Τα κλειστά πανεπιστήμια αντανακλούν τη διαλυμένη κοινωνία

Οι πανεπιστημιακές σχολές η μία μετά την άλλη καταλαμβάνονται από τους εξεγερμένους φοιτητές, η εξεταστική περίοδος του Σεπτεμβρίου μάλλον χάνεται, οι γονείς πληρώνουν και η επιστήμη –που είναι η ψυχή και η αξιοπρέπεια του πανεπιστημίου, όπως έλεγε ο ισπανός φιλόσοφος Ortega y Gasset-  θυσιάζεται και αυτή.
Όμως, γιατί αντιδρούν οι φοιτητές τόσο λυσσαλέα; Είναι πράγματι τόσες εξωφρενικές οι ρυθμίσεις του καινούργιου νόμου;
Και το λέω αυτό, γιατί πιστεύω ότι πίσω από τις αντιδράσεις κρύβεται βασικά μια ολόκληρη κουλτούρα του φοιτητικού πληθυσμού, η οποία επιβλήθηκε μετά την μεταπολίτευση από ένα διεφθαρμένο κομματικό σύστημα (που αντιμετώπιζε τους φοιτητές ως διατεταγμένα πιόνια του και όχι ως ελεύθερους ανθρώπους).
Ποιες είναι λοιπόν οι συντηρητικές ρυθμίσεις που ηλεκτρίζουν τους φοιτητές και τους οδηγούν στις καταλήψεις (και είναι δύσκολο να εξηγήσεις σε ένα ξένο ακαδημαϊκό τι ακριβώς σημαίνει αυτό το μέγεθος, αφού τα καλά αμερικανικά πανεπιστήμια δοκίμασαν κάτι τέτοιο μόνο την περίοδο του εγκληματικού πολέμου κατά του Βιετνάμ)!
Έτσι, οι φοιτητές διαμαρτύρονται και λένε στις συνελεύσεις τους ότι τους κόβονται με απαράδεκτο τρόπο τα χρόνια των σπουδών. Όμως ένας τέτοιος ισχυρισμός είναι εξωφρενικά αναληθής, αφού ένας τωρινός φοιτητής της Νομικής θα έχει –ανάλογα με τις περιστάσεις- 8 ή 9 ή 11 χρόνια για να τελειώσει το πανεπιστήμιο (με βάση το άρθρο 88 του ψηφισθέντος νόμου).
Γιατί λοιπόν εξεγείρονται οι φοιτητές; Ή πόσο χρόνο χρειάζονται για να περατώνουν τις σπουδές τους; Άπειρο, απεριόριστο και μάλιστα σε μια χώρα που χρεοκοπεί;
Έπειτα ισχυρίζονται ότι καταργείται το ακαδημαϊκό άσυλο και αυτό είναι βασικά αληθές.
Φοβάμαι, όμως, ότι πάνω σε αυτό το ζήτημα έχουν ειπωθεί παρά πολλά και ότι τέτοιοι ισχυρισμοί έχουν απήχηση μόνο στα φοιτητικά αμφιθέατρα. Το μόνο που θα προσέθετα είναι το εξής: και με την μαρξιστική θεώρηση οι έννοιες αλλάζουν, όταν αλλάζει και το ιστορικό περιβάλλον.
Σήμερα δεν έχουμε χούντα που να παρεμβαίνει αυταρχικά στον πανεπιστημιακό χώρο.
Εξάλλου, στον δυτικό πολιτισμό η προστασία της ανθρώπινης ζωής ή της κρατικής περιουσίας έχει μεγαλύτερη αξία σε σύγκριση με την προστασία των κουκουλοφόρων ή των διακινητών των ναρκωτικών (γιατί αυτούς προστάτευε κατ’ ουσία το άσυλο)!
Και επιτέλους οι ιδέες και η προστασία τους δεν είναι συμβατές με τους κλειστούς χώρους (και άρα εδώ δεν ισχύει το περίφημο αγγλικό ρητό «my home is my castle» , δηλαδή το σπίτι μου είναι το φρούριό μου)!
Επομένως, πίσω από τις καταλήψεις κρύβεται μια ολόκληρη αντιδραστική κουλτούρα που επιβλήθηκε μεταπολιτευτικά από ένα πεπαλαιωμένο κομματικό σύστημα (το οποίο ήθελε τα πανεπιστήμια, όχι ως πεδία επιστήμης, αλλά ως χώρους πολιτικού ακτιβισμού και άντλησης στελεχών)!
Ειλικρινά, σε ποια ευρωπαϊκή χώρα μιλούν στις φοιτητικές εκλογές πολιτικοί αρχηγοί;
Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο κυοφορήθηκε φυσιολογικά και στους φοιτητές και ένα κλίμα ολέθριας «υπαρξιακής χαλαρότητας» (που σημαίνει πηγαίνω όποτε θέλω στα μαθήματα κλπ)!    
Άρα τα πράγματα είναι δύσκολα, γιατί φοβάμαι ότι μια κουλτούρα δεν «κτυπιέται» με νόμους  (και οι φοιτητές πρέπει να αντιληφθούν τις παρενέργειες των επιλογών τους, αν χαθεί το εξάμηνο).
Από την άλλη πλευρά, θα έπρεπε να πω, ότι αυτό που γίνεται σήμερα στα πανεπιστήμια αντανακλά και τη διεφθαρμένη μας κοινωνία. Τι εννοώ;
Κατ’ ουσία, οι φοιτητές με τις καταλήψεις εφαρμόζουν την πιο συντηρητική εκδοχή για την έννοια της ελευθερίας. Που πάει να πει εν ολίγοις «κάνω αυτό που θέλω και όπως θέλω»!
Όμως αυτό δεν συμβαίνει και στην κοινωνία; Το γενικό συμφέρον παραμερίζεται και όλοι σκέφτονται την «πάρτη» τους. Ο γιατρός δεν εκδίδει αποδείξεις και κλέβει το κράτος που χρεοκοπεί, ο καθηγητής της μέσης εκπαίδευσης δεν δίνει ποτέ απόδειξη για τα ιδιαίτερα μαθήματα, οι τραπεζίτες σκέφτονται σκανδαλωδώς μόνο το συμφέρον τους κλπ.
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια αντανακλούν δυστυχώς μια κουλτούρα. Δηλαδή, αυτό που γίνεται και στην ελληνική κοινωνία. Εν ολίγοις «κάνω αυτό που θέλω και όπως θέλω»!
Έτσι όμως δεν πηγαίνουμε μπροστά!

Το κείμενο γράφτηκε από τον καθηγητή της Νομικής σχολής του ΑΠΘ κ.Γρηγόρη Καλφέλη.

Πηγή: http://www.tovima.gr