Onibaba

Στην εκτεταμένη έρευνα για καλά θρίλερ βρέθηκα «φάτσα» που λένε με το “Onibaba”. Η ταινία βασίζεται σε βουδιστική παραβολή και εκτυλίσσεται ως μύθος. Η ιστορία σε αδρές γραμμές έχει ως εξής: κατά την περίοδο ενός καταστρεπτικού εμφυλίου, μια πεθερά και η νύφη της (ο γιος και σύζυγος λείπει στον πόλεμο) ζουν σκοτώνοντας λιποτάκτες στρατιώτες σε ένα απέραντο βάλτο με καλαμιές και τους πετούν σε ένα ξεροπήγαδο. Κάποια στιγμή επιστρέφει ο γείτονας χωρίς το σύζυγο και γιο των γυναικών και αρχίζει να πολιορκεί τη νέα και όμορφη χήρα πλέον κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της πεθεράς. Εκείνη ενδίδει στο ζωώδες πάθος και προκαλεί το φθόνο της ηλικιωμένης και το φόβο ότι θα την εγκαταλείψει σύξυλη. Κάποια στιγμή, μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να την τρομάξει με την απειλή της θείας τιμωρίας συναντά ένα στρατηγό σαμουράι που φορά μια μάσκα δαίμονα. Τον σκοτώνει, την παίρνει και τη χρησιμοποιεί για να κατατρομοκρατήσει τη νύφη της που όμως ξεπερνά κάθε φορά το φόβο της προς χάριν της λαγνείας. Και τότε ως δια μαγείας επέρχεται η δαιμονική τιμωρία για όλους τους ήρωές μας.
Η σκηνοθεσία μαεστρική και μινιμαλιστική σε άσπρη μαύρη φωτογραφία. Σκιές και παιχνίδια με το φως, ο βάλτος με τις καλαμιές και οι έκλυτες πια ψυχές των χαρακτήρων δίνουν όλη τη σαπίλα των πολεμικών και παρακμιακών εποχών. Το ένστικτο κυριαρχεί της λογικής, τα πρόσωπα δε χάνουν χρόνο να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους καθ’ ότι η τάξη και η ειρήνη έχει εκλείψει με αποτέλεσμα να μην υπάρχει περιθώριο για ευκαιρίες χαμένες. Απόλυτη αποχαλίνωση των ηθών, ταραχή και δυσωδία δοσμένα με ένα σχεδόν συμβολικό τρόπο που ενώνει το ντεκόρ με την ανθρώπινη ταραχή της ψυχής, σαν η φύση να αποτελεί προβολή των άγριων ενστίκτων του ανθρώπου.
«Ανήκει στην κατηγορία του τρόμου;» θα  διερωτηθεί ο δυτικός θεατής. Σαφώς, διότι περιέχει έγκλημα, βία και σήψη και επιπλέον θρησκευτική αγωνία για το αιώνιο ερώτημα αν πληρώνονται τελικά οι αμαρτίες μετά θάνατον ή στην ενθαδική ύπαρξη. Ξενίζει αλλά αν τη σκεφτείς σαν τα παραμύθια που σου έλεγε η γιαγιά για τις τιμωρίες των παραβατών της ηθικής τάξης των θεών μπορεί να σε υποβάλλει μια χαρά.
ΥΓ: Θα ήταν θανάσιμο σφάλμα να μην επισημάνουμε την εκπληκτική μουσική επένδυση της ταινίας. Κυριολεκτικά καθηλωτική.

 Σκηνοθεσία Kaneto Shindô