Ξέρετε, αυτοί οι τύποι κάτω από τον Ισημερινό είναι περίεργα φρούτα: πήγα τελείως απληροφόρητος για το τι πρόκειται να παρακολουθήσω στο πανί…δεν είχα ιδέα για τίποτα περισσότερο από τον τίτλο της. Από το πρώτο πλάνο έσκασα ένα χαμογελάκι πονηρό, συνέχισα με ελαφρά μειδιάματα και πού και πού έριχνα κάτι τρανταχτά γέλια μαζί με όλους τους υπόλοιπους θεατές.
Μου έφτιαχνε η διάθεση παρ’όλο που όσα έβλεπα δε θα τα έλεγες και συνηθισμένα….Σιγά σιγά όμως άρχισα να βλέπω με συμπάθεια αυτόν τον τυπάκο. Από το γέλιο πέρασα ανεπαίσθητα στη λύπη και στο έλεος. Και μετά ξαναγέλασα… αλλά σοβαρεύτηκα πάλι. Δεν μπορούσα να μην αισθάνομαι το αδιέξοδό του. Με έβαζε στη λογική του και συμφωνούσα πως έτσι είναι τα πράγματα: όπως τα αναλύει και τα σκέφτεται. Οι συνδέσεις που κάνει στο μυαλό του – όσο του έχει απομείνει τέλος πάντων- είναι σωστές. Είχα ταυτιστεί με τον ήρωα. Τέρμα.
Ας πούμε δυο λόγια για την υπόθεση της ταινίας:
Ο Lourenço είναι ιδιοκτήτης ενεχυροδανειστήριου. Το μόνο πράγμα που λατρεύει είναι τα παζάρια στην τιμή και το να αγοράζει κοψοχρονιά φαινομενικά άχρηστα αντικείμενα. Συλλέγει αξιολογεί και εκμεταλλεύεται τους αναγκεμένους πελάτες του. Κάθε μέρα. Κάθε μέρα. Και συναντάει τον Κώλο ! Αφηνιάζει και αποφασίζει να τα δώσει όλα αρκεί να τον αποκτήσει γινόμενος υποχείριο της τυφλής του επιθυμίας… Τότε χαλάει κι η αποχέτευση στο γραφείο του οπότε αρχίζει το παρανοϊκό ταξίδι προς την καταστροφή.
Κύριος άξονας της δράσης είναι ο κώλος. Το σεξ όμως στην περίπτωση αυτή είναι διαστροφικό και άρρωστο. Ο Lourenço περνάει κρίση διαρκείας.
Ο δεύτερος άξονας είναι το χρήμα και η μοναδική του ικανότητα ως μέτρου αξιών να αγοράζει τα πάντα. Κυριολεκτικά τα πάντα. Και την αγάπη και το σεβασμό και ΟΛΕΣ τις κινητές ακίνητες υλικές και άυλες αξίες.
Ο τρίτος άξονας είναι η εξουσία: όλα και όλοι μπορούν να υποταχτούν και να ταπεινωθούν την κατάλληλη στιγμή και με τα κατάλληλα μέσα.
Για να απογειωθεί όμως μια τέτοια κατασκευή χρειάζεται την καταλυτική δύναμη του Κυνισμού: ο κυνικός θα ηδονιστεί μες στο σκηνικό της σαπίλας και της ισοπέδωσης και θα χαρεί με την έκλυση όλων των ποταπών και χυδαίων ενστίκτων. Σαν το Διογένη που αυνανιζόταν στην αγορά και έλεγε: «Μακάρι να έτριβα έτσι και την κοιλιά μου και να σταματούσε να πεινάει…» ή που έμπαινε σε ένα θέατρο όταν τέλειωνε η παράσταση και όχι όταν άρχιζε και που όταν κάποια φορά τον ρώτησαν για ποιο λόγο το κάνει αυτό, απάντησε: «Μα, αυτό προσπαθώ να πετύχω σ’ όλη μου τη ζωή».
Ο κυνισμός είναι γέννημα της κρίσης, τολμάει να είναι ειλικρινέστατος αλλά το κύριο χαρακτηριστικό του είναι η αυτοκαταστροφή. Διαλύεται ισοπεδώνοντας τα πάντα στο πέρασμά του και τον ίδιο τον εαυτό του, δε μπορεί να κάνει διαφορετικά. Όταν η ζωή χάνει το ενδιαφέρον της, τα πράγματα τη συναισθηματική τους επένδυση και ο κορεσμός από την πλησμονή των αγαθών υπερβαίνει τα όρια, τότε αναδύεται η μυρωδιά της αποχέτευσης και το νόημα αυτής της ατελείωτης προσπάθειας για συσσώρευση γίνεται ολοφάνερο… «Ξέρεις πού καταλήγουν όλα… Ε, φίλε; Στον υπόνομο!».
Η ταινία αρχίζει με έναν κώλο που περπατά και λικνίζεται και τελειώνει με τον Κώλο σύμβολο…. Θα περίμενε κανείς κάτι «καλύτερο» από έναν βραζιλιάνο; Ο κώλος γίνεται εμμονή. Ο κώλος και τα προϊόντα του διαπερνούν ολόκληρη την ταινία. Είναι κινητήριος μοχλός της αφήγησης και κινείται ανεξάρτητα από την κοπέλα στην οποία «ανήκει». Θα μπορούσε να λέγεται και ταινία του Κώλου. Όπως κι η κριτική μου θα έπρεπε να λέγεται κριτική του κώλου. Με απλά λόγια: κώλος κώλος κώλος παντού. Νομίζετε ότι αστειεύομαι; Ρίξτε μια ματιά και θα μου πείτε….
Παρεμπιπτόντως η ταινία βασίζεται στη νουβέλα του Lourenço Mutarelli, διάσημου καρτουνίστα. Επίσης, ο Selton Figueiredo Melo δίνει ρεσιτάλ ηθοποιίας στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Πάντα το σινεμά της Βραζιλίας πειραματίζεται με τη θεματική και τις φόρμες, γεμάτο ανησυχία και ένταση. Χίλια μπράβο στους βραζιλιάνους δημιουργούς που τολμούν να μας δίνουν τέτοιες ταινίες και μάλιστα σύγχρονες χωρίς να αναμασούν το παρελθόν και κοιτώντας στο μέλλον. Υπάρχει πληθώρα νέων φιλμ που ευελπιστούμε από αυτές τις στήλες να κάνουμε γνωστά σε ένα ευρύτερο κύκλο συμπολιτών και φίλων. Αναμείνατε παρακαλώ.
2007 , Σκηνοθεσία Heitor Dhalia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου