Αγαπάει τον περίπατο, τόσο στη θάλασσα, όσο και στο κέντρο της πόλης, είναι λάτρης της καλής κουζίνας, ακούει Bruno Mars και Cesaria Evora, ενώ απεχθάνεται τα μακρινά ταξίδια και τις αστραπιαίες αποφάσεις.
Την ώρα που ο ήλιος έδυε, μας βρήκε στο Μικρολίμανο, δίπλα στη θάλασσα να πίνουμε κόκκινο κρασί και να συζητάμε.
Εκεί μου ζήτησε να συναντηθούμε ο 28χρονος ανερχόμενος ποιητής Κωνσταντίνος Καραμέτας.
Ντυμένος απλά, γλυκός και αντισυμβατικός, μου μίλησε για τον εαυτό του και τη μεγάλη του αγάπη, την ποίηση.
«Μεγάλωσα σε προάστιο της Αθήνας και ευχαριστώ τους γονείς μου γι’ αυτό, γιατί η φύση λειτούργησε καθοριστικά ώστε να γράψω τα πρώτα μου ποιήματα σε ηλικία 11 χρόνων. Ήμουν καλός μαθητής και μόλις τελείωνα τη σχολική μελέτη, έβρισκα χρόνο για να γράψω.
Ναι, η φύση και τα αγαπημένα μου πρόσωπα ήταν η έμπνευσή των παιδικών χρόνων μου. Ακολούθησαν στιχάκια γραμμένα πάνω στο θρανίο μου και μια «ειρωνεία» των συμμαθητών μου, αφού όταν εκείνοι έπαιζαν μπάλα στο διάλειμμα, εγώ έγραφα και μάλλον τους φαινόταν παράξενο, τώρα που το σκέφτομαι.
Ήθελα μεγαλώνοντας να έχω μια καταγραφή των συναισθημάτων μου μέσα από την ποίηση μου, φυσικά τότε δεν προσδιόριζα τα γραπτά μου, ως ποιήματα.
Να σου πω την αλήθεια, ήταν πρόκληση για μένα να κατασκευάζω στίχους, να βρίσκω ωραίους, ελκυστικούς συνδυασμούς.
Με ενθάρρυνε και η μητέρα μου, γιατί έγραφε κι εκείνη. Ξέρεις, ήταν κάτι σα διαγωνισμός, σαν παιχνίδι μεταξύ μας.
Ύστερα ήρθαν οι πρώτοι έρωτες, στο γυμνάσιο, και μαζί τους τα πρώτα μου ερωτικά ποιήματα, μάλιστα είχα δώσει κάποια ποιήματα σε κορίτσια. Εκτιμούσαν αυτήν την ευαίσθητη πλευρά του εαυτού μου.
Τελειώνοντας το Λύκειο όμως, δεν είχα καταλάβει ότι αυτό που κάνω, μπορώ να το μοιράζομαι με άλλους ανθρώπους, πόσο μάλλον να το ονομάσω τέχνη.
Λέγοντας τέχνη, έχω μέσα μου την έννοια της διαχρονικότητας μιας δημιουργίας από ένα ή περισσότερα άτομα, που μπορεί ν’ αγγίξει ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου, εξυψώνοντας την ψυχή του και γιατί όχι, καλυτερεύοντας την ίδια του την ύπαρξη.
Στα εφηβικά μου χρόνια λοιπόν, δε μοιραζόμουν τα ποιήματα μου, ενώ είχα κάποιες τάσεις φυγής και απομόνωσης. Συχνά διάβαζα Νίκο Καββαδία με τον οποίο ένιωθα ένα περίεργο δέσιμο, γιατί έκρυβε τους φόβους μου μέσα στους στίχους του. Φοβόμουν βλέπεις τη θάλασσα, το μακρινό, το ασταθές, το μη σίγουρο κι εκείνος μου έμαθε να ξορκίζω όλα αυτά που φοβάμαι, αποτυπώνοντας τα στους στίχους μου.
Αργότερα ως φοιτητής πλέον, σπουδάζοντας στην Κρήτη, συνειδητοποίησα ότι η ποίηση είναι ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου, ήταν η προσωπική μου ανάγκη να «βουτήξω» στα πιο βαθειά κομμάτια της ψυχής μου.
Οι ευθύνες μου μεγάλωσαν, αλλά οι φόβοι παρέμειναν οι ίδιοι.
Εκεί γνώρισα το πόσο μπορεί να σ’ αλλάξει συναισθηματικά ένας ανεκπλήρωτος έρωτας. Ξεκίνησα να γράφω δεκάδες ερωτικά ποιήματα.
Ίσως η μη εκπλήρωση από κάτι που ποθείς, λειτουργεί αναπάντεχα δημιουργικά. Κάπως έτσι έκανα την καθοριστική συμφωνία να δώσω στην ποίηση μου, όλα όσα αισθανόμουν κι εκείνη ως αντάλλαγμα μου υποσχέθηκε ότι δε θα μ’ εγκαταλείψει ποτέ.
Ήταν τότε που ανακάλυψα ότι τα γραπτά μου ίσως κάποια μέρα να είναι αυτό που θα με καθορίζει ως προσωπικότητα. Δεν είναι εγωιστικό, έχω την αίσθηση πως αυτός είναι ο πόθος, του κάθε καλλιτέχνη.
Φεύγοντας από το όμορφο νησί ένιωθα πλουσιότερος τόσο εμπειρικά, όσο και καλλιτεχνικά. Στην Αθήνα, μειώθηκαν οι ρυθμοί παραγωγής γραπτών μου γιατί οι κοινωνικές υποχρεώσεις μου, δεν επέτρεπαν πλέον να αφιερώνομαι συχνά στη μεγάλη μου αγάπη, την ποίηση.
Για καλή μου τύχη αργότερα, ήρθε ένας μεγάλος έρωτας στη ζωή μου, όχι ανεκπλήρωτος αυτή τη φορά, λειτουργώντας αιφνιδιαστικά πάνω μου, διότι ανακάλυψα πως μπορούσα να αποτυπώνω στο χαρτί μου, πολλά θέματα πέραν του ερωτικού στοιχείου.
Βλέπεις πριν είχα την εντύπωση ότι ήμουν μόνο ερωτικός ποιητής.
Άρχισα λοιπόν, να μοιράζομαι τα γραπτά μου με δικούς μου ανθρώπους και στενούς φίλους, που με προέτρεψαν να τα μοιραστώ και με ανθρώπους από το χώρο της ποίησης. Άνθρωποι που εκτιμώ και θαυμάζω από το χώρο αυτό, ενθουσιάστηκαν με τη γραφή μου, δείχνοντας μου πως το μονοπάτι που έπρεπε ν’ ακολουθήσω ήταν η δημιουργία μιας ολοκληρωμένης δουλειάς.
Με την ενθάρρυνση τους, ξεκίνησα να αποτυπώνω στο χαρτί τις σκέψεις μου, τις σημειώσεις μου, περίπου ενάμισι χρόνο πριν, υπηρετώντας τη στρατιωτική θητεία μου παράλληλα. Τις ολοκλήρωσα πριν έξι μήνες, ενώ οι τελευταίοι πέντε μήνες, λειτούργησαν καθοριστικά, ώστε να πάρουν τα ποιήματα μου τη σημερινή τους μορφή.
Η πρώτη μου ποιητική συλλογή, με τίτλο «Χρώματα» είναι έτοιμη και σε λίγο καιρό θα δημοσιευθεί.
Εμπεριέχει 13 ποιήματα.
Δεν είναι γρουσούζικός αριθμός για μένα το 13, είναι θα έλεγα, ο 13ος μήνας που θα ήθελα να υπάρχει επιπλέον σε κάθε χρονιά, δυστυχώς όμως η ζωή, μας το αρνείται πεισματικά»!
Μου είπε χαμογελώντας και δροσίζοντας τα χείλη του με μια γουλιά κρασί, συνέχισε,
«Η έμπνευση μου στη δουλειά αυτή, είναι οι απλές καθημερινές καταστάσεις, τις οποίες όλοι επιλέγουμε ή αναγκαζόμαστε να βάλουμε στη μικρή ζωή μας.
Ξέρεις, έχω την αίσθηση ότι η ποίηση από μόνη της έχει τη δύναμη να καθορίσει έναν άνθρωπο. Την καθημερινότητα του, τις ασχολίες του, τις προσωπικές σχέσεις του, να τον βοηθήσει να γνωρίσει ουσιαστικά τον εαυτό του και την ψυχή του, αρκεί να μπορεί να τη δει, να την ακούσει, να τη νιώσει γύρω του.
Όλα είναι ποίηση, ακόμη και η ανάσα μας.
Φυσικά συνεχίζω να γράφω ακούραστα, γιατί οι ποιητικές μου συλλογές θα συνεχιστούν. Ο ποιητικός λόγος είναι μια μαγική πρόκληση, για το πόσο μακριά, μπορεί ο ανθρώπινος νους να φτάσει.
Και ξέρεις κάτι; Η δύσκολη κατάσταση των ημερών αυτών ίσως μας βοηθήσει να αναζητήσουμε την προσωπική μας ευτυχία, άλλωστε μην ξεχνάμε πως η ανθρωπότητα έχει δοκιμαστεί χιλιάδες φορές.
Προσωπικά την αναζητώ σε όλα όσα με περιτριγυρίζουν και χαίρομαι όλα αυτά που η ζωή απλόχερα μου προσφέρει.
Αισθάνομαι τυχερός που μπορώ να γράφω, η ποίηση είναι η δική μου ευτυχία.
Ένα ποίημα μου, που θα μπορούσα να ξεχωρίσω, είναι γραμμένο για ένα πρόσωπο της οικογένειας μου, που δε βρίσκεται εν ζωή, είναι για τον αγαπημένο μου παππού.
Η δύναμη των λέξεων κάνουν αυτόν τον άνθρωπο να μπορεί παντοτινά να ζει, αφήνοντας το αποτύπωμα του, μέσα και πάνω στους στίχους μου».
Απολαμβάνοντας την όμορφη συζήτηση με το νεαρό ποιητή Κωνσταντίνο, παρατηρώντας τα μεγάλα εκφραστικά καστανά μάτια του, θαύμασα την αισιοδοξία, την απλότητα, αλλά και την ευγνωμοσύνη, απέναντι στην ίδια τη ζωή, ενός μικρού παιδιού «εγκλωβισμένο» μέσα σε σώμα ενήλικα άνδρα.
Η αλήθεια είναι πως συζητούσαμε αρκετή ώρα αναζητώντας τη δική μας ευτυχία και καθώς μου διάβαζε μερικά από τα υπέροχα ποιήματα του, στιγμιαία ένιωσα πως άθελα μου, ίσως να τον είχα κουράσει.
Κάπως έτσι τον ρώτησα, πως αισθανόταν κι εκείνος χαμογελαστός μου αποκρίθηκε,
«Ποιητής αισθάνομαι».
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Η ΠΛΗΡΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Εσύ. Ο άνθρωπος, που στόχο έβαλε, Θεός να γίνει
Της ιστορίας ζημιωτής, του τόπου μου τη ζήση σβήνει.
Εκείνος που κρυφοκοιτούσε τον Παράδεισο μου με ζήλεια
‘Ύψωσε πλέγμα κι έστρωσε φράχτη απ’ αγκάθια για μίλια.
Εγώ μακριά, εσύ στο Σπίτι μου. Σκόρος που τρως τους μάλλινους τοίχους
Σκοτείνιασα, δεν έχω όνειρα. Τα ‘κρυψα όλα σε σύσκιους στίχους.
Αυλόθυρά μου κλείδωσες κι έμεινα χρόνια απ’ έξω
Γειτονιά μου με ξέχασες, θέλω κοντά σου να τρέξω.
Μεγάλο νησί, που έχεις το σχήμα της καρδιάς μου, κράτα γερά
‘Άντεξες σύνορα, πριν συντάξεις τον τόπο σου και βγάλεις φτερά.
‘Έχει στόμα ο λαός σου και φωνή καθαρή, που θα βγει δυνατά
Ο χρόνος δικός σου, για να φτιάξουνε όλα, να τα κάνεις σωστά.
Κωνσταντίνος Καραμέτας
(Συμμετοχή σε κυπριακό διαγωνισμό με θέμα την Αμμόχωστο)
ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ
ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
Μικρό μου πρόσωπο, αγνά μου μικροσκοπικά χεράκια
Ευλογία να ποτίσει το μέλλον σας, από κοντά το Θείο.
Οικογενειακή ευτυχία έλα στης αγκαλιάς τα σοκάκια,
Γελαστό κράτα το βρέφος σου, μ’ ένα καλό αστείο.
Δώρο του καλοκαιριού, το δευτερότοκο γούρι της ζωής σου
Γεροσύνη πάνω της. Υγεία και Δύναμη να 'χει αυτή η κόρη
Αγάπη γύρω σου, κάμε τη ρούχο σου, μαζί της τώρα ντύσου
Στο ταξίδι της ψυχής αυτής, να είσαι πάντα πανωφόρι.
Η ομορφιά του κόσμου τούτου, σημαντικά αυξήθηκε
‘Έτσι σ’ αυτό το μέγεθος, χαρίσματα κι αυτή να πάρει.
Ας γίνει ένας Θησαυρός, μέγας ο λόγος που γεννήθηκε
Σε σας να ’ναι πάντα το φως, τα μάτια της Φεγγάρι.
(Αφιερωμένο στη μικρή Σύνθια)
Κωνσταντίνος Καραμέτας
ΚΟΡΥΦΗ ΓΕΜΑΤΗ ΚΙΝΔΥΝΟ
Το βορειότερο σημείο της γης με απήγαγε. Πάγος εκεί, πάγος εδώ, πάγο πατώ και τον κρατώ, κρύσταλλο κάνει την καρδιά μου.
Σ’ αναζητώ να ζεσταθώ.
Χάθηκες στις καλοκαιρινές αναμνήσεις, που τις έχτισαν αμμουδιές και τις αρωμάτισαν οι βόλτες μας στα πλακόστρωτα νησιώτικα στενά.
Που είσαι ομορφιά, που είσαι έρωτα;
Παγόβουνο διάλεξες να στήσεις λαβύρινθο. Το γόητρο σου, η μπαταρία της αναπηρίας μου.
Γονατίζω στο κρύο, ξαπλώνω και αγκαλιάζω το ψύχος, ουρλιάζοντας τ’ όνομα σου.
Οργανισμός στα πρόθυρα ολοκληρωτικής κατάρρευσης σε φέρνει στο νου.
Ξεμυαλίστρα παρηγοριά κάνε την έκπληξη και φιλοξένησέ με στους κόλπους σου για τελευταία φορά. Φέρσου ζωηρά.
Μορφή παίρνουν τα άψυχα, καθώς τ’ αστέρια σχηματίζουν το πρόσωπό σου, πριν ακόμα η Αρκτική νύχτα απλωθεί. ’Έχω ήδη σκοτωθεί.
Καμπάνες ηχούν επιβλητικά και συνοδεύουν την παρουσία σου. Χρυσό σπαστό μαλλί και δηλητήριο κορμί, τυλιγμένα σε μαύρη δαντέλα από ιστό αράχνης.
Χήρα μιας αγάπης μονόπλευρης, αλλά πολλών διαστάσεων.
Γραμμένο και αφιερωμένο στη Φανή Δαλεζίου αποκλειστικά για το Blog της.
Με όλη μου την αγάπη
Κωνσταντίνος Καραμέτας
Φανή Δαλεζίου
Πηγή: http://www.eponymousnetwork.com/onlinenews/greece/read.php?article=1494
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου