Audition

Ο Τακάσι Μίικε είναι ιδιαίτερη περίπτωση κινηματογραφιστή: εκκεντρικός μέχρι τα όρια του γκροτέσκ, κινείται γύρω από τις παρυφές του σουρρεαλιστικού σινεμά. Οι ταινίες του βρίθουν από στοιχεία ανατριχιαστικά και ηθελημένα σοκαριστικά.
Στη συγκεκριμένη ένας χήρος μεσήλικας μετά από προτροπή του γιου του αποφασίζει να παντρευτεί για δεύτερη φορά. Κάνει συζήτηση με το φίλο του ο οποίος τον βοηθά να διοργανώσει μια ψεύτικη οντισιόν για ταινία απ’ όπου θα διαλέξει την μέλλουσα νύφη. Από όλες τις κοπέλες και ενώ διατείνεται ότι ψάχνει για μια γυναίκα με αυτοπεποίθηση διαλέγει το εντελώς αντίθετο: μια φοβισμένη κοπελίτσα με βασανισμένο παρελθόν. Το «θύμα» έχει όλα τα προσόντα: αβοήθητο και υποτακτικό.
Το φιλμ απεικονίζει με μοναδικό τρόπο το τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό του σαδιστή χήρου. Τις φαντασιώσεις του για τη νεαρά με το αγγελικό πρόσωπο, τις ενοχές του για τις βρώμικες επιθυμίες του, το πένθος του για την πρώην γυναίκα του, τη σχέση με τη γραμματέα που ποτέ δεν πήρε στα σοβαρά, τον ασυνείδητο πόθο του για τη φίλη του γιου του.
Η πλοκή κινείται σε δύο επίπεδα: τον ορίζοντα γεγονότων και το φαντασιακό του ήρωα. Τα γεγονότα δείχνουν το χαρακτήρα του ανδρός και το δεύτερο την παράνοια και τις δαιδαλώδεις πτυχώσεις της ταραγμένης του ψυχής. Είναι προφανές ότι θύματα είναι όλοι στο φιλμ κι αυτό αποδεικνύεται με συγκλονιστικό τρόπο που θα σοκάρει εξαιρετικά τον απληροφόρητο θεατή όταν το δίπολο θύτης-θύμα αντιστρέφεται.
Η βία απεικονίζεται τελείως απροκάλυπτα και θα μπορούσαμε να πούμε ότι «είναι χειροπιαστή». Αυτή η σωματοποίησή της επιτυγχάνεται μέσω των βασανιστηρίων που υφίστανται τα κορμιά των ηρώων. «Τα λόγια ψεύδονται», μας λέει σε μια συγκλονιστική σκηνή η νεαρά, «ο πόνος όμως είναι απολύτως ειλικρινής» και «Ο άντρας φαίνεται από τον τρόπο που πονά»… και άλλα τέτοια.

Onibaba

Στην εκτεταμένη έρευνα για καλά θρίλερ βρέθηκα «φάτσα» που λένε με το “Onibaba”. Η ταινία βασίζεται σε βουδιστική παραβολή και εκτυλίσσεται ως μύθος. Η ιστορία σε αδρές γραμμές έχει ως εξής: κατά την περίοδο ενός καταστρεπτικού εμφυλίου, μια πεθερά και η νύφη της (ο γιος και σύζυγος λείπει στον πόλεμο) ζουν σκοτώνοντας λιποτάκτες στρατιώτες σε ένα απέραντο βάλτο με καλαμιές και τους πετούν σε ένα ξεροπήγαδο. Κάποια στιγμή επιστρέφει ο γείτονας χωρίς το σύζυγο και γιο των γυναικών και αρχίζει να πολιορκεί τη νέα και όμορφη χήρα πλέον κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της πεθεράς. Εκείνη ενδίδει στο ζωώδες πάθος και προκαλεί το φθόνο της ηλικιωμένης και το φόβο ότι θα την εγκαταλείψει σύξυλη. Κάποια στιγμή, μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να την τρομάξει με την απειλή της θείας τιμωρίας συναντά ένα στρατηγό σαμουράι που φορά μια μάσκα δαίμονα. Τον σκοτώνει, την παίρνει και τη χρησιμοποιεί για να κατατρομοκρατήσει τη νύφη της που όμως ξεπερνά κάθε φορά το φόβο της προς χάριν της λαγνείας. Και τότε ως δια μαγείας επέρχεται η δαιμονική τιμωρία για όλους τους ήρωές μας.
Η σκηνοθεσία μαεστρική και μινιμαλιστική σε άσπρη μαύρη φωτογραφία. Σκιές και παιχνίδια με το φως, ο βάλτος με τις καλαμιές και οι έκλυτες πια ψυχές των χαρακτήρων δίνουν όλη τη σαπίλα των πολεμικών και παρακμιακών εποχών. Το ένστικτο κυριαρχεί της λογικής, τα πρόσωπα δε χάνουν χρόνο να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους καθ’ ότι η τάξη και η ειρήνη έχει εκλείψει με αποτέλεσμα να μην υπάρχει περιθώριο για ευκαιρίες χαμένες. Απόλυτη αποχαλίνωση των ηθών, ταραχή και δυσωδία δοσμένα με ένα σχεδόν συμβολικό τρόπο που ενώνει το ντεκόρ με την ανθρώπινη ταραχή της ψυχής, σαν η φύση να αποτελεί προβολή των άγριων ενστίκτων του ανθρώπου.
«Ανήκει στην κατηγορία του τρόμου;» θα  διερωτηθεί ο δυτικός θεατής. Σαφώς, διότι περιέχει έγκλημα, βία και σήψη και επιπλέον θρησκευτική αγωνία για το αιώνιο ερώτημα αν πληρώνονται τελικά οι αμαρτίες μετά θάνατον ή στην ενθαδική ύπαρξη. Ξενίζει αλλά αν τη σκεφτείς σαν τα παραμύθια που σου έλεγε η γιαγιά για τις τιμωρίες των παραβατών της ηθικής τάξης των θεών μπορεί να σε υποβάλλει μια χαρά.
ΥΓ: Θα ήταν θανάσιμο σφάλμα να μην επισημάνουμε την εκπληκτική μουσική επένδυση της ταινίας. Κυριολεκτικά καθηλωτική.

 Σκηνοθεσία Kaneto Shindô

Kwaidan

Τέσσερεις ιστορίες φαντασίας-τρόμου:
1.    Black hair
2.    Woman of the snow
3.    Hoichi the earless
4.    In a cup of tea
περιέχει αυτό το μικρό αριστούργημα του Κομπαγιάσι (βλ. Χαρακίρι).
       Στην πρώτη, ένας φτωχός σαμουράι εγκαταλείπει την καλοσυνάτη γυναίκα του για να παντρευτεί μια πλούσια κοπέλα από συμφέρον. Αλλά οι τύψεις τον βασανίζουν και μετά από καιρό παίρνει την απόφαση να επιστρέψει και να επανορθώσει για όλο το κακό που της έκανε. Θα τα καταφέρει άραγε;
        Στη δεύτερη, ένας νεαρός ξυλοκόπος έρχεται αντιμέτωπος με την Κυρία του χιονιού που του χαρίζει τη ζωή με την προϋπόθεση  να μη μαρτυρήσει σε κανέναν όσο ζει ότι την είδε και τον άφησε να φύγει. Έως τη στιγμή όταν μετά από καιρό αποκαλύπτει το μυστικό…
        Στην τρίτη, ένας νέος τυφλός μοναχός είναι αξεπέραστος στο biwa (παραδοσιακό έγχορδο όργανο). Αφηγείται καταπληκτικά το έπος, ως αρχαίος αοιδός , της φονικής τελικής ναυμαχίας ανάμεσα στις φατρίες Heike και Genji. Μέχρι που ένας υπηρέτης από τους νεκρούς εκείνους τον καλεί να τους τραγουδάει κάθε βράδυ, πράγμα που βάζει σε κίνδυνο την υγεία του. Ο ηγούμενος της μονής αποφασίζει να τον σώσει με ένα μικρό τίμημα δυστυχώς…
       Τέλος, ένας συγγραφέας αφήνει ανολοκλήρωτο το έργο του γιατί αυτό γίνεται πραγματικότητα… με διαβολικό τρόπο.

        Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω αυτό το είδος horror «ποιητικό ή λυρικό τρόμο» γιατί πιο πολύ ενδιαφέρεται ο σκηνοθέτης να υπνωτίσει το θεατή και να τον περάσει στο βασίλειο του φανταστικού με την ιδέα ότι οι δυο κόσμοι των ζωντανών και των νεκρών σε κάποια αδιόρατα σημεία του διηνεκούς μπλέκουν μεταξύ τους, οπότε οι νεκροί συναντούν τους ζώντες με κακούς σκοπούς… παρά  να τον τρομάξει με απότομες εναλλαγές σκηνών, ανείπωτη βία και αιματοκυλίσματα. Ο ρυθμός του φιλμ είναι ήρεμος και χαλαρωτικός, χωρίς εξάρσεις, η μουσική υπόκρουση σου χτυπάει στα μηνίγγια με κάθε εμφάνιση του φαντάσματος ή του υπερφυσικού και η φωτογραφία με τα χρώματα και τις ανορθόδοξες γωνίες λήψης δημιουργεί μια απόκοσμη, μοναδικής αισθητικής ομορφιάς, σύνθεση. Τι άλλο χρειάζεται κανείς; Μαγεία…

Σκηνοθεσία Masaki Kobayashi

Gravures by Gustave Doré

Inferno, Canto 1

Dante in the savage wood

Midway upon the journey of our life
I found myself within a forest dark,
For the straight-forward pathway had been lost.

Ah me! how hard a thing it is to say
What was this forest savage, rough, and stern,
Which in the very thought renews the fear.

 The panther at the beginning of the ascent

And lo! almost where the ascent began,
A panther light and swift exceedingly,
Which with a spotted skin was covered o’er!

And never moved she from before my face,
Nay, rather did impede so much my way,
That many times I to return had turned.

The lion suddently confronts Dante

The hour of time, and the delicious season;
But not so much, that did not give me fear
A lion’s aspect which appeared to me.

He seemed as if against me he were coming
With head uplifted, and with ravenous hunger,
So that it seemed the air was afraid of him;

  The she-wolf appears

And a she-wolf, that with all hungerings
Seemed to be laden in her meagreness,
And many folk has caused to live forlorn!

She brought upon me so much heaviness,
With the affright that from her aspect came,
That I the hope relinquished of the height.

Virgil and Dante begin their journey

And I to him: “Poet, I thee entreat,
By that same God whom thou didst never know,
So that I may escape this woe and worse,

Thou wouldst conduct me there where thou hast said,
That I may see the portal of Saint Peter,
And those thou makest so disconsolate.”

Then he moved on, and I behind him followed.

127 ώρες (2010)

Πράγματι τόσο μου φάνηκε ότι διήρκησε η ταινία του Ντάνι Μπόυλ. Ας δούμε τις συνθήκες και τα δεδομένα όμως με τη σειρά.

• είχα όρεξη για θριλεράκι αλλά τελικά είδα αυτή 

• είχα ακούσει την ιστορία στις ειδήσεις αν δεν κάνω λάθος που έκοψε το χέρι του όπως κάνουν τα κουνάβια και οι ασβοί στα δόκανα και σκέφτηκα ότι θα είναι ενδιαφέρουσα από άποψη θέματος
• είχα ένα ατύχημα με τη μοτοσικλέτα και έβγαλα τον ώμο μου...

ΔΕΝ ΞΕΡΩ τι είχε στο μυαλό του ο σκηνοθέτης αλλά αυτό που καταφέρνει είναι να κουράσει τον θεατή σε εκπληκτικό βαθμό και με τη διάρκειά της και με την ηθοποιία του συγκεκριμένου ηθοποιού και με το θέμα στην τελική. Θα μπορούσε να αφήσει πολλά πράματα στη φαντασία μας και να μην είναι τόσο λεπτολόγος και επιφανειακή. Ούτε για λίγο δεν κατάφερα να ταυτιστώ με τον ήρωα παρ'όλο που είμαι, ας πούμε, ομοιοπαθής.Εκείνο που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν η λαχτάρα μου να ξεμπερδέψω μια ώρα αρχύτερα με αυτό το φιλμ αν και το είδα μέχρι τέλους.
Όσο για τη διάρκεια έπρεπε να είναι σαν την κριτική μου:εξαιρετικά βραχεία.
Κάπου είδα και αυτό:
"127 Hours" is like an exercise in conquering the unfilmable.
Ναι, μόνο που γκρεμοτσακίστηκε στο βάραθρο του απαράδεκτου.Πωπω! Φαντάσου να είχα πληρώσει να δω τις εστετίστικες ακροβασίες ενός σκηνοθέτη εν πειράματι...
Λοιπόν.Αρχίζω και θυμάμαι σκηνές σκόρπιες όπως και το "δέσιμο" τους...
Κάτι πουλιά, κάτι φαράγγια,λίγο νερό,δυο διάλογοι από κάνα 5λεπτο(μόνο),τη χαζόφατσα του Branco..Σούπα.

δείτε και το IMDB(ό,τι να'ναι...):

http://www.imdb.com/title/tt1542344/

The Texas chainsaw massacre 2 (1986)

Πώς να ξεκινήσω άραγε να μιλήσω για τη συγκεκριμένη πολύ «περίεργη» ταινία… Ειλικρινά, όσο και να σπάω το κεφάλι μου δε βρίσκω ένα επαρκές κίνητρο, για το οποίο να μπορώ με μια κάποια ασφάλεια να πω ότι στάθηκε ικανό να σπρώξει τον Tobe Hooper, μετά την τεράστια επιτυχία της πρώτης ταινίας και το σάλο που προκάλεσε, να φτάσει να γυρίσει τούτη εδώ! Μυστήριο η φύσις του ανθρώπου! Σηκώνω τα χέρια ψηλά! Τι να είχε άραγε στο νου του όταν με το sequel απομυθοποίησε εντελώς όλο το μεγαλείο της αρχικής ταινίας;

Ας πούμε λίγα λόγια για την υπόθεση: παίζουν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι «κακοί» από το The Texas chainsaw massacre , μια κοπέλα πολύ όμορφη στα τζιν σορτσάκια της συν (οποία έκπληξις !) ο «πολύς» Dennis Hopper. Δείτε περίεργες συμπτώσεις: Hooper-Hopper. Ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει είναι καρικατούρα περισσότερο και λέγεται Lefty Enright!!!

Δε συνεχίζω να λέω τίποτα άλλο παρά ότι πρόκειται περί φάρσας και όχι για ταινία τρόμου: όλα είναι σχεδόν καρτουνίστικα και δεν έχουν καθόλου ως στόχο να προκαλέσουν τρόμο στο θεατή. Περισσότερο θα γελάσετε και… αναπόφευκτα: θα βαρεθείτε… Sui generis το φιλμ επιδιώκει να συνδυάσει τον τρόμο με το bourlesque αποτυχημένα… Κρίμα!

Τι ζητάω από μια ταινία τρόμου;

Ας διαλογιστούμε λιγάκι πάνω σε αυτήν την ερώτηση… Φαίνεται τόσο απλό να κάνεις μια ταινία thriller αλλά από τα αποτελέσματα κρίνοντας… χμ … μάλλον πολύ δύσκολο!

Τι ζητάω λοιπόν; ΖΗΤΩ αγνό καθαρό τρόμο!!!

Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο!

Θέλω να λιώσω από την αγωνία, να κοιτάω πίσω από την πλάτη μου κάθε 5 δεύτερα μην είναι κανένας, θέλω να ανατριχιάζω από την κορφή ως τα νύχια, να με πιάνει το στομάχι μου, να με πιάνει σύγκρυο, να τρέμουν τα πόδια μου, να παθαίνω ταχυπαλμίες, να σηκώνονται οι τρίχες της κεφαλής μου, να κατουριέμαι πάνω μου, να κλάνω πατάτες, πώς αλλιώς να το πω; Θέλω η αδρεναλίνη και όλα τα χημικά κατασκευάσματα που εκκρίνει το σώμα μου να με παραδίνουν σε αυτήν την έκσταση -το πιο σημαντικό- ΣΥΝΕΧΩΣ και με όλο και αυξανόμενη ένταση!!! Μέχρι να καταστραφεί το κεφάλι και το κορμί μου… Ζητάω πολλά άραγε; Μάλλον.

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: οι σκηνοθέτες, γιατί ευθύνονται κυρίως αυτοί, ΔΕ βλέπουν τις ταινίες τους; Τρομάζουν; Κι αν όχι πώς είναι σίγουροι ότι οι θεατές θα τρομάξουν;

Θέλω να είναι σαν βόλτα με τρενάκι που πιάνει τα 200 χλμ/ώρα πριν πεις κίμινο και μετά σε στριφογυρίζει πέρα δώθε ενώ νιώθεις τα G να σου σφυροκοπούν το κορμί.

Σαν εκτόξευση πυραύλου… του οποίου η επιτάχυνση παραμορφώνει προσωρινά το πρόσωπο…

Σαν να τρέχεις με αγωνιστικό όχημα πηγαίνοντας στο όριο με δαγκωμένη ταυτότητα για να αναγνωρίσουν το πτώμα σου ο μη γένοιτο αργότερα… Ξέρω γω;

Έτσι μου φαίνεται το σωστό θρίλερ.

Χωρίς συγκίνηση και ενθουσιαστικές στιγμές πώς μπορεί να λέγεται θρίλερ; Αναιρεί την ετυμολογία του… Κυριολεκτικά : Ενθουσιασμός σημαίνει… Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο…

Τέλος πάντων θα πει κανείς βρε αδερφέ. Μα γίνεται να αρέσουν σε όλους όλα;

Πέρα από την ιδιοσυγκρασία και το προσωπικό γούστο υπάρχουν και μερικά «αντικειμενικά» πράγματα που τρομάζουν όλο τον κόσμο… Οπότε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι κάποιος που θα χτυπήσει σε αυτό το τμήμα θα έχει αρκετή ανταπόκριση. Ποια είναι όμως αυτά τα κοινά; Σίγουρα η αιμορραγία. Είναι εγγεγραμμένο στο DNA το αίμα ως βασικός χυμός της  ζωής –και η απώλεια του σοκάρει ειδικά όταν απειλεί την υγεία- και το δέος  του θανάτου ο βασικός άξονας όπου εδράζονται όλοι οι υπόλοιποι φόβοι και τρόμοι.

Ωραία: Δηλαδή αν εγώ ας πούμε δείχνω φονικά και αιματοβαμμένα άτομα το πέτυχα; Το’ χω το ταινιάκι έτοιμο;

Ποσώς!!! Αυτό πρέπει, το λέμε και θα το ξαναλέμε μέχρι να ψοφήσουμε, να είναι ενδιαφέρον και να τραβάει την προσοχή με ένταση ή τουλάχιστον στη χειρότερη να ΜΗΝ είναι βαρετόοοοοοο…..

Άραγε σε ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί κάποιος για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή;

Κατ’ αρχήν το θύμα δεν είναι δυνατόν να προκαλέσει καμία συγκίνηση αν το σκοτώσει κάποιος πολύ απλά ή γρήγορα… Μιλάμε για αυτονόητα πράματα, έτσι; Τουναντίον, όσο πιο αργός και βασανιστικός είναι ο θάνατος τόσο το καλύτερο… Προσοχή όμως: δεν πρέπει να χαθεί η επαφή με τη ρεαλιστική πραγματικότητα αν θέλουμε ένα ισχυρό αίσθημα σοκ, αλλιώς πάει περίπατο ο φόβος και αρχίζει το γέλιο, η ειρωνεία ή ακόμη χειρότερα η ανία… Για παράδειγμα, κόβω ένα χέρι με το πριόνι και μετά τη ρίχνω (την κοπέλα εννοείται) σε ένα καζάνι με βραστό λάδι και μετά μου φτύνει τα σπασμένα δόντια της (!!!) και με χτυπούν στην κόρη οφθαλμού και μου πέφτει από το χέρι το πριόνι και κόβω το σχοινί της χύτρας και πετάγεται έξω και την πυροβολώ με καραμπίνα και της σπάω το μηριαίο οστό και πάει λέγοντας… Καταλαβαίνετε τι εννοώ; Γιατί τότε γίνεται παρωδία.

Το ζητούμενο στην προκειμένη, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι να διατηρείται το θύμα στην κόψη του ξυραφιού για όσο γίνεται περισσότερο, σε μια κατάσταση μετέωρη ανά πάσα στιγμή ανάμεσα ζωής και θανάτου… Σαν έναν ακροβάτη που αιωρείται πάνω σε τεντωμένο σκοινί και το κενό χάσκει κάτω από τα πόδια του…

Μακρηγορώ χωρίς να μπορώ να σταματήσω…

Έχω θίξει πολλά θέματα και άλλα δεν τα έχω ακουμπήσει καν. Από την άλλη πλευρά δεν είχα σκοπό να δώσω οδηγίες καθ’ όσον δεν είμαι ειδήμων… Λέω τι μου αρέσει ή τι θα μου άρεσε να υπάρχει.

Ωστόσο, θα ήθελα να κάνω μια μικρή τελευταία νύξη για την αηδία… Είναι θεμιτή και άγια αλλά με μέτρο και στη σωστή στιγμή… Αν παρατηρήσετε κάποτε μέσα σε κάποιο φιλμ γυρίζεται μια σκηνή που δεν έχει κανένα ειρμό και σχέση με τα δρώμενα απλά και μόνο για να προκληθεί το αίσθημα της αηδίας… Φερ’ ειπείν: γίνεται κυνηγητό και το θύμα πέφτει μέσα σε ένα λάκκο όπου παρατηρείται μια εκπληκτική συμβίωση οργανισμών αηδιαστικών όπως αράχνες, ποντίκια, σκουλήκια κτλ. Για ποιο λόγο; Ουδείς γνωρίζει.

Όλα στο ξεκούδουνο…. Έλεος!!!!

Θα το πω με μια έκφραση: θέλω να χορτάσω τρόμο… Εύγευστο και καλομαγειρεμένο τρόμο!!! Όπως πάω και παραγγέλνω φαγητό και το κρίνω ευμενώς όταν μου γαργαλάει τον ουρανίσκο και μου καταλαγιάζει την πείνα, έτσι τα ίδια θέλω και απαιτώ από ένα θρίλερ!!! Πληρώνω στο κάτω κάτω της γραφής φίλε μου….

Με τιμή,

Καραμέτας Γεώργιος