ΑΕΙ: ο νόμος πλαίσιο και οι βάσεις

Την ερχόμενη εβδομάδα ο νέος νόμος-πλαίσιο

Την ερχόμενη Τετάρτη ψηφίζεται στη Βουλή, όπως έγινε γνωστό σήμερα, ο νέος Νόμος Πλαίσιο για τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ.

Η επόμενη εβδομάδα επομένως θα είναι πλήρης εξελίξεων, καθώς δίνουν συνέντευξη την Δευτέρα 22 του μήνα οι εκπρόσωποι της Ομοσπονδία των καθηγητών ΑΕΙ (ΠΟΣΔΕΠ) καθώς και η κίνηση των 900 πανεπιστημιακών που τάσσονται κατά του σχεδίου Νόμου («Υπεράσπιση του δωρεάν και δημοσίου πανεπιστημίου).

Ακόμη συνάντηση έχουν την Δευτέρα για να καθορίσουν την στάση τους και οι εκπρόσωποι της Συνόδου πρυτάνεων ΑΕΙ.

Βάσεις

Τη Δευτέρα 29 Αυγούστου θα δοθούν στη δημοσιότητα οι βάσεις εισαγωγής σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, όπως ανακοίνωσε η υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου.

Σύμφωνα με στοιχεία των Νέων, η πλειοψηφία των τμημάτων που συγκεντρώνουν μεγάλη ζήτηση από τους υποψήφιους θα σημειώνουν φέτος αισθητή πτώση σε όλα τα Επιστημονικά Πεδία.

Πάνω από 8.000 θέσεις σε δεκάδες ΤΕΙ θα ανοίξουν τις εισόδους τους σε υποψηφίους με βαθμολογίες κάτω από 10.000 μόρια, ενώ αναμένεται ότι πάνω από 3.000 θέσεις θα μείνουν ακάλυπτες.

Τα υψηλόβαθμα τμήματα, όπως τα ιατρικά, οδοντιατρικά, φαρμακευτικά, πολυτεχνικά, νομικά, παιδαγωγικά και οικονομικά των δύο μεγάλων αστικών κέντρων και ακόμη περισσότερο της περιφέρειας θα χαμηλώσουν σημαντικά τις βάσεις εισαγωγής τους.

Ιδιαίτερα τα ιατρικά, οδοντιατρικά και φαρμακευτικά τμήματα αναμένεται να σημειώσουν αρκετά μεγάλη πτώση.

Ωστόσο, θα υπάρξει και άνοδος των βάσεων στα κεντρικά τμήματα Αθήνας και Θεσσαλονίκης με μεσαίες, χαμηλές έως και πολύ χαμηλές βαθμολογικές βάσεις κυρίως του 1ου και 3ου Επιστημονικού Πεδίου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι βάσεις σαν τις περσινές που άρχιζαν από τα 868 μόρια σε ΤΕΙ του 4ου Επιστημονικού Πεδίου ή από 1.000 έως 1.164 μόρια σε ΤΕΙ του 2ου ή του 5ου Επιστημονικού Πεδίου δεν θα δούμε φέτος.

Παράλληλα, και ορισμένα τμήματα με ειδικά μαθήματα θα ακολουθήσουν αντίστροφη πορεία, σημειώνοντας άνοδο στις βάσεις εισαγωγής τους.

Αντιδράσεις των κομμάτων

«Η παρωδία των φετινών πανελλαδικών εξετάσεων συνεχίζεται και η αγωνία των υποψηφίων παρατείνεται. Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας έχει καταρρίψει κάθε αρνητικό ρεκόρ στην διεξαγωγή και ολοκλήρωση των πανελλαδικών εξετάσεων. Για πρώτη φορά φέτος οι εξετάσεις ξεκίνησαν νωρίτερα από ποτέ (12 Μαίου). Δεν έφτασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι για να είναι έτοιμοι και να ανακοινώσουν τις βάσεις εισαγωγής» σχολίασε ο αρμόδιος τομεάρχης της ΝΔ κ. Αρης Σπηλιωτόπουλος.

Ο εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ Κ. Αϊβαλιώτης τάχθηκε υπέρ της κατάργησης της εξεταστικής διαδικασίας, και πρότεινε ελεύθερη είσοδο στα πανεπιστήμια. Παράλληλα πρότεινε να υπάρχουν σκληρές δοκιμασίες μεταξύ πρώτου και δευτέρου έτους.Συγκεκριμένα ο εκπρόσωπος του κόμματος χαρακτήρισε τις πανελλήνιες εξετάσεις «χάσιμο χρόνου και μεγάλη οικονομική αιμορραγία για τις οικογένειες». Σύμφωνα με τον ίδιο, «αυτό που χρειάζεται είναι η ελεύθερη είσοδος στα πανεπιστήμια και σκληρές δοκιμασίες μεταξύ 1ου και 2ου έτους».

Πηγή: http://www.in.gr

Lykke Li: I follow rivers...

Λοιπόν αυτό το περίεργο κομμάτι και αυτό το περίεργο video clip έχουν κολλήσει στο μυαλό μου εδώ και 5 μέρες περίπου, οπότε και το ακούω συνεχώς στο repeat!!

Πώς μπορώ να εξηγήσω αυτό το "κόλλημα" αν εξαιρέσουμε την απλοϊκή υπόθεση ότι είμαι τελείως βλαμένος;

Ρώτησα και το φίλο και συνάδελφο Γιάννη:"Γιατί έχω κολλήσει ρε φίλε και το ακούω συνέχεια αυτό το κομμάτι;" και μου απάντησε:"Δε με νοιάζει ρε!!". Άρα;

Πρέπει να βρω μόνος μου την απάντηση...Αλλά βαριέμαι αυτή τη στιγμή τόσο πολύ...

Εύρηκα: αυτό είναι ρε συ... Έχει μια απίστευτη χαλαρότητα και βαριεστιμάρα και το ίδιο το τραγούδι από μόνο του... Και σίγουρα είναι ειρωνικό και κοροϊδευτικό... Ό,τι πρέπει δηλαδή!!

Ναι...Σίγουρα βοηθάει ο μονότονος ρυθμός και η άτονη, κουρασμένη και ξέπνοη φωνή της Lykke σε όλο το σκηνικό...Πάντως δοκίμασα να ακούσω και κανένα άλλο τραγούδι της χωρίς επιτυχία είναι η αλήθεια...Δε μου αρέσανε!

Half day passed

Empty streets, the wind came today,

> Empty desks, lazy thoughts,

> Drink raki last night, listening Nick Drake,

> Our hopes are fake.

> Naked beans,

> Put in boiling machines,

> That's my lunch for today...

WRITTEN BY LEANDROS

PERFORMED BY “THE FALLEN ANGEL”

Ποίηση

Αλητισμός του Τεύκρου Ανθία (1904-1968)
		«Τι τρομερός, τι τρομερός, πούναι κι αυτός ο αλητισμός!» Τέτια μιλώ, παραμιλώ, την κάθε μέρα και γελώ με τον ανόητο εαυτό μου,
πόχει πιστέψει στη ζωή και την ερμιά του κόσμου.
		«Σήμερις έχουμε ψωμί, κι αν δεν υπάρχει, θα βρεθεί!» Με τέτια σκέψη τριγυρνώ εδώ κι εκεί κι όλο περνώ πάντα μες τ΄ όνειρο, στην πλάνη,
και το κουφάρι μου γερνά, κοντεύει να πεθάνει.
		«Κάποιαν αγάπη καρτερώ και θάρθει σύντομα, θαρρώ». Φτωχή καρδιά, καρδιά τρελή, πόχεις πεποίθηση πολλή στα μαδημένα τα φτερά σου,
είν΄ ο αγέρας δυνατός κι ανάλαφρη η χαρά σου.
		«Δεν ήρθε απόψε. Τι μ΄ αυτό; Στη μοναξιά θ΄ αναπαυτώ». Ίσως και νάρθει την αυγή, εδώ στον πάγκο να με βρει, μ΄ ένα φιλί να με ξυπνήσει.
Τάχα γιατί ν΄ απελπιστώ κι αν λίγο ακόμη αργήσει;
		«Ω τι γλυκός, ω τι γλυκός, πούναι κι αυτός ο αλητισμός!» Τέτιον επίλογο θα πω, σα μια νυχτιά θα κοιμηθώ στον ουρανό από κάτου
και θ΄ απλωθεί τριγύρω μου το σκότος του θανάτου.-
		Συλλογή Τα σφυρίγματα του αλήτη, Αθήνα 1929, σ. 7-8.

Διογένης ο Κύων

Ο Διογένης ο «Κυνικός» (ή Κύων), γνωστός κι ως ο Διογένης ο Σινωπεύς, ήταν Έλληνας φιλόσοφος, που γεννήθηκε στη Σινώπη του Πόντου περίπου το 412 π.Χ. (σύμφωνα με άλλες πηγές το 399 π.Χ.) και θεωρείται ο κυριότερος εκπρόσωπος της Κυνικής Φιλοσοφίας. Σύμφωνα με έναν θρύλο, γεννήθηκε την ημέρα που πέθανε ο Σωκράτης.
Λέγεται ότι οι Σινωπείς τον εξόρισαν γιατί παραχάραξε το τοπικό νόμισμα. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι ακολούθησε στην εξορία τον πατέρα του Ικεσία, επόπτη του νομισματοκοπείου της Σινώπης, όταν αυτός κατηγορήθηκε σαν παραχαράκτης. Ο Διογένης λόγω της εξορίας, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ως πολιτικός εξόριστος το 370 π.Χ. Συνήθως, τα καλοκαίρια έμενε στην Κόρινθο και τους χειμώνες στην Αθήνα.
Πολύ γρήγορα εντυπωσιάστηκε από τη διδασκαλία του Αντισθένη, ενός από τους πιο διαπρεπείς μαθητές του Σωκράτη και ζήτησε να γίνει μαθητής του. Λέγεται, ότι εμφανίστηκε μπροστά στον Αντισθένη, σαν τραπεζίτης, παρακαλώντας τον να τον δεχθεί ως μαθητή του. Ο Αντισθένης, φυσικά, αρνήθηκε να διδάξει έναν τραπεζίτη. Ο Διογένης επέμενε για πολύ καιρό. Ο Αντισθένης αποφάσισε να τον δεχθεί μόνο όταν τον είδε να είναι ντυμένος με κουρέλια, να κοιμάται στο χώμα και στις λάσπες, και να περιπλανιέται ζητιανεύοντας μαζί με τους άλλους ζητιάνους. Σύντομα ο Διογένης ξεπέρασε το δάσκαλό του, όχι μόνο σε φήμη, αλλά και στην αυστηρότητα του τρόπου ζωής. Θεωρείται το αρχέτυπο των Κυνικών, και μάλιστα πολλοί του αποδίδουν την καθιέρωση του Κυνικού τρόπου ζωής, αν και ο ίδιος αναγνωρίζει το χρέος του στον Αντισθένη. Η κυνική φιλοσοφία λέγεται έτσι γιατί οι κυνικοί είχαν ως έμβλημά τους τον Κύων (τον σκύλο) και έλεγαν «εμείς διαφέρουμε από τους άλλους σκύλους διότι εμείς δεν δαγκώνουμε τους εχθρούς αλλά τους φίλους, για να τους διορθώσουμε». Οι κυνικοί φιλόσοφοι πρέσβευαν την απόλυτη αμφισβήτηση των πάντων, απέρριπταν κάθε εξουσία και ήθελαν την απόλυτη ελευθερία του ανθρώπου.
Ο Διογένης δεν συγκρότησε ένα θεωρητικό σύστημα αξιών, αλλά με τις πράξεις του γελοιοποίησε, εξευτέλισε κυριολεκτικά τις κυρίαρχες κοινωνικές συμβάσεις, σε σημείο που δύσκολα θα έφτανε και ο πιο ριζοσπαστικός αναρχικός της εποχής μας. Το έδαφος είχε ήδη προλειάνει ο Αντισθένης, ο οποίος κήρυττε δημοσίως ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει κυβέρνηση, ατομική ιδιοκτησία, επίσημη θρησκεία, γάμος. Απέρριψε τη φήμη και τις τιμές, αλλά η επίδειξη του ασκητισμού του ήταν τόσο καινούργια για τους Έλληνες ώστε προσήλκυσε μεγάλη προσοχή και πολλοί έφτασαν να τον θεωρούν εξαιρετικά σοφό.
Ο Διογένης έθιξε αποκλειστικά κοινωνικά και ηθικά προβλήματα. Η διδασκαλία του ήταν ουσιαστικά επαναστατική και ανατρεπτική για την τάξη που επικρατούσε τότε. Προσπάθησε με τα επιχειρήματα του, να αλλάξει την ανθρώπινη κοινωνία που είχε διαφθαρεί. Αυτό κατά την γνώμη του θα γινόταν δυνατό, αν ο άνθρωπος επέστρεφε στην φύση. Πίστευε δηλαδή πως η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκεται στη φυσική ζωή και πως μόνο με την αυτάρκεια, την λιτότητα, την αυτογνωσία και την άσκηση μπορεί να την εξασφαλίσει. Υπήρξε είρωνας καυστικότατος και ονειδιστής των ανθρώπινων αδυναμιών, προπάντων δε της ματαιοδοξίας και της υπεροψίας. Τρεφόταν μόνο από προσφορές των θαυμαστών του. Ο Διογένης ο Λαέρτιος παραθέτει μεγάλο κατάλογο από έργα του Διογένη από τα οποία σώζονται αρκετά δυστυχώς όχι στη Ελληνική.
Ο Διογένης πίστευε πως ο άνθρωπος είναι από τη Φύση εφοδιασμένος με όλα όσα χρειάζεται και δεν έχει ανάγκη από περιττά πράγματα. Μόνος του δημιουργεί για τον εαυτό του πλήθος τεχνητές ανάγκες και επιθυμίες, που τελικά τον υποδουλώνουν. Για τον Διογένη μόνο η ικανοποίηση των φυσικών αναγκών οδηγεί στην ευτυχία και καμία σωματική ανάγκη δεν μπορεί να θεωρηθεί ανήθικη, αφού η φύση τις δημιουργεί όλες. Ωστόσο, οι φυσικές ανάγκες μπορούν να δαμαστούν με την άσκηση, δηλαδή με το να ασκεί κάποιος το σώμα του, ώστε να περιορίζονται οι ανάγκες του στο ελάχιστο δυνατό. Αυτό θα βοηθήσει τον άνθρωπο να αποκτήσει αυτάρκεια: όσο πιο λίγες και απλές είναι οι ανάγκες του, τόσο πιο εύκολα θα μπορεί να τις ικανοποιεί. Η παράδοση στις σωματικές απολαύσεις συνιστά αδυναμία αλλά και αδικία. Στον ευτραφή ρήτορα Αναξιμένη έλεγε σαρκαστικά ο Διογένης: «Αναξιμένη, δώσε λίγη κοιλιά και στους φτωχούς».
Ο Διογένης και οι μεταγενέστεροί του Κυνικοί απορρίπτουν ό,τι σηματοδοτεί τον ανθρώπινο πολιτισμό. Ο Νόμος δεν έχει καμία απολύτως αξία απέναντι στη φύση, διότι οι νόμοι είναι ανθρώπινα έργα και διαφέρουν από χώρα σε χώρα, επομένως δεν έχουν αντικειμενικό κύρος και είναι ανάξιοι σεβασμού. Για τον λόγο αυτό, ακριβώς, κανένα δικαστήριο δεν είναι αρμόδιο να κρίνει τις πράξεις κάποιου, ούτε και οποιαδήποτε εξουσία έχει το δικαίωμα να καθορίζει τη ζωή των ανθρώπων.
Χρησιμοποιούσε τον αστεϊσμό και το λογοπαίγνιο ως μέσο για τα διδάγματά του. Εφαρμόζοντας στην πράξη τις αρχές του κυκλοφορούσε στην Αθήνα ξυπόλυτος, φορώντας χειμώνα καλοκαίρι το ίδιο ρούχο και μόνο στα μεγάλα κρύα δανειζόταν από κάποιο φίλο του ένα μανδύα και είχε στην πλάτη του ένα σακούλι όπου έβαζε τίποτε τρόφιμα και ένα τάσι για να πίνει νερό. Κοιμόταν χωρίς να μεταχειρίζεται στρωσίδια μέσα σε ένα…πιθάρι, με φύλακες τα σκυλιά του, που άλλοτε το κυλούσε στη Βασίλειο Στοά κι άλλοτε στο Μητρώο, κάτω από την Ακρόπολη, αποδεικνύοντας, έτσι, πως και το σπίτι ακόμα ήταν κάτι το περιττό. Απέρριπτε την πολυθεΐα και τις θρησκευτικές λατρείες, ως αυθαίρετους ανθρώπινους θεσμούς.
Περιγελούσε τους ρήτορες που στους λόγους τους έκαναν πολύ θόρυβο περί δικαιοσύνης αλλά ουδέποτε την εφάρμοσαν στη ζωή τους. Έλεγε ότι οι άνθρωποι αγωνίζονται να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλο σε υλικά αποκτήματα, αλλά κανένας δεν αγωνίζεται να γίνει καλύτερος και αληθινός.
Δε δημιούργησε ποτέ δική του οικογένεια και θεωρούσε τον εαυτό του ως «πολίτη του κόσμου» (κοσμοπολίτης).Οι Αθηναίοι αγαπούσαν τον Διογένη, για την ετοιμότητα και την ευφυΐα του, με τις οποίες απαντούσε σε κάθε ερώτηση που του έκαναν, καθώς και για τον αδυσώπητο και τραχύ τρόπο με τον οποίο έσκωπτε τα κακώς έχοντα στην κοινωνία. Τη σκέψη του την απασχολούσαν αποκλειστικά τα ηθικοκοινωνικά προβλήματα, η δε διδασκαλία του, ουσιαστικά, ήταν επαναστατική και ανατρεπτική της υφισταμένης τάξεως. Γι’ αυτό όταν ένας νεαρός του έσπασε το πιθάρι, μαστίγωσαν τον νεαρό και του έδωσαν άλλο.
Σ’ ένα ταξίδι του στην Αίγινα, ο Διογένης συνελήφθη από πειρατές και στάλθηκε στην Κρήτη όπου και εκτέθηκε για πώληση. Ο Ξενιάδης, εντυπωσιασμένος από το πνεύμα του Διογένη, τον αγόρασε παίρνοντάς τον μαζί του στην Κόρινθο. Εκεί του εμπιστεύτηκε το νοικοκυριό του και του ανέθεσε την ανατροφή των δύο γιων του. Ο Διογένης φέρεται να είπε στον Ξενιάδη, «Πρέπει να με υπακούεις, παρόλο που είμαι σκλάβος· διότι εάν ο γιατρός ή ο καπετάνιος πλοίου βρίσκονταν υπό δουλεία, θα υπακούονταν».
Ο Διογένης εκτελούσε τα καινούργια του καθήκοντα με τέτοια επιτυχία που ο Ξενιάδης συνήθιζε να λέει στους γύρω του, «Ένας έντιμος μεγαλοφυής μπήκε στο σπίτι μου.» Ο Εύβουλος, στο βιβλίο του με τον τίτλο «Η πώληση του Διογένη», μας περιγράφει πώς ο Κυνικός φιλόσοφος διαπαιδαγωγούσε τους γιους του Ξενιάδη. Τους μάθαινε ν’ αποστηθίζουν πολλά χωρία από ποιητές, ιστορικούς και από τα κείμενα του ίδιου του Διογένη. Τους ασκούσε με κάθε τρόπο στο ν’ αποκτήσουν καλή μνήμη. Στο σπίτι τους μάθαινε να αυτοεξυπηρετούνται και να είναι ευχαριστημένοι με λιτό φαγητό και νερό. Τους μάθαινε να κόβουν τα μαλλιά τους κοντά και να μην τα στολίζουν, να σκεπάζονται με ελαφρά σκεπάσματα, να περπατούν ξυπόλητοι, σιωπηλοί, χωρίς να κοιτάζουν γύρω τους στους δρόμους. Τα παιδιά έτρεφαν μεγάλο σεβασμό για το Διογένη και ζητούσαν χάρες από τους γονείς τους γι’ αυτόν. Επιπλέον ο Διογένης τους δίδαξε ιππασία, σκοποβολή, σφαιροβολία, και ακοντισμό. Αργότερα, όταν έφτασαν σε ηλικία για το σχολείο της παλαίστρας, δεν επέτρεπε στο δάσκαλο να τους δώσει πλήρη αθλητική εκπαίδευση, αλλά μόνο τόση ώστε να τους κρατάει σε καλή φυσική κατάσταση.
Στην Κόρινθο ο Διογένης έζησε το υπόλοιπο της ζωής του, την οποία αφιέρωσε αποκλειστικά στο να κηρύττει τα δόγματα της ενάρετης αυτοκυριαρχίας. Στα Ίσθμια (μια από τις τέσσερις μεγάλες πανελλήνιες γιορτές του αρχαίου κόσμου) δίδασκε σε μεγάλα ακροατήρια που στράφηκαν προς αυτόν μετά το θάνατο του Αντισθένη.
Ο Διογένης, είχε παντού εχθρούς ή φίλους που διασκέδαζαν μαζί του, εμπαίζοντάς τον, εξορίστηκε από την πατρίδα του, πουλήθηκε ως δούλος, κέρδισε την ελευθερία του, γνώρισε όλες τις πτυχές της ζωής αφού έγινε απο τραπεζίτης μέχρι ζητιάνος, και από φιλόσοφος μέχρι σκύλος (ζώντας σκυλίσια ζωή), στο τέλος κοιμόταν μέσα σε ένα μεγάλο πιθάρι. Δήλωνε ότι ήταν εναντίον του πολιτισμού, αφού «Οι άνθρωποι είναι ζώα και τα ζώα δεν έχουν πολιτισμό, έχουν μόνο φυσικές ανάγκες, αλλά ας γίνουν τα ζώα πρώτα άνθρωποι και έπειτα ας κάνουν και πολιτισμό, πράγμα δύσκολο, αφού μέχρι στιγμής δεν υπάρχει πουθενά, εκτός εάν μιλάμε για χρήματα, για πόλεμο και για θεάματα».
Πολλοί γελούσαν μαζί του επειδή κοιμόταν στο πιθάρι του κι εκείνος γελούσε μαζί τους επειδή δεν χωρούσαν στο πιθάρι του, γιατί ήταν χοντροί. «Η φιλοσοφία δεν έχει σπίτι» έλεγε, «γιατί είναι τόσο μεγάλη που δεν χωράει σε κανένα σπίτι και μπορεί να έχει σαν στέγη της μόνο τον ουρανό».
Έχοντας διαπιστώσει ότι ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένα ζώο, ο Διογένης έκανε την ανάγκη του δημοσίως, και έλεγε ότι απολύτως καμία σωματική ανάγκη δεν θα έπρεπε να θεωρείται ανήθικη ή πρόστυχη αφού η φύση την δημιουργεί. Ο Διογένης, επίσης, αυνανιζόταν δημοσίως, κατά προτίμηση στην αγορά.
Για το θάνατο του Διογένη υπάρχουν διάφορες πληροφορίες. Οι ιστορικοί, όμως, δεν είναι βέβαιοι ούτε για το χρόνο ούτε για τον τρόπο του θανάτου του. Πιστεύεται ότι ο Διογένης πέθανε 323 π.Χ στην Κόρινθο πολύ γέρος και κατά την παράδοση την ίδια μέρα που πέθανε στη Βαβυλώνα ο Αλέξανδρος. Οι Κορίνθιοι του έκαναν μεγαλοπρεπή κηδεία και στον τάφο του έστησαν μαρμάρινο κίονα, πάνω στον οποίο έστεκε καμαρωτός ένας σκύλος από μάρμαρο της Πάρου (κύνα). Λέγεται ότι είχε προκύψει διαμάχη μεταξύ των μαθητών του για το ποιος θα τον θάψει. Τελικά, με εισήγηση ανδρών επιρροής, θάφτηκε από τους γιους του Ξενιάδη. Στη συνέχεια συμπατριώτες του από τη Σινώπη τον τίμησαν με ορειχάλκινα αγάλματα, κοντά στη γιγαντιαία κολόνα με το σκύλο, πάνω στα οποία χάραξαν την ακόλουθη επιγραφή: «Ο χρόνος κάνει ακόμη και το χαλκό να παλιώνει· αλλά τη δόξα σου, ω Διογένη, η αιωνιότητα ποτέ δεν θα καταστρέψει. Διότι εσύ μόνος δίδαξες στους θνητούς το μάθημα της αυτάρκειας και το πιο ενάρετο μονοπάτι της ζωής».
Ο Διογένης άφησε πίσω του μαθητές που ακολούθησαν τον ίδιο τρόπο ζωής και καυτηρίασαν έμπρακτα την αφύσικη και τεχνητή ζωή του πολιτισμού. Από τους πιο γνωστούς συνεχιστές του είναι ο Κράτης o Θηβαίος, που έζησε ως επαίτης, έχοντας μάλιστα στο πλευρό του την Ιππαρχία, κοπέλα από αρχοντική οικογένεια και αδελφή του επίσης Κυνικού Μητροκλή.

---

Ο Διογένης ο Λαέρτιος παραθέτει μακρότατο κατάλογο των έργων του φιλοσόφου, από τα οποία όμως τίποτα δεν διασώθηκε. Ο ίδιος συνέλεξε αποφθέγματα, ανέκδοτα και λεπτομέρειες από το βίο του μεγάλου κυνικού. Πολλά όμως απ’ αυτά όμως, ίσως και να είναι επινοήματα των μεταγενεστέρων θαυμαστών του. Ενδεικτικά αναφέρονται τα ακόλουθα:

• Ο Διογένης είχε συλληφθεί αιχμάλωτος και κατάληξε στα δουλοπάζαρα. Ο δουλέμπορος δεν τον άφηνε να καθίσει, γιατί ήθελε να βλέπει ο κόσμος την «πραμάτεια» του. Ο Διογένης τότε του είπε, «Δεν έχει σημασία γιατί και τα ψάρια όπως και να στέκονται το ίδιο πωλούνται». Ο Ξενιάδης, πλούσιος, αριστοκράτης της εποχής είδε τον Διογένη και θέλησε να τον αγοράσει. Συζήτησε με τον δουλέμπορο και ο δουλέμπορος πλησίασε τον Διογένη και του λέει «αυτός ενδιαφέρεται να σε αγοράσει, τί δουλειά ξέρεις να κάνεις να του πώ;». Ο Διογένης με λογοπαίγνιο απαντά «ανθρώπων άρχειν» και συμπλήρωσε «Φώναξε μήπως κάποιος θέλει δεσπότη». Το λογοπαίγνιο αυτό, ενός δούλου που δήλωνε «άρχειν ανθρώπων» άρεσε στον Ξενιάδη που χαμογέλασε και τον αγόρασε, αφού αντιλήφθηκε τις δύο έννοιες που με οξυδέρκεια έθεσε ο Διογένης. «Διοικώ τους ανθρώπους και διδάσκω στους ανθρώπους αρχές». Ο Ξενιάδης ανάθεσε στον Διογένη την διδασκαλία των παιδιών του, και έτσι ο Διογένης έμεινε στο Κράθειον, ένα προάστειο της Κορίνθου.
• Οι φίλοι του Διογένη θέλησαν να τον ελευθερώσουν (από δούλο του Ξενιάδη) και εκείνος τους απεκάλεσε ανόητους, γιατί, όπως είπε, «τα λιοντάρια δεν είναι δούλοι αυτών που τα τρέφουν, αλλά αυτοί που τρέφουν τα λιοντάρια είναι δούλοι των λιονταριών, αφού ο φόβος χαρακτηρίζει τους δούλους, ενώ τα θηρία προκαλούν φόβο στους ανθρώπους».
• Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν στη Κόρινθο, ήθελε να γνωρίσει τον Διογένη και έστειλε ένα υπασπιστή του να βρει τον Διογένη που ήταν στο Κράθειο και να του τον παρουσιάσει. Αφού ο υπασπιστής τον εντόπισε, του είπε: «Σε ζητεί ο Βασιλεύς Αλέξανδρος να σε δεί». Ο Διογένης απάντησε «Εγώ δεν θέλω να τον δω. Εάν θέλει αυτός ας έρθει να με δει». Και πράγματι, ο βασιλεύς Αλέξανδρος πήγε να δεί τον Διογένη. Τον πλησιάζει ο Αλέξανδρος και του λέει «Είμαι ο Βασιλεύς Αλέξανδρος». Ο Διογένης ατάραχος απαντά «Και γώ είμαι ο Διογένης ο Κύων».Ο Μέγας Αλέξανδρος απορεί και του λέγει «Δεν με φοβάσαι;». Ο Διογένης απαντάει «Και τί είσαι; Καλό ή κακό;». Ο Αλέξανδρος μένει σκέπτικος. Δεν μπορεί ένας βασιλεύς να πει ότι είναι κακό, και άμα είναι καλό, γιατί κάποιος να φοβάται το καλό; Αντί να απαντήσει ο Αλέξανδρος τον ερωτεί εκ νέου «Τί χάρη θές να σου κάνω;» και ο Διογένης ξανά με λογοπαίγνιο απαντά «Αποσκότησόν με». Βγάλε με δηλαδή από το σκότος, την λήθη, και δείξε μου την αλήθεια. Με το έξυπνο λογοπαίγνιο του Διογένη, η απάντηση του μπορεί και να εννοηθεί εώς «Σταμάτα να μου κρύβεις τον ήλιο», καθώς οι κυνικοί πίστευαν πώς η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκετε στη λιτότητα, στη ζεσταςιά του ήλιου και δεν ζητεί τίποτα από τα υλικά πλούτη. Μόλις το άκουσε αυτό ο Αλέξανδρος είπε το περίφημο: «Εάν δεν ήμουν Αλέξανδρος, θα ήθελα να ήμουν Διογένης».
• Ο Πλάτων τιμούσε τον Διογένη, που τον ονόμαζε «Σωκράτη μαινόμενο», εκείνος όμως δεν είχε σε μεγάλη υπόληψη τον ιδρυτή της Ακαδημίας και δεν άφηνε ευκαιρία να τον ειρωνεύεται. Όταν ο Πλάτων διατύπωσε τον γνωστό ορισμό για τον άνθρωπο: «Ζώον δίπουν άπτερον» (ζώο με δύο πόδια και χωρίς φτερά) ο Διογένης μάδησε ένα πετεινό και τον παρουσίασε στην αγορά λέγοντας «Ιδού ο άνθρωπος του Πλάτωνος» κι αυτός τότε συμπλήρωσε τον ορισμό με το «και πλατώνυχον».
• Μια μέρα μπήκε στο πλουσιόσπιτο του Πλάτωνα και με τα ξυπόλυτα (και βρώμικα) πόδια του πατούσε στα χαλιά λέγοντας «πατώ τον του Πλάτωνος τύφον (ματαιοδοξία)».
• Όταν ο Πλάτων τον είδε μια μέρα να γευματίζει μονάχα με ψωμί κι ελιές, δεν κρατήθηκε και τον πείραξε λέγοντας: «Αν είχες πάει στο Διονύσιο, δε θα ‘τρωγες τώρα ελιές». Ο Διογένης όμως δεν του τη χάρισε: «Αν έτρωγες ελιές δε θα χρειαζόταν να πάς στον Διονύσιο» (Σημείωση: Ο Διονύσιος ήταν τύραννος των Συρακουσών ο δε Πλάτων πήγε κοντά του προσπαθώντας να εφαρμόσει στην πράξη τις ιδέες που είχε διατυπώσει στην «Πολιτεία» του).
• Ο Διδύμων, οφθαλμίατρος της εποχής εξετάζει το μάτι μιάς κοπέλας. Ο Διογένης τον βλέπει. Ξέρει ο Διογένης ότι ο Διδύμων είναι τύπος ερωτύλος, κοινώς γυναικάς. Και του λέει «Πρόσεξε Διδύμωνα, μήπως εξετάζοντας τον οφθαλμό, πειράξεις την κόρην».
• Είναι ο Διογένης καλεσμένος σε ένα γεύμα και πηγαίνει στο λουτρό για να πλυθεί πριν φάει. Αλλά το λουτρό είναι πολύ βρώμικο. Δεν παραπονιέται, δεν λέει «είναι βρώμικο το λουτρό», και δεν προσβάλει τον οικοδεσπότη αλλά με αστεϊσμό ερωτεί «Οι εδώ λουόμενοι, που πλένονται κατόπιν;».
• Όταν ο Διογένης ρωτήθηκε που είδε ενάρετους (σύμφωνα με τις αρχές του) άντρες, αποκρίθηκε, «Άντρες πουθενά, στην Σπάρτη όμως, είδα παιδιά».
• Ο Διογένης καυτηρίαζε τον πόλεμο, με τον δικό του, ιδιότυπο τρόπο: Οι Κορίνθιοι προετοιμάζονταν πυρετωδώς για να πολεμήσουν τον Φίλιππο της Μακεδονίας και για να μη φανεί ότι ο Διογένης μένει άπρακτος, πήρε κι αυτός το πιθάρι του και άρχισε να το τσουλάει πάνω κάτω!
• Θέλησε κάποτε να πειράξει ένα ευνούχο μοχθηρό τύπο αφού έβλεπε τις πράξεις του και είχε ακούσει γι’ αυτόν. Οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν να βάζουν πάνω από την θύρα της οικίας τους ένα θυραίο. Αυτό ήταν ένα σύμβολο ή σήμα ή ρητό που διάλεγαν για την οικία τους. Ο μοχθηρός αυτός άνδρας είχε βάλει άνωθεν της οικίας του το εξής ρητό. «Μηδέν εισίτω κακόν» ( Να μην μπει κανένα κακό). Και ο Διογένης κτύπησε την πόρτα και ρώτησε: «Ο οικοδεσπότης από πού μπαίνει;».
• Όταν ρωτήθηκε ποιανού ζώου το δάγκωμα είναι το χειρότερο, λέγεται πως απάντησε: «Ανάμεσα στα άγρια, του συκοφάντη, και ανάμεσα στα ήμερα του κόλακα».
• Μια μέρα, ενώ συζητούσε επί σοβαρού θέματος κι ελάχιστοι τον άκουγαν, άρχισε να σφυρίζει· τότε, καθώς πλήθος μαζεύτηκε αμέσως γύρω του, τους επέπληξε λέγοντας, «Εσείς σπεύδετε με όλη σας τη σοβαρότητα για ν’ ακούσετε ανοησίες, αλλά είστε πολύ αργοί και περιφρονητικοί όταν το θέμα είναι σοβαρό».
• Όταν κάποιος του είπε, «οι περισσότεροι άνθρωποι γελούν μαζί σου», η απάντησή του ήταν, «πολύ πιθανόν οι γάιδαροι να γελούν μ’ αυτούς· αλλά όπως δεν τους νοιάζει για τα γαϊδούρια, ούτε και μένα με νοιάζει γι’ αυτούς».
• Ο Μέγας Αλέξανδρος κάποτε θέλησε να πειράξει τον Διογένη και αφού έλεγε ότι ήταν Κύων, του έστειλε ένα πιάτο κόκκαλα. Μετά όταν τον συνάντησε τον Διογένη τον ρώτησε: «Σου άρεσε Κύων το δώρο μου;». Και ο Διογένης του απάντησε «Το έδεσμα ήταν άξιο για κύων, αλλά το δώρο δεν ήταν καθόλου άξιο για βασιλέα».
• Όταν από τα βάθη της Ασίας ο Αλέξανδρος έστειλε στον τοποτηρητή του Αντίπατρο μήνυμα με κάποιον αγγελιοφόρο, που λεγόταν Αθλίας, ο Διογένης σχολίασε: «Αθλίας παρ΄αθλίου δι΄αθλίου προς άθλιον» (Ο άθλιος στέλνει άθλια επιστολή με τον Άθλιο προς ένα άθλιο).
• Τον ρώτησε κάποιος τύραννος ποιος είναι ο καλύτερος χαλκός για να χυτευθεί ένα άγαλμά του και ο Διογένης του είπε «ο δι΄ου Αρμόδιος και Αριστογείτων εχυτεύθησαν» (δηλαδή ο χαλκός από τον οποίο γίνανε τα αγάλματα του Αρμόδιου και του Αριστογείτονα – των τυραννοκτόνων).
• Μια μέρα, παρατήρησε μια τοιχογραφία που εικόνιζε δύο κενταύρους, πανάθλια ζωγραφισμένος και ρώτησε : «Πότερος τούτων Χείρων εστί;», λογοπαικτώντας με το επίθετο χείρων (= χειρότερος) και το όνομα του γνωστού κενταύρου Χείρωνα.
• Όταν κάποιος είπε στον Διογένη, «Γέρασες, κοίτα να ξεκουραστείς», αυτός απάντησε «Αν έπαιρνα μέρος σε αγώνα δρόμου, στο τέλος, θα έπρεπε να χαλαρώσω αντί να επιταχύνω;».
• Μια μέρα παρακολουθούσε μουσική παράσταση κιθάρας. Ο κιθαρωδός ήταν κάποιος ηρακλείων διαστάσεων και πολύ αγριωπός, το δε παίξιμό του είχε τα μαύρα του τα χάλια. Όλοι οι ακροατές αποδοκίμαζαν τον «καλλιτέχνη» και μονάχα ο Διογένης τον χειροκροτούσε. Όταν οι άλλοι τον ρώτησαν απορημένοι «γιατί;», εκείνος απάντησε: «Διότι τηλικούτος ών κιθαρωδεί και ου ληστεύει!» (Επειδή, παρά το μέγεθος του, παίζει κιθάρα και δεν ληστεύει).
• Όταν είδε ένα μουσικό να χορδίζει την άρπα, του είπε, «Δεν ντρέπεσαι να δίνεις στο ξύλο εναρμονισμένους ήχους, τη στιγμή που απέτυχες να εναρμονίσεις την ψυχή με τη ζωή σου;».
• Στην αγορά της Αθήνας τον έβρισε ένας φαλακρός. Ο Διογένης απάντησε: «Εγώ ου λοιδωρώ αλλά τας τρίχας επαινώ, ότι κρανίου κακού απηλλάγησαν», δηλαδή «Δεν θα σε βρίσω, αλλά θα παινέψω τις τρίχες που εγκατέλειψαν ένα τέτοιο κρανίο».
• Τον καιρό που ο Διογένης ζούσε στην Κόρινθο μεσουρανούσε εκεί η περίφημη εταίρα Λαΐς η Κορινθία. Ήταν τόσο όμορφη που κατά τον Προπέρτιο «όλη η Ελλάδα έλιωνε από πόθο μπροστά στην πόρτα της» ενώ ο Αρισταίνετος γράφει πως «τα στήθια της ήταν σαν κυδώνια» και κατά τον Αθήναιο πολλοί ζωγράφοι την είχαν ως πρότυπο. Δεν ήταν όμως μόνο πανέμορφη. Ήταν πολύ μορφωμένη, καλλιεργημένη, και πάμπλουτη. Φυσικά είχε σχέσεις με τους επιφανέστερους και πλουσιώτερους Έλληνες, που συνέρρεαν στην Κόρινθο για να τη γνωρίσουν (με τη βιβλική σημασία του ρήματος). Ανάμεσα στους «πελάτες» της ήταν και ο μαθητής του Σωκράτη Αρίστιππος, ιδρυτής της ηδονιστικής σχολής. Ο Αρίστιππος ήταν άνθρωπος ρεαλιστής και όταν κάποιοι του είπαν πως η Λαϊς δεν τον αγαπάει, αυτός απάντησε «Και τα ψάρια και το κρασί δε μ΄αγαπάνε αλλά εγώ τα απολαμβάνω». Ο Διογένης στην αρχή δεν έδινε καμιά σημασία στη Λαϊδα και όταν κάποιος φίλος του τον ρώτησε γιατί δεν την επισκέπτεται, αυτός απάντησε «ουκ ωνέομαι εγώ δεκακισχιλίων μίαν μεταμέλειαν», δηλαδή δεν αγοράζω με δέκα χιλιάδες δραχμές κάτι για το οποίο θα μετανοιώσω. Η Λαΐς, μαθαίνοντας το περιστατικό, πειράχτηκε και αποφάσισε να τιμωρήσει τον φιλόσοφο που καταφρονούσε τη γοητεία της. Κατάφερε να τον πλησιάσει και του υποσχέθηκε μιαν ερωτική νύχτα μαζί της, δωρεάν. Ο Διογένης, τι είχε να χάσει, συμφώνησε. Η Λαΐς όμως τον υποδέχτηκε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και στη θέση της βρισκόταν μια κακάσχημη υπηρέτριά της, από την οποία τελικά ο φιλόσοφος δέχτηκε τις θωπείες που του υποσχέθηκε η Λαΐς. Το άλλο πρωί διαπίστωσε το πάθημά του, το οποίο η εταίρα φρόντισε να το μάθει όλη η Κόρινθος. Ο Διογένης όμως απτόητος της ανταπέδωσε τα ίσα, λέγοντας «Λυχνίας σβεσθείσης πάσα γυνή Λαΐς» (δηλαδή, στο σκοτάδι όλες οι γυναίκες είναι ίδιες).
• Μια φορά ο Διογένης ο Κυνικός βρέθηκε σε μια συντροφιά όπου όλοι έπλητταν θανάσιμα από απαγγελία ενός ποιητή. Βλέποντας να προβάλλει το λευκό στο τέλος του ειληταρίου που κρατούσε ο ποιητής, ο Διογένης είπε «Κουράγιο φίλοι, βλέπω στεριά».
• Όταν ο κυνικός φιλόσοφος Διογένης είδε μια γυναίκα κρεμασμένη σε μια ελιά αναφώνησε: «Μακάρι να είχαν όλα τα δέντρα τέτοιους καρπούς!».
• Κάποιος καλοτύχιζε τον Καλλισθένη γιατί ζούσε ωραία κοντά στον Μέγα Αλέξανδρο. Ο Διογένης τότε του απαντά: «Κακότυχος είναι όποιος προγευματίζει και δειπνεί όποτε αρέσει στον Αλέξανδρο».
• Μια φορά άναψε, μέρα μεσημέρι, έναν λύχνο και κρατώντας τον, γύριζε στης αγοράς τους δρόμους. Όταν δε, ρωτήθηκε γιατί το κάνει αυτό, έδωσε τη γνωστή περίφημη απάντησή του: «Άνθρωπον ζητώ».
• Μια μέρα ο Διογένης πήγε στο θέατρο, όταν η παράσταση είχε τελειώσει και ο κόσμος έβγαινε έξω. Αντίθετα στο πλήθος, που έβγαινε έξω, αυτός προσπαθούσε ν’ ανοίξει δρόμο και να μπει μέσα, και σαν τον ρώτησαν, γιατί πάει αντίθετα, απάντησε: «Σε όλη μου τη ζωή αυτό εξασκούμαι να κάνω».
• Όταν είδε μια μέρα ένα παιδί να πίνει νερό με τη χούφτα του χεριού του, έβγαλε, καθώς λένε, το κύπελλο, με το οποίο έπινε νερό και το πέταξε αναφωνώντας «παιδίον μὲ νενίκηκεν εὐτελεία!» (ένα παιδί με ξεπέρασε στην απλότητα).
• Ο Διογένης, κάποτε, στέκονταν εμπρός από ένα άγαλμα ζητώντας…ελεημοσύνη. Όταν τον ρώτησαν γιατί το κάνει αυτό, εκείνος απάντησε: «μελετῶ ἀποτυγχάνειν» (μελετώ την αποτυχία).
• Έλεγε ο Διογένης, πως, όταν πεθάνει, θέλει να τον θάψουν μπρούμητα. Τον ρώτησαν γιατί, κι εκείνος απάντησε: «γιατί σε λίγο θα’ ρθουν τα πάνω-κάτω».
• Σε κάποιον που του υπενθύμισε χλευαστικά μια παλαιότερη παρανομία του (παραχάραξη νομίσματος, για την οποία οι συμπολίτες του τον εκδίωξαν από την Σινώπη), ο κυνικός φιλόσοφος δήλωσε «κάποτε ήμουν τέτοιος που εσύ είσαι τώρα, τέτοιος όμως που είμαι εγώ, εσύ δεν θα γίνεις ποτέ». Όταν οι Αθηναίοι τον κορόιδευαν για τον ίδιο λόγο, λέγοντας πώς οι Συνωπείς τον είχανε εξορίσει αυτός με αστεϊσμό απαντούσε «κι εγώ τους καταδίκασα να μείνουν εκεί».
• Ο Διογένης βγήκε μια μέρα στην αγορά και άρχισε να φωνάζει:«Ε, άνθρωποι που είστε;». Σαν μαζεύτηκαν κάμποσοι, τότε άρχισε να τους κυνηγά και να τους χτυπά με το ραβδί του, λέγοντάς τους: «Ανθρώπους κάλεσα, όχι παλιάνθρωπους».
• Όταν ο Διογένης ρωτήθηκε «Αν πεθάνεις, ποιος θα φροντίσει την κηδεία σου;», είπε «Αυτός που θα θέλει το σπίτι μου».
• Βλέποντας κάποτε ο Διογένης μια θρησκόληπτη γυναίκα να σκύβει βαθιά στα αγάλματα των θεών, της είπε «Δε φοβάσαι καλή μου γυναίκα, μήπως κανένας θεός από πίσω σου σε δει σε άσεμνη στάση;».
• Όταν ο Διογένης αιχμαλωτίστηκε στη μάχη της Χαιρώνειας και οδηγήθηκε μπροστά στον Φίλιππο, ρωτήθηκε ποιος είναι, και απάντησε, «κατάσκοπος της απληστίας σου».
• Όταν ο Διογένης ρωτήθηκε πότε πρέπει να παντρεύεται κάποιος, είπε, «Τους μεν νέους μηδέπω (όχι ακόμα), τους δε πρεσβυτέρους μηδέπωποτε (ποτέ)».
• Σε κάποιο δείπνο κάποιοι του έριχναν (του Διογένη) κόκκαλα σαν σε σκύλο, τότε εκείνος σηκώθηκε και τους κατούρησε σαν σκύλος.
• Όταν ο Διογένης ρωτήθηκε γιατί οι άνθρωποι ελεούν τους ζητιάνους αλλά όχι τους φιλοσόφους, είπε, «γιατί κουτσοί και τυφλοί υπάρχει περίπτωση να γίνουν, φιλόσοφοι όμως αποκλείεται».
• Ο Διογένης παρουσιάστηκε σε μια ομιλία του ρήτορα Αναξιμένη κρατώντας ένα παστό ψάρι και απέσπασε την προσοχή των ακροατών, ο ρήτορας αγανάκτησε και ο Διογένης είπε, «Ένα τιποτένιο ψάρι διέλυσε την ομιλία του Αναξιμένη».
• Όταν κατηγόρησαν τον Διογένη ότι τα πίνει στο καπηλειό, απάντησε «και στο κουρείο, κουρεύομαι».
• Ο Διογένης όταν είδε θηλυπρεπή νέο, του είπε «δεν ντρέπεσαι, να έχεις για τον εαυτό σου χειρότερη γνώμη απ’ αυτή που έχει η φύση; Αυτή σε έκανε άντρα κι εσύ αναγκάζεις τον εαυτό σου να γίνει γυναίκα».
• Κάποτε όταν τον ειρωνεύτηκαν πως μπαίνει σε ακάθαρτους χώρους, ο Διογένης, σε απάντηση, τους είπε: «Αλλά και ήλιος και ου μιαίνεται», δηλαδή: «Κι ο ήλιος μπαίνει σε ακάθαρτους τόπους, αλλά δεν μολύνεται από αυτούς».
• Ο Διογένης συχνά αυνανιζόταν δημοσίως μπροστά στο πλήθος που μαζευόταν γύρω από το πιθάρι του. Όταν κάποτε ένας παριστάμενος τον ερώτησε εάν δεν ντρέπεται, αυτός του απάντησε «Είθε και την κοιλίαν ην παρατρίψαντα και μη πεινήν» (μακάρι να μπορούσα να ανακουφίσω και την πείνα μου, τρίβοντας την κοιλιά μου).
• Βλέποντας ο Διογένης, Μεγαρίτες να χτίζουν μεγάλα τείχη, τους είπε «Μην έχετε έγνοια πόσο μεγάλα θα είναι τα τείχη αλλά πόσο μεγάλοι θα είναι εκείνοι που θα σταθούν επάνω σε αυτά».
• Ρώτησαν κάποτε τον Διογένη, πια στάση πρέπει να κρατά κάποιος απέναντι στην εξουσία απάντησε: «Όποια και απέναντι στην φωτιά: να μην στέκεται ούτε πολύ κοντά, για να μην καεί, ούτε πολύ μακριά για να μην ξεπαγιάσει».
• Ο Διογένης, κουβαλούσε μαζί του ό,τι είχε. Σ’ ένα σακούλι είχε συνήθως ψωμί και ελιές. Μια μέρα λοιπόν κάθεται στο μέσο της Αγοράς, ανοίγει το σακούλι του και αρχίζει να τρώει. «Καλά, τι ώρα είναι αυτή που τρως;» τον ρωτάει κάποιος. Κι ο Διογένης ετοιμόλογος του απάντησε: «Οι πλούσιοι τρώνε όταν θέλουνε, εγώ ο φτωχός, όταν πεινώ!».
• Βλέποντας μιά ημέρα τους αξιωματούχους να οδηγούν στη φυλακή κάποιο ταμία, που είχε κλέψει ένα κύπελο είπε: «Οι μεγάλοι κλέπται τον μικρόν άγουσι».
• Για τις αναθηματικές επιγραφές πιστών που σώθηκαν χάρη σε μια θεότητα, έλεγε «Θα ήταν πολύ περισσότερες, αν και εκείνοι που δεν είχαν σωθεί, είχαν κάνει αφιερώσεις».
• Βλέποντας κάποτε έναν ολυμπιονίκη να νέμει τα πρόβατά του, στάθηκε και του είπε: «Ω, βέλτιστε, ταχέως μετέβης από των Ολυμπίων επί τα Νέμεα».

---

Αποφθέγματα του Διογένη

* Η ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ.
* ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΑΠΛΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΑΝΟΙΧΤΑ.
* ΤΑ ΑΞΙΟΛΟΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΤΟΥΝ ΜΕ ΑΣΗΜΑΝΤΑ ΠΟΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ.
* ΜΕΤΑΞΥ ΦΙΛΩΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΑ.
* ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΣΑΙ ΜΕ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ, ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ ΜΕ ΤΗ ΦΥΣΗ, ΣΤΑ ΠΑΘΗ ΜΕ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ.
* Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΥΣΤΑΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ.
* ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΙΩΜΑΤΑ ΘΕΩΝ.
* Ο ΕΡΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΟΛΙΑ ΑΡΓΟΣΧΟΛΩΝ.
* ΑΘΛΙΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΦΤΩΧΟΣ ΓΕΡΟΣ.
* ΑΠ’ ΤΑ ΑΓΡΙΑ ΘΗΡΙΑ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΔΑΓΚΩΜΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ Ο ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣ, ΑΠΟ ΤΑ ΗΜΕΡΑ Ο ΚΟΛΑΚΑΣ.
* Η ΚΟΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΧΑΡΥΒΔΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.
* Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΝΑ ΖΕΙΣ ΚΑΚΑ.
* ΟΙ ΟΜΟΡΦΕΣ ΕΤΑΙΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ ΠΙΟΤΟ.
* ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙΣ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΣΟΥ ΤΥΧΕΙ.
* Ο ΗΛΙΟΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΠΑΤΟΥΣ, ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΟΛΥΝΕΤΑΙ.
* ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΑΦΕΝΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΣΧΡΟΙ ΣΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΟΥΣ.
* ΟΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ ΑΝΤΛΟΥΝ ΤΗΝ ΗΔΟΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΤΥΧΙΑ.
* Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΣ ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ.
* Η ΜΟΡΦΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΣΗ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΣΤΟΛΙΔΙ.
* Η ΑΣΚΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΗ.
* ΧΩΡΙΣ ΕΞΑΣΚΗΣΗ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ, ΕΝΩ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΑΣΚΗΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΤΕΙ ΚΑΘΕ ΕΜΠΟΔΙΟ.
* ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ ΟΧΙ ΤΟΥΣ ΑΧΡΗΣΤΟΥΣ ΚΟΠΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ Η ΦΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ.
* ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΥΣΤΥΧΟΥΝ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΟΗΣΙΑΣ ΤΟΥΣ.
* ΟΠΩΣ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ ΝΑ ΖΟΥΝ ΜΕ ΗΔΟΝΕΣ, ΕΝΟΧΛΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΟΥΣ, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ, ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΝ ΤΙΣ ΗΔΟΝΕΣ.
* Ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
* ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ.
* Η ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ, Η ΚΑΛΗ ΦΗΜΗ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΛΙΔΙΑ ΠΟΥ ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ.
* Η ΜΟΝΗ ΣΩΣΤΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΡΥΘΜΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ.
* ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
* Η ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ, Η ΜΟΥΣΙΚΗ, Η ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΧΡΗΣΤΑ ΚΑΙ ΜΗ ΑΝΑΓΚΑΙΑ.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.pare-dose.net/?p=2464#ixzz1U8XsHwGW

Ανέκδοτα

Ο Χριστός βρισκόμενος πάνω στο σταυρό απευθύνεται στους μαθητές του:
- "Πέτρο, είσαι από κάτω, τέκνον μου;"
- "Ναι Χριστέ μου."
- "Εσύ Ιωάννη παιδί μου;"
- "Ναι Χριστέ μου."
- "Παύλο, εσύ;"
- "Ναι Χριστέ μου."
- "Ε! λοιπόν κάντε άκρη μαλάκες. Κατουράω.

 Ο καινούργιος παπάς της ενορίας ήταν τόσο νευρικός στην πρώτη του λειτουργία, που δεν μπορούσε να μιλήσει. Πριν από την επόμενη λειτουργία ρωτάει τον Αρχιεπίσκοπο, τι θα μπορούσε να κάνει για να χαλαρώσει. Ο Αρχιεπίσκοπος τον συμβουλεύει ως εξής:
"Την επόμενη φορά ρίξε μερικές σταγόνες βότκα στο νερό που θα πιεις και
θα δεις πώς θα χαλαρώσεις". Την Κυριακή ο παπάς ακολουθεί τη συμβουλή και πραγματικά νιώθει ότι θα μπορούσε να κάνει κήρυγμα χωρίς άγχος ακόμα και αν λυσσομανούσε καταιγίδα. Μετά τη λειτουργία επιστρέφει στο σπίτι του, όπου μετά από λίγο εμφανίζεται ο Διάκος του Αρχιεπισκόπου και του παραδίδει ένα σημείωμα που έγραφε τα εξής:
Αγαπητέ πάτερ, την επόμενη φορά να ρίξετε μερικές σταγόνες βότκα στο νερό
κι όχι μερικές σταγόνες νερό στη βότκα. Σας παραθέτω μερικές παρατηρήσεις, για να μην επαναληφθούν τα σημερινά. Δεν χρειάζεται να τοποθετείτε φέτα λεμονιού στο χείλος του δισκοπότηρου. Το κουβούκλιο στην πλευρά της εκκλησίας
είναι το εξομολογητήριο, όχι το μπάνιο. Ο Αρχάγγελος είπε στην Παρθένο: "Χαίρε
κεχαριτωμένη", όχι "Γεια σου πιπίνι". Καλό θα είναι να μην ακουμπάτε στο άγαλμα της Παναγίας πόσο μάλλον να το αγκαλιάζετε και να το φιλάτε με τέτοιο πάθος. Οι εντολές είναι 10 και όχι 12. Οι απόστολοι ήταν 12 και όχι 7.
Κανείς τους δεν ήταν νάνος. Δεν αναφερόμαστε στον Ιησού Χριστό και τους αποστόλους ως "Ι.Χ. και Σία". Ο Ιούδας ήταν προδότης, όχι "σκατορουφιάνος του κερατά" που είπες εσύ στους χριστιανούς. Ο Χριστός μας είπε στον Πέτρο ότι "πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, θα με αρνηθείς", δεν του είπε: "Μέχρι να λαλήσουν τα κοκόρια θα μέχεις γράψει στ" α...... σου". Δεν επιτρέπεται
να αποκαλούμε την κεφαλή της εκκλησίας μας "Νονό". Το καθαγιασμένο ύδωρ είναι για να ευλογούμε, όχι για να δροσίζουμε τον σβέρκο μας. Ποτέ δεν κηρύττουμε καθισμένοι στα σκαλιά του ιερού και σε καμία περίπτωση δεν ακουμπάμε το πόδι μας πάνω στη Βίβλο. Ο άρτος χρησιμεύει για τη Θεία Ευχαριστία όχι ως απεριτίφ που συνοδεύει το κρασί. Η παρότρυνση να χορέψει το ποίμνιο ήταν ενδιαφέρουσα, δεν χρειαζόταν όμως και να χορέψει γιάνκα γύρω από την
εκκλησία. Και τέλος, την λειτουργία την τελειώνουμε με "Αμήν", όχι με "Ολέ!"
ΠΡΟΣΟΧΗ: Αυτός που καθόταν στην άκρη του ιερού και τον οποίο αποκαλέσατε "αδερφάρα" και "τραβεστί με μάξι" ήμουν εγώ! Τις σκάλες του άμβωνα
τις κατεβαίνουμε κανονικά, όχι τσουλήθρα στο κάγκελο. Ελπίζω αυτά τα λάθη να
διορθωθούν την ερχόμενη Κυριακή.

Με τιμή,
Ο Αρχιεπίσκοπος


Παίζουν γκόλφ ο Μωυσής, ο Χριστός και ένας γεράκος. Πάει πρώτος ο Μωυσής, ελέγχει τον άνεμο, χτυπάει τη μπάλα και παααφ, μέσα στη λιμνούλα!
- "Φτου", κάνει ο Μωυσής.
Πάει στη λιμνούλα και λέει:
- "Νερά, ανοίξτε!"
Πραγματικά, ανοίγουν τα νέρα, μπαίνει στη λίμνη, χτυπάει το μπαλάκι και αυτό πηγαίνει μέσα στην τρύπα!
Πανηγυρισμοί και ενθουσιασμός στην κερκίδα.
Τώρα είναι η σειρά του Χριστού. Ελέγχει τον άνεμο, χτυπάει το μπαλάκι, παααφ μέσα στη λιμνούλα και αυτό.
- "Φτού", κάνει ο Χριστός.
Πάει στη λιμνούλα, περπατάει" επί του ύδατος" και λέει στο μπαλάκι:
- "Μπαλάκι, δεύρω έξω."
Πράγματι, το μπαλάκι ανεβαίνει στην επιφάνεια του νερού, το χτυπάει και αυτό πηγαίνει μέσα στην τρύπα.
Πανηγυρισμοί στην κερκίδα.
Χτυπάει το μπαλάκι και ο γεράκος και παααφ μέσα στη λιμνούλα! Καθώς πήγαινε στον πάτο, περνάει ένα μικρό ψάρι και τρώει το μπαλάκι. Πάει ένα μεγάλο ψάρι και τρώει το μικρό και ανεβαίνει στην επιφάνεια. Ύστερα, πάει ένας γλάρος, πιάνει το μεγάλο ψάρι και πετάει ψηλά. Έπειτα, πάει ένας αετός, ταρακουνάει το γλάρο, πέφτει κάτω το μεγάλο ψάρι, ανοίγει το στόμα του, βγαίνει από μέσα το μικρό ψάρι, ανοίγει το στόμα του, βγαίνει από μέσα το μπαλάκι και μπαίνει στην τρύπα.
Τότε, γυρνάει ο Χριστός στο γεράκο και του λέει:
- "Τι θα γίνει βρε πατέρα; Θα αφήσετε τις μαλαγανιές, να παίξουμε καμιά φορά;"

"Ποιητής αισθάνομαι" - Κωνσταντίνος Καραμέτας

Αγαπάει τον περίπατο, τόσο στη θάλασσα, όσο και στο κέντρο της πόλης, είναι λάτρης της καλής κουζίνας, ακούει Bruno Mars και Cesaria Evora, ενώ απεχθάνεται τα μακρινά ταξίδια και τις αστραπιαίες αποφάσεις.
Την ώρα που ο ήλιος έδυε, μας βρήκε στο Μικρολίμανο, δίπλα στη θάλασσα να πίνουμε κόκκινο κρασί και να συζητάμε.

Εκεί μου ζήτησε να συναντηθούμε ο 28χρονος ανερχόμενος ποιητής Κωνσταντίνος Καραμέτας.

Ντυμένος απλά, γλυκός και αντισυμβατικός, μου μίλησε για τον εαυτό του και τη μεγάλη του αγάπη, την ποίηση.

«Μεγάλωσα σε προάστιο της Αθήνας και ευχαριστώ τους γονείς μου γι’ αυτό, γιατί η φύση λειτούργησε καθοριστικά ώστε να γράψω τα πρώτα μου ποιήματα σε ηλικία 11 χρόνων. Ήμουν καλός μαθητής και μόλις τελείωνα τη σχολική μελέτη, έβρισκα χρόνο για να γράψω.
Ναι, η φύση και τα αγαπημένα μου πρόσωπα ήταν η έμπνευσή των παιδικών χρόνων μου. Ακολούθησαν στιχάκια γραμμένα πάνω στο θρανίο μου και μια «ειρωνεία» των συμμαθητών μου, αφού όταν εκείνοι έπαιζαν μπάλα στο διάλειμμα, εγώ έγραφα και μάλλον τους φαινόταν παράξενο, τώρα που το σκέφτομαι.

Ήθελα μεγαλώνοντας να έχω μια καταγραφή των συναισθημάτων μου μέσα από την ποίηση μου, φυσικά τότε δεν προσδιόριζα τα γραπτά μου, ως ποιήματα.
Να σου πω την αλήθεια, ήταν πρόκληση για μένα να κατασκευάζω στίχους, να βρίσκω ωραίους, ελκυστικούς συνδυασμούς.
Με ενθάρρυνε και η μητέρα μου, γιατί έγραφε κι εκείνη. Ξέρεις, ήταν κάτι σα διαγωνισμός, σαν παιχνίδι μεταξύ μας.
Ύστερα ήρθαν οι πρώτοι έρωτες, στο γυμνάσιο, και μαζί τους τα πρώτα μου ερωτικά ποιήματα, μάλιστα είχα δώσει κάποια ποιήματα σε κορίτσια. Εκτιμούσαν αυτήν την ευαίσθητη πλευρά του εαυτού μου.
Τελειώνοντας το Λύκειο όμως, δεν είχα καταλάβει ότι αυτό που κάνω, μπορώ να το μοιράζομαι με άλλους ανθρώπους, πόσο μάλλον να το ονομάσω τέχνη.

Λέγοντας τέχνη, έχω μέσα μου την έννοια της διαχρονικότητας μιας δημιουργίας από ένα ή περισσότερα άτομα, που μπορεί ν’ αγγίξει ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου, εξυψώνοντας την ψυχή του και γιατί όχι, καλυτερεύοντας την ίδια του την ύπαρξη.

Στα εφηβικά μου χρόνια λοιπόν, δε μοιραζόμουν τα ποιήματα μου, ενώ είχα κάποιες τάσεις φυγής και απομόνωσης. Συχνά διάβαζα Νίκο Καββαδία με τον οποίο ένιωθα ένα περίεργο δέσιμο, γιατί έκρυβε τους φόβους μου μέσα στους στίχους του. Φοβόμουν βλέπεις τη θάλασσα, το μακρινό, το ασταθές, το μη σίγουρο κι εκείνος μου έμαθε να ξορκίζω όλα αυτά που φοβάμαι, αποτυπώνοντας τα στους στίχους μου.

Αργότερα ως φοιτητής πλέον, σπουδάζοντας στην Κρήτη, συνειδητοποίησα ότι η ποίηση είναι ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου, ήταν η προσωπική μου ανάγκη να «βουτήξω» στα πιο βαθειά κομμάτια της ψυχής μου.
Οι ευθύνες μου μεγάλωσαν, αλλά οι φόβοι παρέμειναν οι ίδιοι.
Εκεί γνώρισα το πόσο μπορεί να σ’ αλλάξει συναισθηματικά ένας ανεκπλήρωτος έρωτας. Ξεκίνησα να γράφω δεκάδες ερωτικά ποιήματα.

Ίσως η μη εκπλήρωση από κάτι που ποθείς, λειτουργεί αναπάντεχα δημιουργικά. Κάπως έτσι έκανα την καθοριστική συμφωνία να δώσω στην ποίηση μου, όλα όσα αισθανόμουν κι εκείνη ως αντάλλαγμα μου υποσχέθηκε ότι δε θα μ’ εγκαταλείψει ποτέ.

Ήταν τότε που ανακάλυψα ότι τα γραπτά μου ίσως κάποια μέρα να είναι αυτό που θα με καθορίζει ως προσωπικότητα. Δεν είναι εγωιστικό, έχω την αίσθηση πως αυτός είναι ο πόθος, του κάθε καλλιτέχνη.

Φεύγοντας από το όμορφο νησί ένιωθα πλουσιότερος τόσο εμπειρικά, όσο και καλλιτεχνικά. Στην Αθήνα, μειώθηκαν οι ρυθμοί παραγωγής γραπτών μου γιατί οι κοινωνικές υποχρεώσεις μου, δεν επέτρεπαν πλέον να αφιερώνομαι συχνά στη μεγάλη μου αγάπη, την ποίηση.
Για καλή μου τύχη αργότερα, ήρθε ένας μεγάλος έρωτας στη ζωή μου, όχι ανεκπλήρωτος αυτή τη φορά, λειτουργώντας αιφνιδιαστικά πάνω μου, διότι ανακάλυψα πως μπορούσα να αποτυπώνω στο χαρτί μου, πολλά θέματα πέραν του ερωτικού στοιχείου.
Βλέπεις πριν είχα την εντύπωση ότι ήμουν μόνο ερωτικός ποιητής.
Άρχισα λοιπόν, να μοιράζομαι τα γραπτά μου με δικούς μου ανθρώπους και στενούς φίλους, που με προέτρεψαν να τα μοιραστώ και με ανθρώπους από το χώρο της ποίησης. Άνθρωποι που εκτιμώ και θαυμάζω από το χώρο αυτό, ενθουσιάστηκαν με τη γραφή μου, δείχνοντας μου πως το μονοπάτι που έπρεπε ν’ ακολουθήσω ήταν η δημιουργία μιας ολοκληρωμένης δουλειάς.
Με την ενθάρρυνση τους, ξεκίνησα να αποτυπώνω στο χαρτί τις σκέψεις μου, τις σημειώσεις μου, περίπου ενάμισι χρόνο πριν, υπηρετώντας τη στρατιωτική θητεία μου παράλληλα. Τις ολοκλήρωσα πριν έξι μήνες, ενώ οι τελευταίοι πέντε μήνες, λειτούργησαν καθοριστικά, ώστε να πάρουν τα ποιήματα μου τη σημερινή τους μορφή.

Η πρώτη μου ποιητική συλλογή, με τίτλο «Χρώματα» είναι έτοιμη και σε λίγο καιρό θα δημοσιευθεί.
Εμπεριέχει 13 ποιήματα.

Δεν είναι γρουσούζικός αριθμός για μένα το 13, είναι θα έλεγα, ο 13ος μήνας που θα ήθελα να υπάρχει επιπλέον σε κάθε χρονιά, δυστυχώς όμως η ζωή, μας το αρνείται πεισματικά»!

Μου είπε χαμογελώντας και δροσίζοντας τα χείλη του με μια γουλιά κρασί, συνέχισε,

«Η έμπνευση μου στη δουλειά αυτή, είναι οι απλές καθημερινές καταστάσεις, τις οποίες όλοι επιλέγουμε ή αναγκαζόμαστε να βάλουμε στη μικρή ζωή μας.
Ξέρεις, έχω την αίσθηση ότι η ποίηση από μόνη της έχει τη δύναμη να καθορίσει έναν άνθρωπο. Την καθημερινότητα του, τις ασχολίες του, τις προσωπικές σχέσεις του, να τον βοηθήσει να γνωρίσει ουσιαστικά τον εαυτό του και την ψυχή του, αρκεί να μπορεί να τη δει, να την ακούσει, να τη νιώσει γύρω του.

Όλα είναι ποίηση, ακόμη και η ανάσα μας.

Φυσικά συνεχίζω να γράφω ακούραστα, γιατί οι ποιητικές μου συλλογές θα συνεχιστούν. Ο ποιητικός λόγος είναι μια μαγική πρόκληση, για το πόσο μακριά, μπορεί ο ανθρώπινος νους να φτάσει.
Και ξέρεις κάτι; Η δύσκολη κατάσταση των ημερών αυτών ίσως μας βοηθήσει να αναζητήσουμε την προσωπική μας ευτυχία, άλλωστε μην ξεχνάμε πως η ανθρωπότητα έχει δοκιμαστεί χιλιάδες φορές.
Προσωπικά την αναζητώ σε όλα όσα με περιτριγυρίζουν και χαίρομαι όλα αυτά που η ζωή απλόχερα μου προσφέρει.

Αισθάνομαι τυχερός που μπορώ να γράφω, η ποίηση είναι η δική μου ευτυχία.

Ένα ποίημα μου, που θα μπορούσα να ξεχωρίσω, είναι γραμμένο για ένα πρόσωπο της οικογένειας μου, που δε βρίσκεται εν ζωή, είναι για τον αγαπημένο μου παππού.

Η δύναμη των λέξεων κάνουν αυτόν τον άνθρωπο να μπορεί παντοτινά να ζει, αφήνοντας το αποτύπωμα του, μέσα και πάνω στους στίχους μου».

Απολαμβάνοντας την όμορφη συζήτηση με το νεαρό ποιητή Κωνσταντίνο, παρατηρώντας τα μεγάλα εκφραστικά καστανά μάτια του, θαύμασα την αισιοδοξία, την απλότητα, αλλά και την ευγνωμοσύνη, απέναντι στην ίδια τη ζωή, ενός μικρού παιδιού «εγκλωβισμένο» μέσα σε σώμα ενήλικα άνδρα.

Η αλήθεια είναι πως συζητούσαμε αρκετή ώρα αναζητώντας τη δική μας ευτυχία και καθώς μου διάβαζε μερικά από τα υπέροχα ποιήματα του, στιγμιαία ένιωσα πως άθελα μου, ίσως να τον είχα κουράσει.
Κάπως έτσι τον ρώτησα, πως αισθανόταν κι εκείνος χαμογελαστός μου αποκρίθηκε,

«Ποιητής αισθάνομαι».


ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Η ΠΛΗΡΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Εσύ. Ο άνθρωπος, που στόχο έβαλε, Θεός να γίνει
Της ιστορίας ζημιωτής, του τόπου μου τη ζήση σβήνει.
Εκείνος που κρυφοκοιτούσε τον Παράδεισο μου με ζήλεια
‘Ύψωσε πλέγμα κι έστρωσε φράχτη απ’ αγκάθια για μίλια.

Εγώ μακριά, εσύ στο Σπίτι μου. Σκόρος που τρως τους μάλλινους τοίχους
Σκοτείνιασα, δεν έχω όνειρα. Τα ‘κρυψα όλα σε σύσκιους στίχους.
Αυλόθυρά μου κλείδωσες κι έμεινα χρόνια απ’ έξω
Γειτονιά μου με ξέχασες, θέλω κοντά σου να τρέξω.

Μεγάλο νησί, που έχεις το σχήμα της καρδιάς μου, κράτα γερά
‘Άντεξες σύνορα, πριν συντάξεις τον τόπο σου και βγάλεις φτερά.
‘Έχει στόμα ο λαός σου και φωνή καθαρή, που θα βγει δυνατά
Ο χρόνος δικός σου, για να φτιάξουνε όλα, να τα κάνεις σωστά.

Κωνσταντίνος Καραμέτας
(Συμμετοχή σε κυπριακό διαγωνισμό με θέμα την Αμμόχωστο)


ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ
ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Μικρό μου πρόσωπο, αγνά μου μικροσκοπικά χεράκια
Ευλογία να ποτίσει το μέλλον σας, από κοντά το Θείο.
Οικογενειακή ευτυχία έλα στης αγκαλιάς τα σοκάκια,
Γελαστό κράτα το βρέφος σου, μ’ ένα καλό αστείο.

Δώρο του καλοκαιριού, το δευτερότοκο γούρι της ζωής σου
Γεροσύνη πάνω της. Υγεία και Δύναμη να 'χει αυτή η κόρη
Αγάπη γύρω σου, κάμε τη ρούχο σου, μαζί της τώρα ντύσου
Στο ταξίδι της ψυχής αυτής, να είσαι πάντα πανωφόρι.

Η ομορφιά του κόσμου τούτου, σημαντικά αυξήθηκε
‘Έτσι σ’ αυτό το μέγεθος, χαρίσματα κι αυτή να πάρει.
Ας γίνει ένας Θησαυρός, μέγας ο λόγος που γεννήθηκε
Σε σας να ’ναι πάντα το φως, τα μάτια της Φεγγάρι.

(Αφιερωμένο στη μικρή Σύνθια)
Κωνσταντίνος Καραμέτας


ΚΟΡΥΦΗ ΓΕΜΑΤΗ ΚΙΝΔΥΝΟ

Το βορειότερο σημείο της γης με απήγαγε. Πάγος εκεί, πάγος εδώ, πάγο πατώ και τον κρατώ, κρύσταλλο κάνει την καρδιά μου.
Σ’ αναζητώ να ζεσταθώ.
Χάθηκες στις καλοκαιρινές αναμνήσεις, που τις έχτισαν αμμουδιές και τις αρωμάτισαν οι βόλτες μας στα πλακόστρωτα νησιώτικα στενά.
Που είσαι ομορφιά, που είσαι έρωτα;

Παγόβουνο διάλεξες να στήσεις λαβύρινθο. Το γόητρο σου, η μπαταρία της αναπηρίας μου.
Γονατίζω στο κρύο, ξαπλώνω και αγκαλιάζω το ψύχος, ουρλιάζοντας τ’ όνομα σου.
Οργανισμός στα πρόθυρα ολοκληρωτικής κατάρρευσης σε φέρνει στο νου.
Ξεμυαλίστρα παρηγοριά κάνε την έκπληξη και φιλοξένησέ με στους κόλπους σου για τελευταία φορά. Φέρσου ζωηρά.
Μορφή παίρνουν τα άψυχα, καθώς τ’ αστέρια σχηματίζουν το πρόσωπό σου, πριν ακόμα η Αρκτική νύχτα απλωθεί. ’Έχω ήδη σκοτωθεί.

Καμπάνες ηχούν επιβλητικά και συνοδεύουν την παρουσία σου. Χρυσό σπαστό μαλλί και δηλητήριο κορμί, τυλιγμένα σε μαύρη δαντέλα από ιστό αράχνης.
Χήρα μιας αγάπης μονόπλευρης, αλλά πολλών διαστάσεων.


Γραμμένο και αφιερωμένο στη Φανή Δαλεζίου αποκλειστικά για το Blog της.
Με όλη μου την αγάπη
Κωνσταντίνος Καραμέτας



Φανή Δαλεζίου

Πηγή: http://www.eponymousnetwork.com/onlinenews/greece/read.php?article=1494