο αγέρας δυνατός κι ανάλαφρη η χαρά σου.
		«Δεν ήρθε απόψε. Τι μ΄ αυτό; Στη μοναξιά θ΄ αναπαυτώ». Ίσως και νάρθει την αυγή, εδώ στον πάγκο να με βρει, μ΄ ένα φιλί να με ξυπνήσει.
Τάχα γιατί ν΄ απελπιστώ κι αν λίγο ακόμη αργήσει;
		«Ω τι γλυκός, ω τι γλυκός, πούναι κι αυτός ο αλητισμός!» Τέτιον επίλογο θα πω, σα μια νυχτιά θα κοιμηθώ στον ουρανό από κάτου
και θ΄ απλωθεί τριγύρω μου το σκότος του θανάτου.-
		Συλλογή Τα σφυρίγματα του αλήτη, Αθήνα 1929, σ. 7-8.

"Ποιητής αισθάνομαι" - Κωνσταντίνος Καραμέτας

Αγαπάει τον περίπατο, τόσο στη θάλασσα, όσο και στο κέντρο της πόλης, είναι λάτρης της καλής κουζίνας, ακούει Bruno Mars και Cesaria Evora, ενώ απεχθάνεται τα μακρινά ταξίδια και τις αστραπιαίες αποφάσεις.
Την ώρα που ο ήλιος έδυε, μας βρήκε στο Μικρολίμανο, δίπλα στη θάλασσα να πίνουμε κόκκινο κρασί και να συζητάμε.

Εκεί μου ζήτησε να συναντηθούμε ο 28χρονος ανερχόμενος ποιητής Κωνσταντίνος Καραμέτας.

Ντυμένος απλά, γλυκός και αντισυμβατικός, μου μίλησε για τον εαυτό του και τη μεγάλη του αγάπη, την ποίηση.

«Μεγάλωσα σε προάστιο της Αθήνας και ευχαριστώ τους γονείς μου γι’ αυτό, γιατί η φύση λειτούργησε καθοριστικά ώστε να γράψω τα πρώτα μου ποιήματα σε ηλικία 11 χρόνων. Ήμουν καλός μαθητής και μόλις τελείωνα τη σχολική μελέτη, έβρισκα χρόνο για να γράψω.
Ναι, η φύση και τα αγαπημένα μου πρόσωπα ήταν η έμπνευσή των παιδικών χρόνων μου. Ακολούθησαν στιχάκια γραμμένα πάνω στο θρανίο μου και μια «ειρωνεία» των συμμαθητών μου, αφού όταν εκείνοι έπαιζαν μπάλα στο διάλειμμα, εγώ έγραφα και μάλλον τους φαινόταν παράξενο, τώρα που το σκέφτομαι.

Ήθελα μεγαλώνοντας να έχω μια καταγραφή των συναισθημάτων μου μέσα από την ποίηση μου, φυσικά τότε δεν προσδιόριζα τα γραπτά μου, ως ποιήματα.
Να σου πω την αλήθεια, ήταν πρόκληση για μένα να κατασκευάζω στίχους, να βρίσκω ωραίους, ελκυστικούς συνδυασμούς.
Με ενθάρρυνε και η μητέρα μου, γιατί έγραφε κι εκείνη. Ξέρεις, ήταν κάτι σα διαγωνισμός, σαν παιχνίδι μεταξύ μας.
Ύστερα ήρθαν οι πρώτοι έρωτες, στο γυμνάσιο, και μαζί τους τα πρώτα μου ερωτικά ποιήματα, μάλιστα είχα δώσει κάποια ποιήματα σε κορίτσια. Εκτιμούσαν αυτήν την ευαίσθητη πλευρά του εαυτού μου.
Τελειώνοντας το Λύκειο όμως, δεν είχα καταλάβει ότι αυτό που κάνω, μπορώ να το μοιράζομαι με άλλους ανθρώπους, πόσο μάλλον να το ονομάσω τέχνη.

Λέγοντας τέχνη, έχω μέσα μου την έννοια της διαχρονικότητας μιας δημιουργίας από ένα ή περισσότερα άτομα, που μπορεί ν’ αγγίξει ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου, εξυψώνοντας την ψυχή του και γιατί όχι, καλυτερεύοντας την ίδια του την ύπαρξη.

Στα εφηβικά μου χρόνια λοιπόν, δε μοιραζόμουν τα ποιήματα μου, ενώ είχα κάποιες τάσεις φυγής και απομόνωσης. Συχνά διάβαζα Νίκο Καββαδία με τον οποίο ένιωθα ένα περίεργο δέσιμο, γιατί έκρυβε τους φόβους μου μέσα στους στίχους του. Φοβόμουν βλέπεις τη θάλασσα, το μακρινό, το ασταθές, το μη σίγουρο κι εκείνος μου έμαθε να ξορκίζω όλα αυτά που φοβάμαι, αποτυπώνοντας τα στους στίχους μου.

Αργότερα ως φοιτητής πλέον, σπουδάζοντας στην Κρήτη, συνειδητοποίησα ότι η ποίηση είναι ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου, ήταν η προσωπική μου ανάγκη να «βουτήξω» στα πιο βαθειά κομμάτια της ψυχής μου.
Οι ευθύνες μου μεγάλωσαν, αλλά οι φόβοι παρέμειναν οι ίδιοι.
Εκεί γνώρισα το πόσο μπορεί να σ’ αλλάξει συναισθηματικά ένας ανεκπλήρωτος έρωτας. Ξεκίνησα να γράφω δεκάδες ερωτικά ποιήματα.

Ίσως η μη εκπλήρωση από κάτι που ποθείς, λειτουργεί αναπάντεχα δημιουργικά. Κάπως έτσι έκανα την καθοριστική συμφωνία να δώσω στην ποίηση μου, όλα όσα αισθανόμουν κι εκείνη ως αντάλλαγμα μου υποσχέθηκε ότι δε θα μ’ εγκαταλείψει ποτέ.

Ήταν τότε που ανακάλυψα ότι τα γραπτά μου ίσως κάποια μέρα να είναι αυτό που θα με καθορίζει ως προσωπικότητα. Δεν είναι εγωιστικό, έχω την αίσθηση πως αυτός είναι ο πόθος, του κάθε καλλιτέχνη.

Φεύγοντας από το όμορφο νησί ένιωθα πλουσιότερος τόσο εμπειρικά, όσο και καλλιτεχνικά. Στην Αθήνα, μειώθηκαν οι ρυθμοί παραγωγής γραπτών μου γιατί οι κοινωνικές υποχρεώσεις μου, δεν επέτρεπαν πλέον να αφιερώνομαι συχνά στη μεγάλη μου αγάπη, την ποίηση.
Για καλή μου τύχη αργότερα, ήρθε ένας μεγάλος έρωτας στη ζωή μου, όχι ανεκπλήρωτος αυτή τη φορά, λειτουργώντας αιφνιδιαστικά πάνω μου, διότι ανακάλυψα πως μπορούσα να αποτυπώνω στο χαρτί μου, πολλά θέματα πέραν του ερωτικού στοιχείου.
Βλέπεις πριν είχα την εντύπωση ότι ήμουν μόνο ερωτικός ποιητής.
Άρχισα λοιπόν, να μοιράζομαι τα γραπτά μου με δικούς μου ανθρώπους και στενούς φίλους, που με προέτρεψαν να τα μοιραστώ και με ανθρώπους από το χώρο της ποίησης. Άνθρωποι που εκτιμώ και θαυμάζω από το χώρο αυτό, ενθουσιάστηκαν με τη γραφή μου, δείχνοντας μου πως το μονοπάτι που έπρεπε ν’ ακολουθήσω ήταν η δημιουργία μιας ολοκληρωμένης δουλειάς.
Με την ενθάρρυνση τους, ξεκίνησα να αποτυπώνω στο χαρτί τις σκέψεις μου, τις σημειώσεις μου, περίπου ενάμισι χρόνο πριν, υπηρετώντας τη στρατιωτική θητεία μου παράλληλα. Τις ολοκλήρωσα πριν έξι μήνες, ενώ οι τελευταίοι πέντε μήνες, λειτούργησαν καθοριστικά, ώστε να πάρουν τα ποιήματα μου τη σημερινή τους μορφή.

Η πρώτη μου ποιητική συλλογή, με τίτλο «Χρώματα» είναι έτοιμη και σε λίγο καιρό θα δημοσιευθεί.
Εμπεριέχει 13 ποιήματα.

Δεν είναι γρουσούζικός αριθμός για μένα το 13, είναι θα έλεγα, ο 13ος μήνας που θα ήθελα να υπάρχει επιπλέον σε κάθε χρονιά, δυστυχώς όμως η ζωή, μας το αρνείται πεισματικά»!

Μου είπε χαμογελώντας και δροσίζοντας τα χείλη του με μια γουλιά κρασί, συνέχισε,

«Η έμπνευση μου στη δουλειά αυτή, είναι οι απλές καθημερινές καταστάσεις, τις οποίες όλοι επιλέγουμε ή αναγκαζόμαστε να βάλουμε στη μικρή ζωή μας.
Ξέρεις, έχω την αίσθηση ότι η ποίηση από μόνη της έχει τη δύναμη να καθορίσει έναν άνθρωπο. Την καθημερινότητα του, τις ασχολίες του, τις προσωπικές σχέσεις του, να τον βοηθήσει να γνωρίσει ουσιαστικά τον εαυτό του και την ψυχή του, αρκεί να μπορεί να τη δει, να την ακούσει, να τη νιώσει γύρω του.

Όλα είναι ποίηση, ακόμη και η ανάσα μας.

Φυσικά συνεχίζω να γράφω ακούραστα, γιατί οι ποιητικές μου συλλογές θα συνεχιστούν. Ο ποιητικός λόγος είναι μια μαγική πρόκληση, για το πόσο μακριά, μπορεί ο ανθρώπινος νους να φτάσει.
Και ξέρεις κάτι; Η δύσκολη κατάσταση των ημερών αυτών ίσως μας βοηθήσει να αναζητήσουμε την προσωπική μας ευτυχία, άλλωστε μην ξεχνάμε πως η ανθρωπότητα έχει δοκιμαστεί χιλιάδες φορές.
Προσωπικά την αναζητώ σε όλα όσα με περιτριγυρίζουν και χαίρομαι όλα αυτά που η ζωή απλόχερα μου προσφέρει.

Αισθάνομαι τυχερός που μπορώ να γράφω, η ποίηση είναι η δική μου ευτυχία.

Ένα ποίημα μου, που θα μπορούσα να ξεχωρίσω, είναι γραμμένο για ένα πρόσωπο της οικογένειας μου, που δε βρίσκεται εν ζωή, είναι για τον αγαπημένο μου παππού.

Η δύναμη των λέξεων κάνουν αυτόν τον άνθρωπο να μπορεί παντοτινά να ζει, αφήνοντας το αποτύπωμα του, μέσα και πάνω στους στίχους μου».

Απολαμβάνοντας την όμορφη συζήτηση με το νεαρό ποιητή Κωνσταντίνο, παρατηρώντας τα μεγάλα εκφραστικά καστανά μάτια του, θαύμασα την αισιοδοξία, την απλότητα, αλλά και την ευγνωμοσύνη, απέναντι στην ίδια τη ζωή, ενός μικρού παιδιού «εγκλωβισμένο» μέσα σε σώμα ενήλικα άνδρα.

Η αλήθεια είναι πως συζητούσαμε αρκετή ώρα αναζητώντας τη δική μας ευτυχία και καθώς μου διάβαζε μερικά από τα υπέροχα ποιήματα του, στιγμιαία ένιωσα πως άθελα μου, ίσως να τον είχα κουράσει.
Κάπως έτσι τον ρώτησα, πως αισθανόταν κι εκείνος χαμογελαστός μου αποκρίθηκε,

«Ποιητής αισθάνομαι».


ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Η ΠΛΗΡΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Εσύ. Ο άνθρωπος, που στόχο έβαλε, Θεός να γίνει
Της ιστορίας ζημιωτής, του τόπου μου τη ζήση σβήνει.
Εκείνος που κρυφοκοιτούσε τον Παράδεισο μου με ζήλεια
‘Ύψωσε πλέγμα κι έστρωσε φράχτη απ’ αγκάθια για μίλια.

Εγώ μακριά, εσύ στο Σπίτι μου. Σκόρος που τρως τους μάλλινους τοίχους
Σκοτείνιασα, δεν έχω όνειρα. Τα ‘κρυψα όλα σε σύσκιους στίχους.
Αυλόθυρά μου κλείδωσες κι έμεινα χρόνια απ’ έξω
Γειτονιά μου με ξέχασες, θέλω κοντά σου να τρέξω.

Μεγάλο νησί, που έχεις το σχήμα της καρδιάς μου, κράτα γερά
‘Άντεξες σύνορα, πριν συντάξεις τον τόπο σου και βγάλεις φτερά.
‘Έχει στόμα ο λαός σου και φωνή καθαρή, που θα βγει δυνατά
Ο χρόνος δικός σου, για να φτιάξουνε όλα, να τα κάνεις σωστά.

Κωνσταντίνος Καραμέτας
(Συμμετοχή σε κυπριακό διαγωνισμό με θέμα την Αμμόχωστο)


ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ
ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Μικρό μου πρόσωπο, αγνά μου μικροσκοπικά χεράκια
Ευλογία να ποτίσει το μέλλον σας, από κοντά το Θείο.
Οικογενειακή ευτυχία έλα στης αγκαλιάς τα σοκάκια,
Γελαστό κράτα το βρέφος σου, μ’ ένα καλό αστείο.

Δώρο του καλοκαιριού, το δευτερότοκο γούρι της ζωής σου
Γεροσύνη πάνω της. Υγεία και Δύναμη να 'χει αυτή η κόρη
Αγάπη γύρω σου, κάμε τη ρούχο σου, μαζί της τώρα ντύσου
Στο ταξίδι της ψυχής αυτής, να είσαι πάντα πανωφόρι.

Η ομορφιά του κόσμου τούτου, σημαντικά αυξήθηκε
‘Έτσι σ’ αυτό το μέγεθος, χαρίσματα κι αυτή να πάρει.
Ας γίνει ένας Θησαυρός, μέγας ο λόγος που γεννήθηκε
Σε σας να ’ναι πάντα το φως, τα μάτια της Φεγγάρι.

(Αφιερωμένο στη μικρή Σύνθια)
Κωνσταντίνος Καραμέτας


ΚΟΡΥΦΗ ΓΕΜΑΤΗ ΚΙΝΔΥΝΟ

Το βορειότερο σημείο της γης με απήγαγε. Πάγος εκεί, πάγος εδώ, πάγο πατώ και τον κρατώ, κρύσταλλο κάνει την καρδιά μου.
Σ’ αναζητώ να ζεσταθώ.
Χάθηκες στις καλοκαιρινές αναμνήσεις, που τις έχτισαν αμμουδιές και τις αρωμάτισαν οι βόλτες μας στα πλακόστρωτα νησιώτικα στενά.
Που είσαι ομορφιά, που είσαι έρωτα;

Παγόβουνο διάλεξες να στήσεις λαβύρινθο. Το γόητρο σου, η μπαταρία της αναπηρίας μου.
Γονατίζω στο κρύο, ξαπλώνω και αγκαλιάζω το ψύχος, ουρλιάζοντας τ’ όνομα σου.
Οργανισμός στα πρόθυρα ολοκληρωτικής κατάρρευσης σε φέρνει στο νου.
Ξεμυαλίστρα παρηγοριά κάνε την έκπληξη και φιλοξένησέ με στους κόλπους σου για τελευταία φορά. Φέρσου ζωηρά.
Μορφή παίρνουν τα άψυχα, καθώς τ’ αστέρια σχηματίζουν το πρόσωπό σου, πριν ακόμα η Αρκτική νύχτα απλωθεί. ’Έχω ήδη σκοτωθεί.

Καμπάνες ηχούν επιβλητικά και συνοδεύουν την παρουσία σου. Χρυσό σπαστό μαλλί και δηλητήριο κορμί, τυλιγμένα σε μαύρη δαντέλα από ιστό αράχνης.
Χήρα μιας αγάπης μονόπλευρης, αλλά πολλών διαστάσεων.


Γραμμένο και αφιερωμένο στη Φανή Δαλεζίου αποκλειστικά για το Blog της.
Με όλη μου την αγάπη
Κωνσταντίνος Καραμέτας



Φανή Δαλεζίου

Πηγή: http://www.eponymousnetwork.com/onlinenews/greece/read.php?article=1494

Charles Bukowski

….να ξυπνάς το πρωί, για να
βρεις μια
δουλειά
όπου οι εργάτες έχουν αποδεχθεί τα πάντα
εκτός από το όνειρο της
απόδρασης.
υπήρξαν τόσο πολλά μέρη
σαν αυτό.
ήταν μια δουλειά στη Louisiana
όπου έφευγα κάθε βράδυ
κουρασμένος και άκεφος
για μια ακόμη νύχτα
να γεμίζω ποτήρια και
να κοιτάζω έξω απ’
το παράθυρο και
να σκέπτομαι μια κοπέλα
στη δουλειά
ντυμένη με μια πράσινη φόρμα που δεν της ταίριαζε
που έβριζε συνέχεια για
σχεδόν τα πάντα.
ήθελα μόνο να την πηδήξω
μια φορά και να
φύγω από την
πόλη.
το μόνο που τελικά έκανα ήταν να φύγω από την πόλη,
που σημαίνει ότι διάλεξα ανάμεσα στο
να μείνω στο πουθενά και να
πάω στο πουθενά,
και φαντάζομαι εάν είναι ακόμα ζωντανή
θα βρίζει ακόμη
για κάτι
αλλά δεν κρατάω πια το κοφτερό μαχαίρι
κοντά στη φλέβα του λαιμού-
το τέλος πλησιάζει
από μόνο του….

Ζήνων ο Ελεάτης

Το άπειρο και τα παράδοξα του Ζήνωνα

Η έννοια του απείρου είναι τόσο αρχαία όσο και η Ιόνιος Φιλοσοφία με το οποίο ασχολήθηκε πρώτη. Το “άπειρο”ανέκαθεν προξενούσε και προξενεί αρκετές δυσκολίες και προβλήματα στον καθορισμό του όπως και στην κατανόησή του. Με την έννοια “άπειρο” εννοούμε συνήθως κάτι το οποίο αντίκειται στο πεπερασμένο, κάτι χωρίς πέρας, κάτι έξω από το οποίο δεν υπάρχει τίποτα, κάτι το οποίο δεν επιδέχεται περαιτέρω αύξηση. Το άπειρο προκάλεσε από την αρχή διαφορές, αντινομίες, πολλές από τις οποίες αποτελούν μέχρι σήμερα αντικείμενο μελέτης. Θα αρκεστούμε στα 4 γνωστά σοφίσματα του Ζήνωνα του Ελεάτη (496-429 π.Χ.). Αυτά σήμερα έχουν ιστορική μόνο σημασία.
 
Το Παράδοξο της Διχοτομίας
Το συγκεκριμένο Παράδοξο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι “ η κίνηση είναι αδύνατη “ διότι ό,τι κινείται, πριν φτάσει στο τέρμα του πρέπει να φτάσει στη μέση της πορείας του.
Ο Ζήνωνας λέει ότι για να μεταβεί ένα σώμα από μια θέση Α σε μια θέση Β οφείλει να διανύσει το μισό της απόστασης ΑΒ. Στη συνέχεια το μισό του υπολοίπου, ακολούθως το μισό του νέου υπολοίπου και ούτω καθ’ εξής.Οι αποστάσεις αυτές γίνονται συνεχώς μικρότερες, αλλά απαιτείται για κάθε μια απ’ αυτές ένας ορισμένος χρόνος για να διανυθεί. Και έτσι συμπέρανε ότι “το άθροισμα ενός απείρου αριθμού ορισμένων χρονικών διαστημάτων οφείλει να είναι άπειρο”.Κατά συνέπεια η πραγματικότητα της κίνησης και ακριβέστερα της έκτασης είναι αδύνατη.
Γι’ αυτή την αντινομία έχουν προταθεί αρκετές λύσεις. Μια από αυτές θεωρεί ότι το λάθος του συλλογισμού έγκειται στην αληθοφανή πρόταση “το άθροισμα ενός απείρου αριθμού ορισμένων χρονικών διαστημάτων είναι άπειρο”. Αυτή η πρόταση ισχύει αλλά όχι πάντα.
Ας υποθέσουμε για παράδειγμα ότι (ΑΒ) = 2 Κm και η ταχύτητα του κινητού είναι u = 1 Km/min. Τότε το μισό της απόστασης έστω (ΑΜ₁) θα διανυθεί σε χρόνο t₁ = 1 min ,το μισό του υπολοίπου απόστασης το (Μ₁Μ₂) σε χρόνο t₂ = 1/2 ,το μισό του υπολοίπου, δηλ. το (Μ₂Μ₃) σε χρόνο t₃ = 1/4 min, κ.τ.λ. Έτσι ο χρόνος t που απαιτείται για να διανυθεί η απόσταση (ΑΒ) δίνεται από τη σειρά t=t₁+t₂+.....+t_n+... _{, δηλαδή t = 1+1/2 +1/4 +...+1/2ν+...
 
Το άθροισμα, όμως , δεν είναι άπειρο. Ισχύει ότι t® 2,αλλά ποτέ δεν το υπερβαίνει. Κατά συνέπεια ο χρόνος είναι t = 2 min και όχι άπειρος. Έτσι, απορρίπτεται το συμπέρασμα του Ζήνωνα ότι η κίνηση είναι αδύνατη.}
 
Το Παράδοξο του Αχιλλέα και της Χελώνας.
Το συγκεκριμένο παράδειγμα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι “ο βραδύτερος ουδέποτε θα προσπεραστεί από τον ταχύτερο’’.
Για να παρουσιαστεί αυτή η αντινομία πιο κατανοητή ας υποθέσουμε ότι η χελώνα προσπερνά τον Αχιλλέα 100 m και ότι η ταχύτητα u_A του Αχιλλέα είναι u_A=10 m/sec και της χελώνας, u_x, είναι u_x=1 m/sec. Τότε ο Αχιλλέας σε χρόνο t₁=10 sec θα διανύσει την απόσταση (ΑΧ₁)=100 m, την οποία τον προσπερνούσε η χελώνα. Κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου t₁ η χελώνα θα διανύσει το διάστημα (x_1x2) =10 m. Στη συνέχεια για να διατρέξει αυτή την απόσταση ο Αχιλλέας θα χρειαστεί χρόνο t₂ =1 sec. Κατά το χρόνο t₂ η χελώνα θα διανύσει το διάστημα (x_2x3) =1 m και ο Αχιλλέας θα το διατρέξει σε χρόνο t₃ =1/10 sec.Η κίνηση αυτή θα συνεχίζεται επ’ άπειρο. Έτσι κατέληξε ο Ζήνων, ότι ο Αχιλλέας δε θα φτάσει ποτέ τη χελώνα.
Όμως και η αντινομία αυτή αίρεται όπως και η προηγούμενη. Έτσι ο χρόνος t θα δίνεται από τη σχέση t=t₁+t₂+.....+t_{n  ή t=10+1+1/10+...+1/10}ν_{. Όμως και αυτή η σειρά έχει πεπερασμένο άθροισμα και είναι ίσο με t=11}1/9 sec.
 
Το Παράδοξο του “πετώντος βέλους”.
Το παράδοξο αυτό καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ”αν κάτι είναι σε ηρεμία ή κίνηση σε χώρο ίσο με τον εαυτό του και αν ό,τι κινείται θεωρείται πάντοτε στιγμιαίως, τότε το βέλος στο πέταγμά του είναι ακίνητο ”.
Ας δεχτούμε ότι ένα βέλος τίθεται σε κίνηση ανάμεσα σε δύο σημεία Σ₁ και Σ₂ και μεταξύ των χρόνων t₁ και t₂.Ανάμεσα σ’ αυτά υπάρχουν πολλά σημεία Σn και αντίστοιχα κατά την κίνηση πολλά χρονικά σημεία t_n με n=1,2,3,...
Το σύνολο των χωρικών σημείων που καταλαμβάνει το βέλος είναι ο χώρος που ισούται προς τις διαστάσεις αυτού του αντικειμένου. Αν λοιπόν φανταστούμε κατά συστοιχία σύνολα αντιληπτικών χωρικών σημείων, απ’ αυτά που το σύνολό τους ισούται προς το διάστημα το οποίο διανύει το κινούμενο αντικείμενο και ανάλογα αν φανταστούμε κατά συστοιχία σύνολα αντιληπτικών χρονικών σημείων της διάρκειας της κίνησής του , τότε τα σημεία του αντικειμένου παρουσιάζονται ακίνητα μέσα στα χωροχρονικά αυτά σημεία. Έτσι όλη η κίνηση του αντικειμένου, η οποία προϋποτίθεται στην εμπειρία μας ως συνεχής, δεν είναι παρά μια εικόνα που συντίθεται από ασυνεχείς φάσεις, δηλαδή μια “κινηματογραφική” και όχι φυσική κίνηση.
 
Το Παράδοξο του Σταδίου.
Ας φανταστούμε τρείς παράλληλες σειρές σημείων Α,Β,Γ από τις οποίες η σειρά Α μένει ακίνητη και οι άλλες δύο κινούνται με ίση ταχύτητα προς αντίθετες κατευθύνσεις μπροστά από τη σειρά Α. Τα σημεία Β κινούνται προς τα δεξιά ενώ συγχρόνως τα σημεία Γ κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση με την ίδια ταχύτητα και ρυθμό με το Β.
Έτσι, κάποια ορισμένη στιγμή το Β¹, το Α³ και το Γ¹ βρίσκονται όλα στο ίδιο ύψος. Στη συνέχεια το Β¹ θα είναι απέναντι από το Α⁴, το Γ¹ απέναντι από το Α² και το Β³ απέναντι από το Α². Δηλαδή το Γ¹ είχε ευθυγραμμιστεί με το Β² πριν ευθυγραμμιστεί με το Β³. Αυτό, όμως ,σημαίνει ότι η κίνηση θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι συντελείται συνεχώς δια μέσου των διαδοχικά διαιρετών μερών της χωροχρονικής έκτασης.
Η αντινομική μορφή των επιχειρημάτων αυτών οργανώνεται γύρω από τη θέση ότι η πορεία διαίρεσης και σύνθεσης της χωρικής και χρονικής έκτασης οδηγεί στο άπειρο.

Η πραγματικότητα του απείρου υπήρξε η πηγή πολλών διαφωνιών και αντιθέσεων μεταξύ των φιλοσόφων και μεταξύ των μαθηματικών σε όλους τους αιώνες. Γι’ αυτό αρκετοί φιλόσοφοι και μαθηματικοί κατά καιρούς αναγκάστηκαν να το αρνηθούν για να αποφύγουν τις δυσκολίες και τα παράδοξά του. Έτσι, ο Αμερικανός E.Northrop πιστεύει ότι “το άπειρο είναι ένας από τους καθαρούς εχθρούς της ησυχίας του πνεύματος των μαθηματικών”. Πράγματι, το άπειρο απασχολεί συνεχώς από την ανακάλυψή του το ανθρώπινο πνεύμα και είναι η αιτία αρκετών από τα μαθηματικά σοφίσματα, παράδοξα, και αντινομίες, δεν είναι όμως, μαθηματικά παράλογα.

Καραγιάννη Άννα 
 Βιβλιογραφία:

Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα της διάλεξης του κ. Γ.Κ.Μαυρικάκη: ”Οι σύγχρονες απόψεις περί του απείρου” στην Ε.Μ.Ε. έτους 1964 καθώς και του περιοδικού Δευκαλίων, τεύχος 11ο, “Προσωκρατική φιλοσοφία”.

ΠΟΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ;

Τι είναι όλη αυτή η φασαρία για το χρέος της Ελλάδας; Το χρέος της Ελλάδας! Το χρέος της Ελλάδας! Μα ποιανού χρέος είναι τέλος πάντων; Είναι χρέος του ελληνικού λαού; Είναι χρέος της χώρας; Είναι χρέος της Ευρώπης;

Το σίγουρο είναι πως δεν είναι χρέος του ελληνικού λαού, και ιδού γιατί:

α. O ελληνικός λαός ποτέ δεν ενημερώθηκε για τα όποια δάνεια.

β. Ούτε οι πολιτικοί ούτε οι δανειστές αποκάλυψαν τους όποιους όρους στο λαό.

γ. Ποτέ δε διεξήχθη κάποιο δημοψήφισμα στον ελληνικό λαό από τους πολιτικούς ή τους δανειστές  για να τον ρωτήσουν εάν:

i. Ήθελε να πάρει δάνειο από κάποιον.

ii. Αν ήθελε να βάλει κάτι ή τμήματα της χώρας του ως εγγύηση.

δ. Ποτέ δεν υπέγραψε κάποιο δάνειο ούτε εισέπραξε, σε συλλογική ή ατομική βάση, κάποιο δάνειο απευθείας από οποιονδήποτε.

Οπότε πώς μπορεί να είναι χρέος του ελληνικού λαού αυτό; Δεν είναι.

Είναι χρέος της χώρας;

Η Ελλάδα ανήκει στον ελληνικό λαό κι όχι σε λίγους ανέντιμους πολιτικούς ή στο σινάφι των απατεώνων της Γαλλίας, της Γερμανίας ή του ΔΝΤ.

Εάν η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες και οι Έλληνες ποτέ δεν έβαλαν τη χώρα τους σε χρέη ή σε εγγυήσεις, τότε δεν είναι δυνατόν να γίνονται κατασχέσεις εναντίον του λαού ή των περιουσιακών στοιχείων της χώρας.

Ποιανού χρέος λοιπόν είναι αυτό;

Ποιος εμπλέκεται σε αυτό;

α. Κάποιοι Έλληνες πολιτικοί που επανειλημμένως υπέγραψαν τα δάνεια χωρίς να ενημερώσουν το λαό.

β. Κάποιοι Έλληνες πολιτικοί που χωρίς να ενημερώσουν το λαό πήραν τα χρήματα και έκαναν ό,τι ήθελαν με αυτά χωρίς την έγκριση του λαού ή χωρίς δημοψήφισμα. Χρησιμοποίησαν τα δάνεια για να συγκαλύψουν τη δική τους ανικανότητα να δημιουργήσουν μια καλύτερη οικονομία.

γ. Κάποιοι δανειστές, οι μισοί από άλλα μέρη του κόσμου και οι μισοί από την Ελλάδα, που θέλησαν να δανείσουν τη χώρα:

i. Για να βγάλουν χρήματα χωρίς οι ίδιοι να εργαστούν ή να παράξουν οτιδήποτε.

ii. Με κακές προθέσεις, με σκοπό να υπονομεύσουν τη χώρα για να την πάρουν για ένα κομμάτι ψωμί.

iii. Χωρίς να πράξουν σωστά με την οφειλόμενη φροντίδα, δάνεισαν χρήματα σε ανέντιμους πολιτικούς.

iv. Έκαναν τους πολιτικούς ακόμα πιο ανέντιμους δανείζοντάς τους χρήματα τα οποία, όπως ισχυρίζονταν αυτοί, ήταν ικανοί να παράγουν.

Τι θα γινόταν αν οποιοσδήποτε από μας πήγαινε σε μια τράπεζα και έλεγε ότι θέλει ένα δάνειο και ότι αντιπροσωπεύει κάποιον άλλο κι ότι αυτός ο άλλος δε γνωρίζει τίποτα γι’ αυτό αλλά αυτός ο άλλος θα πληρώσει για το δάνειο; Ποιες πιθανότητες θα υπήρχαν να το εγκρίνει η τράπεζα; Μου φαίνεται ότι η τράπεζα θα καλούσε την αστυνομία, και η αστυνομία θα καλούσε κάτι ζόρικους τύπους για να μας πάνε στο τρελάδικο. Θέλω να πω, θα μας περνούσε για τρελούς, έτσι δεν είναι;

Καλά τα λες εσύ, θα μου πεις, αλλά ο ελληνικός λαός καρπώθηκε το όφελος απ’ όλα αυτά τα δάνεια. Λοιπόν, θα το ανασκευάσω αυτό ως εξής:

α. Οι πολιτικοί ποτέ δεν είπαν στο λαό από πού προέρχονται τα δάνεια.

β. Ο ελληνικός λαός συνέχιζε να βγάζει με την ψήφο του τους πολιτικούς αυτούς στην εξουσία επειδή του έλεγαν ψέματα ισχυριζόμενοι ότι τα λεφτά είναι προϊόν της σκληρής δουλειάς τους και της ικανότητάς τους να φτιάξουν την οικονομία.

γ. Εφόσον έρεε χρήμα στην οικονομία και τα πράγματα φαίνονταν καλά, οι Έλληνες συμφώνησαν να εκχωρήσουν τμήματα της οικονομίας τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πράγμα που δε θα έπρατταν αν ήξεραν την αλήθεια.

Ποιανού λοιπόν είναι το χρέος;

Είναι των πολιτικών και των δανειστών και κανενός άλλου. Το να αποσπούν περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας που ανήκουν στο λαό της Ελλάδας ή το να περνούν νόμους υπέρ δανειστών τους οποίους οι Έλληνες ποτέ δε γνώριζαν ή δε συμφώνησαν γι’ αυτούς, είναι παράνομο.

Οι πολιτικοί υπηρετούν το λαό. Είναι όπως οι υπηρέτες. Πώς γίνεται ένας υπηρέτης, αντί να κάνει τη δουλειά του, να παίρνει δάνεια που βαρύνουν το σπίτι σου χωρίς να το γνωρίζεις εσύ και να βάζει άλλους να κάνουν τη δουλειά του; Θα ήταν ποτέ νόμιμα τέτοια δάνεια; Ποτέ – εκτός κι αν το κράτος είναι καταπιεστικό και προσπαθεί να σου πάρει το σπίτι επιτρέποντας να είναι νόμιμη η σύναψη συμφωνίας ανάμεσα σε μια τράπεζα και σε έναν υπηρέτη.

Κατά τη γνώμη μου, κανένα δάνειο ανάμεσα σε μια χώρα και σε δανειστές δεν μπορεί ποτέ να διαθέτει εγγυήσεις παρά μόνο σε ανάγκη λόγω κινδύνου, όπως στην περίπτωση πολέμου, και εφόσον τα 2/3 του λαού της χώρας έχουν συμφωνήσει και υπογράψει όλους τους όρους του δανείου.

Ποιανού λοιπόν είναι το χρέος;

Είναι ένα δάνειο που έγινε μεταξύ άπληστων και αφελών δανειστών και κάποιων Ελλήνων πολιτικών χωρίς νόμιμη εγγύηση. Εξετάζοντάς το από οικονομική σκοπιά, είναι χαρτιά χωρίς αντίκρισμα.

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν;

Υπάρχουν δύο επιλογές:

α. Οι δανειστές αντιλαμβάνονται ότι τα έκαναν θάλασσα και αναλαμβάνουν τις απώλειές τους.

β. Ρωτούν τον ελληνικό λαό ευγενικά μέσω ενός δημοψηφίσματος εάν υπάρχει πιθανότητα να θελήσει να αναλάβει ένα μέρος της ευθύνης για το δάνειο.

Και τι γίνεται με  τους πολιτικούς; Ε, αυτοί δημιούργησαν το δάνειο, αυτοί το υπέγραψαν και πήραν τα λεφτά. Οι δανειστές μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν μαζί τους: να τους κατάσχουν την περιουσία, να τους πουλήσουν για σκλάβους ή να πουλήσουν όργανα του σώματός τους, ας κάνουν ό,τι θέλουν μαζί τους, δε με νοιάζει.

Όχι, αυτό το χρέος δεν είναι χρέος της Ελλάδας· είναι χρέος των πολιτικών και των δανειστών. Και τι γίνεται με τη διαφθορά στην Ελλάδα και τα άλλα δεινά του κόσμου; Λοιπόν, οι Έλληνες κάνουν ό,τι θέλουν στη χώρα τους, κι αν πιστεύεις ότι είναι ανέντιμοι, τότε μην τους δανείζεις λεφτά ούτε τώρα ούτε ποτέ. Οι ίδιοι άνθρωποι που δάνεισαν τους πολιτικούς και τους έκαναν ανέντιμους, τώρα βγαίνουν στις ειδήσεις και λένε ότι η Ελλάδα έχει ανέντιμους πολιτικούς. Αλήθεια; Πόσο ηλίθιοι νομίζετε ότι είμαστε; Ένας πολιτικός που έχει εκτελεστικό πόστο πρέπει να δημιουργεί καλύτερη οικονομία με εξυπνάδα και σκληρή δουλειά. Το δανεικό χρήμα δημιουργεί ανέντιμους πολιτικούς από τη στιγμή που δεν είναι αναγκασμένοι να κάνουν τη δουλειά τους.

Οι κακοπροαίρετοι ισχυροί του κόσμου έχουν αποχαζέψει τους ανθρώπους και τους τροφοδοτούν με ψέματα για να μπορούν να υλοποιούν συστηματικά σχέδια όπως αυτό.

Αδερφέ μου, δεν είναι δυνατόν να είσαι υπεύθυνος για ένα δάνειο που δε σύναψες ποτέ. Μη σε ξεγελούν σ’ αυτό. Δεν τα έκανες εσύ μούσκεμα. Μπορεί να σε κορόιδεψαν ανέντιμοι και προδότες πολιτικοί, αλλά εσύ ποτέ δεν υπέγραψες το δάνειο. Το καταλαβαίνεις; Δεν είναι δυνατόν να είσαι υπεύθυνος. Φτιάξε καινούρια κυβέρνηση. Ξεκίνα ένα καινούριο κεφάλαιο, μια νέα αυτοκέφαλη κυβέρνηση εκλεγμένη από την πλειοψηφία του λαού αποκαλούμενη «Νέα Ελλάδα».

Και τι γίνεται με το δάνειο; Ε, λοιπόν δεν είναι δικός σου δανεισμός, ήταν ένα κόλπο, το οποίο δεν ήταν δική σου έμπνευση. Αναδιοργάνωσε την κυβέρνησή σου. Ξεκίνα μια νέα κυβερνητική ομάδα και νοικοκύρεψε το κράτος από την αρχή. Πίστεψε στην παραγωγή, ξόδευε λιγότερα απ’ όσα κερδίζεις και μην ξαναπάρεις ποτέ δάνειο από κανέναν στο μέλλον. 

Πώς είναι δυνατόν μια κυβέρνηση να παίρνει δάνειο βάζοντας ενέχυρο τα περιουσιακά στοιχεία ανθρώπων που δεν έχουν καν γεννηθεί; Δεν είναι δυνατόν. Δεν είναι λογικό.

Η Ελλάδα και ο λαός της έχουν πληρώσει αρκετά στο πέρασμα των χιλιετιών. Δημιούργησαν και υπερασπίστηκαν τον ελληνικό πολιτισμό –συγγνώμη,  το δυτικό πολιτισμό– για 2.500 χρόνια. Κι όμως, τα ξαδέρφια τους από τα βορειοδυτικά λεηλάτησαν την Κωνσταντινούπολη επανειλημμένως και ποτέ δεν ήρθαν να τους βοηθήσουν όταν το είχαν ανάγκη. Με ποιον τρόπο θα είχε φτάσει η Αναγέννηση του κλασικού πολιτισμού στην Ιταλία εάν οι Έλληνες δεν κρατούσαν τους βαρβάρους στριμωγμένους επί χιλιάδες χρόνια; Και όμως, το μόνο που θέλει να κάνει η Δύση είναι να γελοιοποιήσει τους Έλληνες. Έφτασαν μάλιστα να εφεύρουν ένα νέο γεννήτορα πολιτισμό και γλώσσα, τον αποκαλούμενο «ινδοευρωπαϊκό». Σοβαρά; Όλες αυτές οι ρίζες είναι αρχαιοελληνικές.

Το μήνυμά μου προς τους Έλληνες:

Ξεχάστε αυτό το χρέος. Δεν είναι δικό σας. Και τι γίνεται με  τον αντίκτυπο στον υπόλοιπο κόσμο; Όλες οι χώρες μπορούν να ακολουθήσουν το ίδιο μονοπάτι. Ξεφορτωθείτε  τους δουλεμπόρους και κάντε την ελευθερία να βασιλέψει ανά τον κόσμο. Έτσι κι αλλιώς αυτό αρμόζει, δηλαδή να ξεκινήσει κάτι τέτοιο από την Ελλάδα. Επικεντρωθείτε στη δημιουργία και δημιουργήστε πλούτο, και κάτω οι ανίκανοι και ανέντιμοι πολιτικοί. Αμήν!

By Dr. Alexander G. Alemis, Chicago, Illinois

itsallgreektome@comcast.net

28 Ιούνη 2011

 

Μπροστά στο σύμβολο, το αιώνιο σύμβολο...
Πίνδος, Κορυτσά, Καλπάκι, Χειμάρα,
τα μάτια λαμπυρίζουν, οι ψυχές ορθώνονται, πλαταίνουν
έτοιμες να αγγίξουν τον ουρανό.

ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ φωνάζουν οι απόγονοι των Λακεδαιμονίων.
Ή ταν ή επί τας...

Απ'τα κόκκαλα βγαλμένη...

Ξάφνου, ορμούν οι βρυκόλακες του Ίψεν.
Μια σπρωξιά, αρκετή και μετά...
Μετά τα πλεμόνια καίγονται,
ο κόσμος χάνεται κάτω απ'τα πόδια σου...
Συνειδητοποιείς το πεπερασμένο της ύπαρξής σου.

Ξυπνάς και βρίσκεσαι κάτω. Κάτω απ'τα σκαλιά, στα πλακάκια.
Φωτιές ανάβουν, αχός βαρύς.

Μια μουσική, χαμένη απ'τα βάθη των αιώνων,
σου υπενθυμίζει το χρόνο και τον τόπο.

Αγκαλιάζεις το σύντροφο, χορεύεις,
υψώνεις τα χέρια, τα κορμιά αγκαλιάζονται,
οι ψυχές ενώνονται.

Χτυπήστε, χτυπήστε κι'άλλο,
χτυπήστε δυνατά, εμείς εδώ θα μείνουμε,
δεν πάμε πουθενά.

Τα πρόσωπά μας ήταν άσπρα.
Τα προσωπεία ήταν μέσα...

Αλεξάνδρα Τράγκα

28/6/2011

Πηγή:http://kontiloforos.blogspot.com/2011/06/28-2011.html