Καταστατικό του ιστολογίου

1. Μπορεί ο καθένας να γράψει ό,τι θέλει σε αυτόν τον χώρο χωρίς να λογοκριθεί από κανέναν.
2. Όλοι είμαστε ίσοι και μπορούμε να πράξουμε ανάλογα με τις δυνάμεις και τη φαντασία μας.
3. Δεν μας απασχολεί το θέμα του καλού και του κακού.
4. Δεν υπάρχει εδώ μέσα δίκαιο και άδικο.
5. Μίλα όπως σκέφτεσαι.

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

Τι ζητάω από μια ταινία τρόμου;

Ας διαλογιστούμε λιγάκι πάνω σε αυτήν την ερώτηση… Φαίνεται τόσο απλό να κάνεις μια ταινία thriller αλλά από τα αποτελέσματα κρίνοντας… χμ … μάλλον πολύ δύσκολο!
Τι ζητάω λοιπόν; ΖΗΤΩ αγνό καθαρό τρόμο!!!
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο!
Θέλω να λιώσω από την αγωνία, να κοιτάω πίσω από την πλάτη μου κάθε 5 δεύτερα μην είναι κανένας, θέλω να ανατριχιάζω από την κορφή ως τα νύχια, να με πιάνει το στομάχι μου, να με πιάνει σύγκρυο, να τρέμουν τα πόδια μου, να παθαίνω ταχυπαλμίες, να σηκώνονται οι τρίχες της κεφαλής μου, να κατουριέμαι πάνω μου, να κλάνω πατάτες, πώς αλλιώς να το πω; Θέλω η αδρεναλίνη και όλα τα χημικά κατασκευάσματα που εκκρίνει το σώμα μου να με παραδίνουν σε αυτήν την έκσταση -το πιο σημαντικό- ΣΥΝΕΧΩΣ και με όλο και αυξανόμενη ένταση!!! Μέχρι να καταστραφεί το κεφάλι και το κορμί μου… Ζητάω πολλά άραγε; Μάλλον.
Αναρωτιέμαι μερικές φορές: οι σκηνοθέτες, γιατί ευθύνονται κυρίως αυτοί, ΔΕ βλέπουν τις ταινίες τους; Τρομάζουν; Κι αν όχι πώς είναι σίγουροι ότι οι θεατές θα τρομάξουν;
Θέλω να είναι σαν βόλτα με τρενάκι που πιάνει τα 200 χλμ/ώρα πριν πεις κίμινο και μετά σε στριφογυρίζει πέρα δώθε ενώ νιώθεις τα G να σου σφυροκοπούν το κορμί.
Σαν εκτόξευση πυραύλου… του οποίου η επιτάχυνση παραμορφώνει προσωρινά το πρόσωπο…
Σαν να τρέχεις με αγωνιστικό όχημα πηγαίνοντας στο όριο με δαγκωμένη ταυτότητα για να αναγνωρίσουν το πτώμα σου ο μη γένοιτο αργότερα… Ξέρω γω;
Έτσι μου φαίνεται το σωστό θρίλερ.
Χωρίς συγκίνηση και ενθουσιαστικές στιγμές πώς μπορεί να λέγεται θρίλερ; Αναιρεί την ετυμολογία του… Κυριολεκτικά : Ενθουσιασμός σημαίνει… Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο…
Τέλος πάντων θα πει κανείς βρε αδερφέ. Μα γίνεται να αρέσουν σε όλους όλα;
Πέρα από την ιδιοσυγκρασία και το προσωπικό γούστο υπάρχουν και μερικά «αντικειμενικά» πράγματα που τρομάζουν όλο τον κόσμο… Οπότε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι κάποιος που θα χτυπήσει σε αυτό το τμήμα θα έχει αρκετή ανταπόκριση. Ποια είναι όμως αυτά τα κοινά; Σίγουρα η αιμορραγία. Είναι εγγεγραμμένο στο DNA το αίμα ως βασικός χυμός της  ζωής –και η απώλεια του σοκάρει ειδικά όταν απειλεί την υγεία- και το δέος  του θανάτου ο βασικός άξονας όπου εδράζονται όλοι οι υπόλοιποι φόβοι και τρόμοι.
Ωραία: Δηλαδή αν εγώ ας πούμε δείχνω φονικά και αιματοβαμμένα άτομα το πέτυχα; Το’ χω το ταινιάκι έτοιμο;
Ποσώς!!! Αυτό πρέπει, το λέμε και θα το ξαναλέμε μέχρι να ψοφήσουμε, να είναι ενδιαφέρον και να τραβάει την προσοχή με ένταση ή τουλάχιστον στη χειρότερη να ΜΗΝ είναι βαρετόοοοοοο…..
Άραγε σε ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί κάποιος για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή;
Κατ’ αρχήν το θύμα δεν είναι δυνατόν να προκαλέσει καμία συγκίνηση αν το σκοτώσει κάποιος πολύ απλά ή γρήγορα… Μιλάμε για αυτονόητα πράματα, έτσι; Τουναντίον, όσο πιο αργός και βασανιστικός είναι ο θάνατος τόσο το καλύτερο… Προσοχή όμως: δεν πρέπει να χαθεί η επαφή με τη ρεαλιστική πραγματικότητα αν θέλουμε ένα ισχυρό αίσθημα σοκ, αλλιώς πάει περίπατο ο φόβος και αρχίζει το γέλιο, η ειρωνεία ή ακόμη χειρότερα η ανία… Για παράδειγμα, κόβω ένα χέρι με το πριόνι και μετά τη ρίχνω (την κοπέλα εννοείται) σε ένα καζάνι με βραστό λάδι και μετά μου φτύνει τα σπασμένα δόντια της (!!!) και με χτυπούν στην κόρη οφθαλμού και μου πέφτει από το χέρι το πριόνι και κόβω το σχοινί της χύτρας και πετάγεται έξω και την πυροβολώ με καραμπίνα και της σπάω το μηριαίο οστό και πάει λέγοντας… Καταλαβαίνετε τι εννοώ; Γιατί τότε γίνεται παρωδία.
Το ζητούμενο στην προκειμένη, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι να διατηρείται το θύμα στην κόψη του ξυραφιού για όσο γίνεται περισσότερο, σε μια κατάσταση μετέωρη ανά πάσα στιγμή ανάμεσα ζωής και θανάτου… Σαν έναν ακροβάτη που αιωρείται πάνω σε τεντωμένο σκοινί και το κενό χάσκει κάτω από τα πόδια του…
Μακρηγορώ χωρίς να μπορώ να σταματήσω…
Έχω θίξει πολλά θέματα και άλλα δεν τα έχω ακουμπήσει καν. Από την άλλη πλευρά δεν είχα σκοπό να δώσω οδηγίες καθ’ όσον δεν είμαι ειδήμων… Λέω τι μου αρέσει ή τι θα μου άρεσε να υπάρχει.
Ωστόσο, θα ήθελα να κάνω μια μικρή τελευταία νύξη για την αηδία… Είναι θεμιτή και άγια αλλά με μέτρο και στη σωστή στιγμή… Αν παρατηρήσετε κάποτε μέσα σε κάποιο φιλμ γυρίζεται μια σκηνή που δεν έχει κανένα ειρμό και σχέση με τα δρώμενα απλά και μόνο για να προκληθεί το αίσθημα της αηδίας… Φερ’ ειπείν: γίνεται κυνηγητό και το θύμα πέφτει μέσα σε ένα λάκκο όπου παρατηρείται μια εκπληκτική συμβίωση οργανισμών αηδιαστικών όπως αράχνες, ποντίκια, σκουλήκια κτλ. Για ποιο λόγο; Ουδείς γνωρίζει.
Όλα στο ξεκούδουνο…. Έλεος!!!!
Θα το πω με μια έκφραση: θέλω να χορτάσω τρόμο… Εύγευστο και καλομαγειρεμένο τρόμο!!! Όπως πάω και παραγγέλνω φαγητό και το κρίνω ευμενώς όταν μου γαργαλάει τον ουρανίσκο και μου καταλαγιάζει την πείνα, έτσι τα ίδια θέλω και απαιτώ από ένα θρίλερ!!! Πληρώνω στο κάτω κάτω της γραφής φίλε μου….

Με τιμή,
Καραμέτας Γεώργιος


7 σχόλια:

  1. Εγώ έχω στο περίπου μια απάντηση, αλλά είναι πολύ γενική πιστεύω.

    Πιστεύω λοιπόν πως γενικά πλέον με τα χρόνια έχει γίνει τρομερά δύσκολο να περάσεις το αίσθημα του τρόμου στο κοινό σου. Τι εννοώ όμως...

    Το τάργκετ γκρουπ των θρίλερ/σπλάτερ/πες με οπως θες/ ταινιών είναι το κοινό από 16 ως 30κάτι (ίσως και να κάνω και λάθος) in fact πιστεύω πως είναι και κάτω των 16.

    Το συγκεκριμένο ηλικιακό γκρουπ όμως με τον κόσμο της πληροφόρησης που έχει κάνει ΜΠΑΜ και τα ερεθίσματα να έχουν πολλαπλασιαστεί σε σχέση με το αντίστοιχο γκρουπ των 60's και των 70's, τα έχει δει όλα και δεν τον φοβίζει ο οποιοσδήποτε χαρακτήρας που μακελεύει κόσμο η του παριστάνει τον δαίμονα που θα πάρει τη ψυχή και πάει λέγοντας.

    Αυτό είναι το ένα σκέλος το οποίο μπορεί να έρθει και σε αντίθεση με το δεύτερο, αλλά πιστεύω πως μπορεί να είναι μέρος της απάντησης.

    Εγώ είμαι μια Α' ηλικία τώρα. Αρκετά μεγάλη για να φοβηθώ με μια ταινία και να κλείνω τα μάτια και να κοιτάω πίσω μου. Όταν όμως για πρώτη φορά δέχθηκα πιτσιρικάς και πολύ πιτσιρικάς μάλιστα ερεθίσματα από ταινίες όπως το Nighmare on Elm Street, Νight of the Living Dead, Exorcist, Οmen και ένα σωρό άλλα είτε γνωστά είτε όχι, αυτά τα ερεθίσματα αφομοιωνόντουσαν την ώρα που έβλεπα την ταινία και λειτουργούσαν λόγω νεαρού της ηλικίας πιστεύω.

    Οπότε ίσως ακόμα και με σημερινές πρόσφατες ταινίες όποιος είναι νεαρής ηλικίας και δεν έχει "ξαναζήσει" τέτοια ερεθίσματα τότε αυτά δουλεύουν. Σε μένα που π.χ τα χω δει εκατό φορές με κάθε διαφορετική συνταγή που έχουν παρουσιαστεί είναι πιο δύσκολο.

    Τέλος θυμάμαι π.χ όταν είχα δει το Crap-Fest Ζombie 3 (Fulci, Fragasso) μικρός ήμουν μέσα στην αγωνία γιατί τα ζόμπι ερχόντουσαν να πούμε να φάνε τους πρωταγωνιστάς και αυτοί έτρεχαν. Τότε μάλιστα δεν πρόσεχα πως είναι Crap Fest το έργο και στη μία σκηνή τα ζόμπι είναι αργά και στην άλλη στήνουν ενέδρες και ψιλοπατάνε γκάζι! Γιατί δούλευε το ερέθισμα.

    Αν κάτσω να το δω τώρα...ε εντάξει πανηγύρι!

    Y.Γ Eπίσης πιστεύω πως παίζει μεγάλο ρόλο και το mood που βρίσκεσαι και το αν είσαι μόνος εντελώς στο σπίτι (είναι καλύτερο έτσι πιστέυω). Αν βρεθείς σε καλό mood και η ταινία είναι καλή έχει αντίκτυπο. (π.χ Ιnsidious), το mood που ήμουν κλείδωσε με το έργο και voilla αγριεύτηκα.


    Ελπίζω να βγαλα νόημα γιατί είναι 3.30...το βράδι και έχω γλαρώσει, αλλά με κέντρισε το θέμα σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χαχαχα... Λοιπόν φίλε Snake έχεις δίκιο σε αυτά που αναφέρεις γι'αυτό θέλω να σου πω τα εξής:

    1.Όταν ήμουν μικρός είχα χωθεί κάτω από καρέκλα βλέποντας το "Δρόμο με τις λεύκες" και μάλιστα τόσο είχα επηρεαστεί από αυτήν την ταινία που είχα βρει τον αληθινό δρόμο με τις λεύκες φίλε... Δεν κάνω πλάκα:σίγουρα θα έχεις περάσει απο Κωπαϊδα πριν από το Κάστρο Βοιωτίας μετά την Υλίκη και ανάμεσα στη διασταύρωση που λέει για Κόκκινο και στη στροφή πριν πιάσεις την ευθεία του Κάστρου!!! Εκεί λοιπόν υπήρχανε πριν φτιαχτεί η καινούρια εθνική(τη φαρδύνανε) δεξιά και αριστερά τεράστιες ΛΕΥΚΕΣ φίλε... Κάθε φορά που πέρναγα θυμόμουν την ταινία... :)Τώρα τις βλέπεις μόνο στο βάθος στα χωράφια... Κρίμα...

    2.Άλλο κόλλημε με "Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα"... Πρώτη ταινία με ζόμπι και ... εντυπωσιάστηκα τότε...Τρώγανε μυαλά!!!

    3.Ακολούθησαν αμέτρητα θρίλερς αλλά τζίφος...και ξαφνικά πέφτω πάνω στο Suspiria...Αυτό πριν 5 χρόνια περίπου... Στα 26 μου... Ενθουσιάστηκα αλλά το τέλος της ταινίας μάπα... Αποκαλύπτεται πόσο απλοϊκά (για κρετίνους) είναι τα σενάρια στον Argento... Τέλος πάντων...

    4.Τέλος, κάπου την ίδια εποχή αρχίζω εντατική έρευνα και βρίσκω το "Texas chainsaw massacre"του Tobe(Τι απογοήτευση και αυτός ο άνθρωπος στις επόμενες δουλειές του)... Όπως έχεις διαβάσει και στην κριτική "κόλλησε" το κεφάλι μου στα κάγκελα... [παρέκβαση:Αυτό και το "Silent Hill" στο Playstation 1... Καλά και η σειρά των Resident Evil...]

    Φίλε ειλικρινά σου μιλάω αυτήν την ταινία την είδα περίπου 17 φορές. Την πρώτη φορά ήτανε περίπου 5:30 το πρωί μόνος στο δωμάτιο σε υπολογιστή με ηχεία 5.1... Πωωωωω... Είχα ανατριχιάσει σύγκορμος... Χαχαχα... Σε μια φάση σκάει και η μάνα μου που έφευγε για δουλειά, ανοίγει την πόρτα και με πετυχαίνει στη σκηνή που σπάει ο πατέρας τη σκούπα πάνω στην ξανθούλα και την δεένει στο τσουβάλι για να τη φορτώσει στο τζιπάκι...!!!Χαχαχχαχα... Και τι μου λέει;(εγώ να έχω φρίξει από τα δρώμενα στο μεταξύ,φαντάζεσαι να βλέπω τη σκηνή και να χω και τη μάνα μου στη μουρμούρα).
    -Τέτοια βλέπεις βρε και κοπανάς το σκυλάκι;(!!! το σκύλο μας εννοεί γιατί το μαλ...μένο με είχε δαγκώσει την ίδια μέρα..) Χαχαχαχα..

    Μετά την είδα με παρέα,στο τρένο, στην εξοχή,στο ποδόσφαιρο κτλ που λέει λόγος... Έπρεπε να ενημερώσω τον κόσμο φίλε μου... Χαχαχα...

    Αυτά τα ολίγα!!!Σ'ευχαριστώ για το σχόλιο!!! Bad ass movies Rules... Α,είδα και το "Hobo with a shotgun".. Θα σου πω αντυπώσεις μια άλλη στιγμή... Θα την ξαναδώ όμως...Αυτά και εις το επανομιλείν... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έχω περάσει σίγουρα από τον ντόπιο δρόμο με τις λεύκες αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ. Γαμώτο!

    Περί mood που λέγαμε πριν. Έχω δει το γαμημένο το Halloween (του 78') δεν ξέρω και γω πόσες φορές. Το έβαλα κάτα τις 5 το πρωί που ξύπνησα γιατί δεν μου κόλλαγε ύπνος. Ε δεν ξέρω τι σκατά έγινε αλλά το απόλαυσα στα ίδια περίπου επίπεδα όταν το είχα δει πρώτη φορά μικρός. Go figure...!

    Καλά για το σκύλο καλά σου λέει δεν ντρέπεσαι! χαχαχα. Εγώ τι να πω που έχω και δύο? Εκεί να δεις πανηγύρια. Τις προάλλες βγαίνω κάτω στην αυλή και λέω άντε να παίξουμε και αρχίζω και κάνω μαγκιές στη λύκαινα και καλά να την βάλω κάτω. Ε όπως τη κράταγα και τις έλεγα "παραδώσου μωρή" γυρνάει σηκώνεται και μου σκάει δυο καλές με ρίχνει κάτω και κοιτάει σαν να λέει "Yo! Adrian I did it"...

    Το ΤCM δεν ξέρω μπορεί να το γουστάρω αλλά ποτέ δεν με έβαλε στο mood. Ακόμα και μικρό.

    Στα Ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα όταν ήμουν junior σπορος ποτέ δεν έπιανα το humor, έπιανα μόνο το ΑΜΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΖΟΜΠΙ!!!!μαμάαααααα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. xAxaxaxaxaxaax.... Με το Halloween το παθαίνω και εγώ αυτό που λες... Το χω δει άπειρες φορές... Όλα τα λεφτά η σκηνή με κάμερα ά προσώπου όπου ακούγεται μόνο η βαριά ανάσα του Mike... Χέσιμοοοοο....

    η διάθεση εννοείται ότι παίζει μεγάλο ρόλο... Πρέπει να χεις όρεξη και να γουστάρεις αυθόρμητα να δεις κάποιο θριλεράκι... ε; κάπως έτσι!!!

    Λύκαινα ε;
    Με λυκάνθρωπους το The howling και ένα επεισόδιο του Παρασκευή και 13 με ένα λυκάνθρωπο (νιάνιαρο ήμουν) ..πςςς .. καταστροφή... Είναι αυτή η ταχύτητα και το μίσος για το λύκο δεν ξέρω ... πολύ τρομακτικά πράματα... Ακόμη και με ιστορίες με λύκους χέζομαι... Μου έλεγε ο θείος από το χωριό ότι μπορεί να σε παρακολουθεί κάποιος λύκος στο δάσος και να μην πάρεις ποτέ χαμπάρι ότι είναι πίσω σου ή δίπλα σου!!! Καλά και η παρέα των λύκων του Νηλ Τζόρνταν ταινιάρα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Howling!! χαχαχα ρε βαλτός είσαι? Το Howling επί χρόνια μαζί με το silver bullet ήταν οι μοναδικές αξιόλογες ταινίες, άντε και το Beast Must Die που κυκλοφορούσαν τότε με Λυκάνθρωπους. Θυμάμαι πάω στο βιντεοκλουμπ και παίρνω το Howling 2. Έβλεπα και εγώ στο εξώφυλο Κριστοφερ Λι έλεγα αυτός είναι καλός ήταν και Δράκουλας! Το παίρνω που λες...και λόγω νεαρού ηλικίας μου άρεσε το γαμήδι. Εβλεπα να κυνηγάνε τους λυκάνθρωπους οι οποίοι εν τω μεταξύ του είχαμε δει να κάνουν και ολίγα σεξοοργια με τη βασιλισα λυκανθρωπινα Sybil Danning...(Go figure) ε τι να κάνω δεν ήξερα...Φαινόταν οοοh scary! Έχουν μαλλιά παντού και δόντια!

    Anyway...

    Τρώω φλασιά μετά από χρόνια και πριν από τρεις μήνες το κατεβάζω να το ξαναδώ...Μούτζωνα τον εαυτό μου που έδωσα κάποτε 150δρχ για να το νοικιάσω...Και το κορυφαίο? Howling 2: Stirba Werewolf bitch o αγγλικός τίτλος!!!...Γάμησε τα...Και με Reb Brown να χει ρόλo lead. Ο ίδιος που έκανε τον Ράμπο των φτωχών Ιταλικών παραγωγών στο Strike Commando. Τι να πω ρε παιδί μου...Είσαι βαλτός και θες να με οδηγήσεις στη σκοτεινή πλευρά της παράνοιας! χαχαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εγώ ή εσύ; Τώρα μου έβαλες homework... Άντε να κατεβάσω όλες αυτές τις ταινίες και να δω όλους αυτούς και αυτές που αναφέρεις... Με κατέστρεψες... Χείμαρρος πληροφορίας είσαι... Χαχχααχαχχαχαα... είσαι θεός!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Είμαι Σατανέιτορ! Το παραδέχομαι! Για χείμαρρο πληροφορίας κτλ, στα απάντησα στου Φώτη. Χαχα!
    Brainstorming V.2. Σύμφωνα με την κυρία Snake ο μεγαλύτερος φόβος είναι να πάθω Αλτσχάιμερ, όπως ένας άλλος γνωστός μας που έχει τον ίδιο φόβο γιατί είναι μια από τα ίδια για ποδόσφαιρο. Μιλάμε για τύπο που τον ρωτάς 11αδα εθνικής Αγγλίας 1970 και σου λέει μέχρι και τον μασέρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή