Δαιμονισμένοι του Φιόντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέβσκι (απόπειρα)

Ήμουν σχετικά μικρός όταν διάβασα το "Δαιμονισμένοι" του Φιόντορ Ντοστογιέβσκι,μόλις 23 ετών.Πώς αποφάσισα να το διαβάσω δεν το γνωρίζω επακριβώς, αλλά σίγουρα με οδήγησε εκεί ο άλλος δαίμων,ο Νίτσε.Σημειωτέον:μου είχε κινήσει την περιέργεια ο Σταβρόγκιν και ιδιαίτερα ο Κυρίλοφ που αναφέρει ο Αλμπέρ Καμύ στο "Σίσυφό" του.Τι δουλειά είχα εγώ με αυτούς τους περίεργους,μου λες;

Θα πρέπει να είμαι κι εγώ λίγο ή τουλάχιστον προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να γίνω!Τέλος πάντων,πάντα μου άρεσε να διαβάζω και να μπαίνω "μέσα" στο βιβλίο: η ζωηρή μου φαντασία με έχει κακομεταχειριστεί πολλές φορές και συνεχίζει να το κάνει.Όσο σκέφτομαι τα ρίγη στην πλάτη από την ανάγνωση του "Ηλιθίου" και το αποκορύφωμα με το Ρασκολνικώφ του "Εγκλήματος και τιμωρίας"...
Και δεν τα έχω διαβάσει μια και δυο φορές μόνο!

[Αν θες να το αγοράσεις μην πάρεις τίποτα άλλο εκτός από Γκοβόστη γιατί εδώ μιλάμε για μετάφραση Άρη Αλεξάνδρου]

http://el.wikipedia.org/wiki/Φιοντόρ_Ντοστογιέφσκι

Λατρεύω τις προκλήσεις οπότε ξεκίνησα να διαβάζω Ντοστογιέβσκι λόγω του μυθικού περιβλήματος που τον συνοδεύει: θεωρείται ο μεγαλύτερος μυθιστοριογράφος όλων των εποχών.Ένα διόλου ευκαταφρόνητο επίτευγμα,έτσι; Ο "Δαιμονισμένοι" ακολούθησαν δεύτεροι στη σειρά ανάγνωσης μετά τον "Ηλίθιο". Τι υπερβολική αυτοπεποίθηση! Ύβρις!Είχα πάρει μια πρώτη ιδέα και είχα πληροφορίες ότι αυτό είναι καταπληκτικό βιβλίο: αυτό που ακολούθησε δεν το περίμενα ποτέ ότι μπορεί να συμβεί σε μια ανθρώπινη ζωή.Ειλικρινά σου μιλάω αν δεν έχεις "γνωρίσει" αυτό το πρωτογενές χάος δεν έχεις "δει" τίποτα.Μου φαινόταν ότι βυθίζομαι στα άδυτα της Παγκόσμιας Αρχής,ότι μπαίνω στο ένδον μιας ολόκληρης μυστικής ύπαρξης.Τέτοιο σοκ έπαθα ξανά άλλη μια φορά μόνο, σε μεγαλύτερη βέβαια ένταση με το "Ζαρατούστρα"...
Ναι!Αν έγραφε ο θεός ΕΤΣΙ θα ήταν το γραπτό του.

Μερικά βιβλία είναι πολύ επικίνδυνα, γιατί περιέχουν ιδέες που συντρίβουν τις αναφορές σου μέχρι εκείνη τη στιγμή και σε αφήνουν έρμο και σακατεμένο να προσπαθείς να ξανασταθείς στα πόδια σου. Για τον άπειρο, αλλά ριψοκίνδυνο νεαρό που βιάζεται να μάθει πολλά πράγματα, μία είναι η κατάληξη.Θα σπάσει τα μούτρα του άπειρες φορές και ίσως κάποια στιγμή μάθει το πιο σημαντικό πράγμα: να μη βιάζεται!
Θα έχεις καταλάβει ότι τα λέω σε σένα για να τα ακούω ο ίδιος. Όμως, στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα...
Μεγαλύτερή μου επιθυμία είναι να μοιραστώ την εμπειρία μου από το βιβλίο παρά να γράψω μια "κριτική" κι αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είμαι κατ'επάγγελμα κριτικός.Επίσης, δε με υποχρεώνει κανείς όπως το Ντοστογιέβσκι να παραδώσω γραπτό κείμενο,οπότε θα συμπληρώνω κάθε φορά κάτι νέο ή θα αλλάζω κάτι που δε μου αρέσει και θα γράφω αργά,σταθερά και όταν έχω οίστρο.

 Λοιπόν: συνεχίζω από εκεί που είχα μείνει.....
Περίεργο πράγμα πάντως το βιβλίο! Ανοίγεται στη φαντασία σου ένας κόσμος αλλιώτικος από αυτόν που βλέπεις με τα μάτια  σου.Αυτός είναι ο κόσμος της παράστασης.Εδώ είναι ο κόσμος των επιθυμιών, των σκέψεων και των παραισθήσεων του συγγραφέα που ζητούν ερμηνεία από το δικό σου παραστασιακό περιεχόμενο και τη δική σου συνειδητή σκέψη.

Τέλος πάντων,η ιστορία-αν θυμάμαι καλά γιατί παραθέτω κυρίως από μνήμης-ξεκινάει στο κτήμα των Σταβρόγκιν όπου ζει και βασιλεύει η αγέρωχη Βαρβάρα Πετρόβνα Σταβρόγκινα.Μαζί της "εκτρέφει" τον πάλαι ποτέ διανοούμενο αριστοκράτη,αλλά κατά τη αυτοαντίληψή του μέγα ανατρεπτικό, Στεπάν Τροφίμοβιτς Βερχοβένσκη.Η ζωή τους κυλά νωχελικά και ράθυμα.Υπάρχει ερωτική χροιά στη σχέση των δύο:η Βαρβάρα Πετρόβνα είναι χήρα στρατηγού και "τσαούσα" γυναίκα που ΄χει γιο τον μυστήριο Ιβάν Σταβρόγκιν(από τους κύριους χαρακτήρες και πιο σκοτεινούς) και ο Στεπάν χήρος με γιο τον υποχθόνιο Πέτρο Στεπάνοβιτς Βερχοβένσκη.